نجم الدین عبدالله بن محمد شافعی اصفهانی

[ویکی فقه] نجم الدین عبداللّه بن محمد شافعی اصفهانی، از محدّثین عامّه و عرفای اصفهان در قرن هفتم و هشتم هجری بوده است.
شیخ نجم الدّین عبداللّه بن محمّد بن محمّد بن علی اصفهانی شافعی، از محدّثین عامّه اصفهان در قرن هفتم و هشتم هجری بوده است.وی از اکابر عرفای قرن هفتم هجری است. در سال ۶۴۳ق متولّد شده و مردی عابد و صالح بوده و پس از تحصیل به تصوّف مایل گشته و مردم به وی اعتقاد زیاد داشته اند. او از شاگردان ابوالعبّاس احمد بن عمر مُرسی انصاری اسکندری بوده است.
وفات
او پس از وفات استادش ابوالعباس مُرسی به مکّه معظّمه مشرف شده و بیست و چند سال در آنجا مجاورت نموده و در این مدّت هرگز به زیارت مدینه منوّره مشرّف نشد!عاقبت در ماه جمادی الآخر ۷۲۱ق در مکّه وفات یافت و در نزدیکی مزار فضیل بن عیاض مدفون شد.
آثار و تالیفات
«الوجیزه» در فقه از تالیفات اوست. یافعی در «مرآت الجنان» حکایات و کراماتی از وی نقل می کند.
شیرازی، جنید، شدّ الازار، (حواشی)، ص۴۷۴.
...