نسبت اتصالی

[ویکی فقه] نسبت اتصالی، به معنای ربط دهنده دو جزء قضیه شرطیه متصله و بیانگر پیوستگی دو جزء است.
نسبت چیزی به چیزی از جمله، نسبت اجزای قضایا با یکدیگر خواه به ایجاب باشد یا به سلب سه قسم است:۱. نسبت حملی؛۲. نسبت اتصالی؛۳. نسبت انفصالی.
توضیح اصطلاح
نسبت اتصالی در مواردی است که اتصال و پیوستگی و مصاحبت (همراهی) و تعلیق (یعنی معلق بودن جزء دوم بر جزء اول) بین دو چیز بر قرار باشد به گونه ای که میان مقدم و تالی ملازمه باشد، و هر گاه مقدم معدوم شد تالی هم معدوم شود. این نوع از نسبت در قضیه شرطیه متصله جاری است، که سخن از تلازم و اتصال، و پیوند مقدم و تالی است.نسبت اتصالی به لحاظ موجبه و سالبه بودنِ قضیه شرطیه متصله، به نسبت اتصالی ایجابی و نسبت اتصالی سلبی منقسم می شود، که بیانگر وجود اتصال (در قضیه موجبه، مانند: «کلما کانت الشمس طالعة کان النهار موجودا») یا عدم وجود اتصال (در قضیه سالبه، مانند: «چنین نیست که اگر دیانت در جامعه نباشد، رذایل اخلاقی شایع نشود») بین مقدم و تالی است.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • مظفر، محمدرضا، المنطق.• خوانساری، محمد، منطق صوری.• خوانساری، محمد، فرهنگ اصطلاحات منطقی.• جرجانی، میر سید شریف، الکبری فی المنطق.