نسبیت معرفت

[ویکی فقه] نسبی بودن فهم انسان به معنای انکار مطلق واقعیت و یا انکار توانایی انسان برای نیل به واقعیت است
از زمان یونان باستان این بحث در میان اندیشمندان مطرح بوده که آیا انسان توانایی درک حقایق و واقعیات را دارد و آیا اساسا در عالم خارج حقایقی وجود دارد؟ و آیا ادراکات و صورتهای ذهنی انسان بر حقایق بیرونی منطبق است یا ادراکات انسان امری نسبی بوده که بر واقعیات عینی در عالم واقع منطبق نیست؟
مکاتب معرفتی
در پاسخ به این سوالات دو مکتب عمده در تاریخ علم و معرفت شناسی شکل می گیرد؛ ۱- مکتب واقع گرایان (مکتب جزم و یقین) ۲- مکتب شک گرایان( سوفسطاییان )؛ واقع گرایان اعتقاد دارند که در عالم حقایق و واقعیاتی وجود دارد و ذهن انسان قادر به درک این حقایق است اما سوفسطاییان منکر وجود هرگونه واقعیتی در ورای ذهن انسان و در عالم خارج بوده و صورتهای ذهنی را ناشی از تخیلاتی می دانند که حقیقتی ندارند. پیروان مکتب جزم و یقین (واقع گرایان) بر دو گروه اند: ۱- مطلق گرایان ۲ - نسبی گرایان
← مطلق گرایان
حامیان نظریه نسبیت معرفت برای نظریه خویش دلایلی دارند که برخی از آنها عبارت اند از:
← انسان موجودی مادی
...