نسا

نسا. [ ن َ ] ( ع اِ ) رگی است از برسوی ران تا شتالنگ ، و آن را عِرق النسا نیز گویند . ( منتهی الارب ) . رگی است از ورک تا کعب. ( از اقرب الموارد ) . نسا نام آن رگ است که از سرین با شتالنگ و انگشت خوردک [ ظ: خردک ] فرودآمده است. ( ذخیره خوارزمشاهی ) . عِرقی است از وَرَک تا کعب کشیده. ( از بحر الجواهر ) ( از المنجد ) ( از اقرب الموارد ) . و آن را به اضافت عِرق [ عِرق النسا ] گویند تبیین را، مانند اضافه شجر به اراک ، و فصیح تر آن است که نسا گویند نه عرق النسا. ( از بحر الجواهر ) . ج ، انساء. اصمعی گوید: رگی است که از برسوی ران برون آید پس درون رانها رود و به پی پاشنه گذرد تا به سم رسد. ( از اقرب الموارد ) . و نیز رجوع به اقرب الموارد شود.
نسا. [ ن ِ ] ( اِ ) به لغت زند و پازند، گوشت و استخوان مرده را گویند از آدمی و سایر حیوانات. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) ( از انجمن آرا ) ( از جهانگیری ) . و آن را به اضافه راء [ نسار ] نیز گفته اند. ( آنندراج ) . واین معنی از زند مرقوم شد. ( جهانگیری ) :
میالای آن را به خون نسا
که تا از تو خشنود گردد خدا.
زراتشت بهرام ( از جهانگیری ) .
رجوع به نَسا و نسار شود.
نسا. [ ن ِ ] ( از ع ، اِ ) در عربی ، زن. مقابل مرد. ( برهان قاطع ) . مخفف نساء، به معنی زنان. ( از فرهنگ نظام ) .
نسا. [ ن ِ / ن َ ] ( اِخ ) در اوستا و پارسی باستان : نی سایه ، در یونانی و رومی : نی سه ئیه ، در پارسی نسا به فتح و کسر اول [ ن َ / ن ِ ] هر دو آمده و آن در اصل به معنی آباد و آباده بوده چنانکه اکنون نام بسیاری از دیه ها مختوم به آباد است ( جعفرآباد، حسن آباد، علی آباد ) ، در سابق نسا به کار برده می شد. این کلمه از دو جزو مشتق است : نی ( پیشوند به معنی : فرو، پائین ) سی ( در نهادن ، نشستن ، آسودن ) ، پس نسا به معنی نشستگاه ، فرودگاه ، زیستگاه ، آبادی است. بسیاری از شهرهای ایران بدین اسم نامبردار شدند: 1 - نسا واقع میان شهر مرو و بلخ ، پایتخت تیرداددومین پادشاه اشکانی ( 214 - 248 م. ) . شاهنامه دو بار از این شهر نام برده. به قول سایکس انگلیسی این شهر در ده میلی جنوب اسک آباد ( عشق آباد حالیه ) واقع بوده است. 2 - نسا واقع در ماد، که داریوش در کتیبه بهستان از آن نام می برد. همین شهر است که به داشتن اسبان نیک نژاد مشهور بوده است. 3 - نسا در بم. 4 - نسا در کرمان. 5 - نسا در فارس که همان شهر بیضا ( بیضای عهد اسلامی ) است. 6 - نسا در میانه ( میانک ) از شهرهای خراسان که مارکوارت آن را همان شهر �یهودان � که در قرون وسطی نامبردار بوده می داند و امروز آن را میمند گویند، در حوالی سرحد ترکستان و افغانستان. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین از یادداشتهای پورداود در فرهنگ ایران باستان ج 1 ص 280 به بعد ) . و رجوع به مدخل بعد شود.
نسا. [ ن ِ ] ( اِخ ) نام شهری است در خراسان. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) . شهری است [ به خراسان ]بر دامن کوه نهاده اندر میان کوه و بیابان با نعمت بسیار و هوای بد و آبهای روان. ( از حدود العالم ) . شهری است از خراسان نزدیک سرخس و ابیورد و بانی آن فیروزبن یزدجرد است جد انوشیروان و لهذا شهر فیروز میگفته اند و آن شهری است خوش آب وهوا و کثیرالفواکه لیکن عرق مدنی که رشته گویند در آن بسیار می شود، حتی در تابستان کمتر کسی است که بدین بلا مبتلا نبود. و نسائی که امام حدیث است از آنجاست. ( از فرهنگ نظام از سراج ) . و قصبه آن تفتازان است و با ابیورد نزدیک است. ( انجمن آرا ) ( از آنندراج ) . شهری است در خراسان ، بین آن و سرخس دو روز و بین آن و مرو پنج روز و بین آن و ابیورد یک روز و تا نیشابور بر شش یا هفت روز راه است ، و سخت وباخیز است. ( از معجم البلدان ) :
ز گرگان بیامد به شهر نسا
یکی رهبری پیش او پارسا.
فردوسی.
سلطان فرمود تا نامه ها نبشتند به هرات و پوشنگ و طوس و سرخس و نسا و باورد. ( تاریخ بیهقی ص 34 ) .
منبع لغت نامه دهخدا
منبع عکس فرهنگ فارسی

که متاسفانه نسا در دسته دوم قرار دارد و اصلا معنی خوبی مدارد
همانطو ر که از دیگر کاربران هم همچین نظری داشتند که گفتند:
نسا در اوستا تز ریشه نَسه آمده است به معنی از راه برگشتن، آسیب یافتن، از دست رفتن و تباه شدن، واژه نسه در اوستا به معنی لاشه و مردار و جنازه است و در فارسی نسا به همین معنی یاد گردیده است دروج نسو druj به معنی لاشه دیو دروغ است
ایشان درست میگوین
نسا که از ریشه نسه می آید به معنی لاشه و مرده است
در یکی از نیایشهای اوستا به نام کمنا مزدا میگوید
نَسه دَئِوو دروخش ٫ یعنی مردن یا تباه شدن دیو دروغ
اطفا در انتخاب نام فرزندانتان بیشتر دقت کنید