نخستین قیام صربستان

نخستین قیام صربستان ( صربی: Први српски устанак, Prvi srpski ustanak ) قیامی بود که توسط مردم صربستان از ۱۴ فوریه ۱۸۰۴ تا ۷ اکتبر ۱۸۱۳ در برابر امپراتوری عثمانی صورت گرفت. این قیام در اساس شورشی در منطقه سنجاک علیه نخبگان نظامی عثمانی یا گروه جان نثار بود که قدرت را از طریق کودتا به دست آورده بودند، ولی این قیام پس از گذشت بیش از سه قرن از سلطه عثمانی و اشغال کوتاه مدت صربستان توسط اتریش، به جنگ استقلال ( انقلاب صربستان ) تبدیل شد.
نخبگان نظامی عثمانی که به عنوان جان نثار هم شناخته می شدند پس از تصرف صربستان بدور از کنترل حکومت مرکزی عثمانی حقوقی که به صرب ها داده شده بود را لغو کردند، مالیات ها را افزایش دادند و کار اجباری را به مردم تحمیل کردند. در سال ۱۸۰۴، این گروه از اینکه سلطان عثمانی از صرب ها علیه آن ها استفاده می کرد، بسیاری از سران صرب را به قتل رساندند.
کارادورد توسط یک شورا به عنوان فرمانده قیام در صربستان انتخاب شد و ارتش شورشی او تحت حمایت سلطان عثمانی گروه جان نثار را در سراسر سنجاک شکست داد. صرب ها در برابر عثمانی ها راهپیمایی کردند و پس از پیروزی های بزرگ در سال های ۱۸۰۵ تا ۱۸۶۰، یک دولت و مجلس تشکیل دادند، زمین های صربستان را به مردم بازگرداندند، کار اجباری را لغو کردند و مالیات ها را کاهش دادند.
موفقیت های نظامی در طول سال ها ادامه داشت. با این حال، اختلاف نظر میان کارادورد و دیگر رهبران قیام وجود داشت. او خواهان قدرت مطلقه بود. پس از پایان جنگ روسیه و ترکیه و متوقف شدن پشتیبانی روسیه، امپراتوری عثمانی از این شرایط بهره برداری کرد و در سال ۱۸۱۳ صربستان را مجدداً شکست داد.
اگر چه قیام در هم شکسته شد، ولی در سال ۱۸۱۵ قیام دیگری برپا شد و با موفقیت هایی که بدست آورد به موفقیت و ایجاد دولت شبه مستقل صربستان منتهی شد و در سال ۱۸۱۷ نیز استقلال نسبی خود را از امپراتوری عثمانی بدست آورد.
در سال ۱۷۸۸، در زمان جنگ اتریش و ترکیه ( ۱۷۸۷–۱۷۹۱ ) ، شورش مرزی کوکا ( کوکا یکی از فرماندهان نظامی ارتش آزاد صربستان ) به مناطق جنگلی در شرق سومادیا کشیده شد. از ۱۵ سپتامبر تا ۸ اکتبر ۱۷۸۹، نیروهای مشترک اتریش و هابسبورگ، قلعه بلگراد را محاصره کردند. اتریشی ها بلگراد را تا سال ۱۷۹۱ در کنترل خود داشتند ولی بعد از امضای پیمان سیستوا آن را به عثمانی ها تحویل دادند.