نخستین جنگ سیلزی یکی از جبهه های جنگ جانشینی اتریش بود. این نام برای توصیف جنگ پروس علیه اتریش در سال های ۱۷۴۰ تا ۱۷۴۲ میلادی[ ۱] به کار می رود که عمدتاً در مناطق سیلزی، موراویا و بوهم ( سرزمین های پادشاهی بوهم ) به وقوع پیوست. این جنگ نخستین جنگ از مجموعه جنگ های سیلزی بود که میان فریدریش کبیر پروس و ماریا ترزای اتریش رخ داد.
در اواخر سال ۱۷۴۰ فریدریش با مطرح کردن ادعاهای دودمانی قدیمی دربارهٔ بخش هایی از سیلزی به این منطقه حمله و جنگ را آغاز کرد. جنگ با پیمان برلین در سال ۱۷۴۲ به سود پروس خاتمه یافت و سلطهٔ پروس بر بیشتر سیلزی و کنت نشین کووزکو تأیید شد. در هر حال، جنگ جانشینی اتریش ادامه یافت و دو سال بعد، پروس و اتریش وارد جنگ دوم سیلزی شدند.
در اوایل قرن هجدهم، دودمان هوهن تسولرن حاکم براندنبورگ - پروس ادعاهای سلسله ای بر دوک نشین های مختلف در استان سیلزی هابسبورگ داشت، منطقه ای پرجمعیت و مرفه که با قلمرو اصلی پروس در مارگراف نشین براندنبورگ همسایه بود. سیلزی علاوه بر ارزش آن به عنوان منبع درآمد مالیاتی، تولید صنعتی ( به ویژه مواد معدنی ) و نیروهای نظامی، اهمیت ژئواستراتژی زیادی برای متخاصمین داشت. دره اودر بالا یک مجرای نظامی طبیعی بین براندنبورگ، پادشاهی بوهم و مارگراف نشین موراویا را تشکیل می داد و هر قدرتی که این قلمرو را در اختیار داشت می توانست همسایگانش را تهدید کند. سیلزی همچنین در امتداد مرز شمال شرقی امپراتوری مقدس روم قرار داشت و به کنترل کننده خود اجازه می داد نفوذ مشترک المنافع لهستان - لیتوانی و امپراتوری روسیه در آلمان را محدود کند.
بخشی از ادعاهای براندنبورگ - پروس دربارهٔ سیلزی به پیمان وراثت ۱۵۳۷ میان فریدریش دوم لگنیتسا دوک سیلزی و یواخیم دوم هکتور براندنبورگ امیر انتخابگر از دودمان هوهن تسولرن بازمی گشت. طبق این پیمان در صورت منقرض شدن پیاست های سیلزی باید دوک نشین های سیلزی در لگنیتسا، وولوف و برگ به انتخابگر براندنبورگ واگذار می شدند. فردیناند یکم پادشاه بوهم فوراً این توافق را رد کرد و حاکم براندنبورگ - پروس را تحت فشار قرار داد. [ ۲] با این وجود، پس از مرگ گئورگ ویلهلم لگنیستا که پایان بخش دودمان پیاست بود، در سال ۱۶۷۵ فریدریش ویلهلم براندنبورگ مدعی شاهزاده نشین های سیلزی شد. [ ۳]
یواخیم سوم فریدریش براندنبورگ در سال ۱۶۰۳ دوک نشین یاگرندورف را از پسرعمویش گئورگ - فریدریش براندنبورگ - آنسباخ به ارث برد؛[ ۴] ولی پس از شورش بوهم و آغاز جنگ سی ساله، فردیناند دوم، حاکم کاتولیک امپراتوری مقدس روم، پس از پیروزی در نبرد کوه سفید در سال ۱۶۲۱ املاک هوهن تسولرن های پروتستان در سرزمین های بوهم را مصادره کرد. با این حال، انتخابگرهای براندنبورگ همچنان خود را حاکم قانونی یاگرندورف می دانستند. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر اواخر سال ۱۷۴۰ فریدریش با مطرح کردن ادعاهای دودمانی قدیمی دربارهٔ بخش هایی از سیلزی به این منطقه حمله و جنگ را آغاز کرد. جنگ با پیمان برلین در سال ۱۷۴۲ به سود پروس خاتمه یافت و سلطهٔ پروس بر بیشتر سیلزی و کنت نشین کووزکو تأیید شد. در هر حال، جنگ جانشینی اتریش ادامه یافت و دو سال بعد، پروس و اتریش وارد جنگ دوم سیلزی شدند.
در اوایل قرن هجدهم، دودمان هوهن تسولرن حاکم براندنبورگ - پروس ادعاهای سلسله ای بر دوک نشین های مختلف در استان سیلزی هابسبورگ داشت، منطقه ای پرجمعیت و مرفه که با قلمرو اصلی پروس در مارگراف نشین براندنبورگ همسایه بود. سیلزی علاوه بر ارزش آن به عنوان منبع درآمد مالیاتی، تولید صنعتی ( به ویژه مواد معدنی ) و نیروهای نظامی، اهمیت ژئواستراتژی زیادی برای متخاصمین داشت. دره اودر بالا یک مجرای نظامی طبیعی بین براندنبورگ، پادشاهی بوهم و مارگراف نشین موراویا را تشکیل می داد و هر قدرتی که این قلمرو را در اختیار داشت می توانست همسایگانش را تهدید کند. سیلزی همچنین در امتداد مرز شمال شرقی امپراتوری مقدس روم قرار داشت و به کنترل کننده خود اجازه می داد نفوذ مشترک المنافع لهستان - لیتوانی و امپراتوری روسیه در آلمان را محدود کند.
بخشی از ادعاهای براندنبورگ - پروس دربارهٔ سیلزی به پیمان وراثت ۱۵۳۷ میان فریدریش دوم لگنیتسا دوک سیلزی و یواخیم دوم هکتور براندنبورگ امیر انتخابگر از دودمان هوهن تسولرن بازمی گشت. طبق این پیمان در صورت منقرض شدن پیاست های سیلزی باید دوک نشین های سیلزی در لگنیتسا، وولوف و برگ به انتخابگر براندنبورگ واگذار می شدند. فردیناند یکم پادشاه بوهم فوراً این توافق را رد کرد و حاکم براندنبورگ - پروس را تحت فشار قرار داد. [ ۲] با این وجود، پس از مرگ گئورگ ویلهلم لگنیستا که پایان بخش دودمان پیاست بود، در سال ۱۶۷۵ فریدریش ویلهلم براندنبورگ مدعی شاهزاده نشین های سیلزی شد. [ ۳]
یواخیم سوم فریدریش براندنبورگ در سال ۱۶۰۳ دوک نشین یاگرندورف را از پسرعمویش گئورگ - فریدریش براندنبورگ - آنسباخ به ارث برد؛[ ۴] ولی پس از شورش بوهم و آغاز جنگ سی ساله، فردیناند دوم، حاکم کاتولیک امپراتوری مقدس روم، پس از پیروزی در نبرد کوه سفید در سال ۱۶۲۱ املاک هوهن تسولرن های پروتستان در سرزمین های بوهم را مصادره کرد. با این حال، انتخابگرهای براندنبورگ همچنان خود را حاکم قانونی یاگرندورف می دانستند. [ ۵]
wiki: نخستین جنگ سیلزی