نبرد منطقه بالتیک درگیری های نظامی حاصل از تهاجم غافلگیرانه نیروهای آلمانی به منطقه بالتیک در جریان عملیات بارباروسا بود که از ۲۲ ژوئن سال ۱۹۴۱ آغاز شد و تا اواخر ماه اوت همان سال ادامه داشت که به پیروزی مهاجمان و تصرف منطقه به دست آن ها انجامید.
فرمان شماره ۲۱ پیشوا به عنوان تأیید نهایی طرح عملیاتی بارباروسا با صدور در روز ۱۸ دسامبر سال ۱۹۴۰، با وجود اشاره به اهداف جغرافیایی متعدد از جمله مسکو، یه روشنی هدف نهایی عملیات را انهدام توان نظامی شوروی دانسته بود. بر اساس این طرح در جناح شمالی، گروه ارتش شمال به فرماندهی فیلدمارشال ویلهلم ریتر فون لیب می بایست از طریق منطقه بالتیک خود را به لنینگراد می رساند و پایگاه ناوگان دریایی شوروی در کرونشتات را تصرف می کرد. بدین منظور محور دونابورگ - اوپوچکا - لنینگراد به عنوان مسیر پیشروی پیشبینی و بر محاصره نیروها ارتش سرخ در جانب غربی رود دوینا در این منطقه تصریح شد. جهت رسیدن به لنینگراد در عمق ۸۰۰ کیلومتری، گروه زرهی ۴ تحت امر ارتشبد اریش هوپنر به عنوان سر نیزه زرهی گروه ارتش می بایست با شکستن خط دفاع مرزی، خود را به گذرگاه رود دوینا در دونابورگ می رساند و از آنجا به سمت اوپوچکا می رفت. ارتش هجدهم ورماخت نیز می بایست منطقه بالتیک را پاکسازی و جزایر نزدیک ساحل استونی را تصرف می کرد. ارتش شانزدهم ورماخت هم وظیفه تأمین مرز با گروه ارتش مرکز را بر عهده داشت. [ ۶]
برنامه ریزی اولیه ارتش سرخ شوروی در طرح دفاعی خود برای مناطق شمالی بر این اساس بود که لنینگراد تنها از طریق فنلاند مورد تهدید واقع خواهد شد و تهاجم آلمان مسکو را هدف قرار خواهد داد. روز ۱۸ نوامبر سال ۱۹۴۰، فرماندهی عالی شوروی از وجود از برنامه ریزی آلمانی ها برای تهاجم به طرف لنینگراد مطلع شد؛ بنابراین برنامه جدیدی بر اساس فرض تهاجم آلمانی ها از محور پسکوف ریخته شد و در آن دفاع از محور پسکوف - استروف به منطقه ویژه نظامی بالتیک محول گشت. این طرح دو مرحله تدافعی نخست در خط مرزی و طول رود دوینا و سپس در خط ریگا - پسکوف - اوگا - نووگورود، برنامه ریزی کرده و از مزایای موانع طبیعی همچون رودهای ولیکایا و لوگا و مرداب ها و جنگل های منطقه استفاده نموده بود. طرح دیگری در ۱۵ مه سال ۱۹۴۱ منطقه ویژه نظامی بالتیک را موظف به متوقف ساختن دشمن در خط ریگا - ویلنا و محافظت از جزایر بالتیک نمود. [ ۷] با وجود ادعای آلمانی ها مبنی بر عقب کشیده شدن بیشتر نیروهای شوروی در منطقه بالتیک از مناطق مرزی از روز ۱۸ ژوئن، اسناد باقیمانده از فرمان های سری فرماندهی عالی شوروی نشان گر این است که این نیروهای ارتش سرخ در این منطقه موظف به مقاومت و مقابله سخت در خط مرزی شده اند. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففرمان شماره ۲۱ پیشوا به عنوان تأیید نهایی طرح عملیاتی بارباروسا با صدور در روز ۱۸ دسامبر سال ۱۹۴۰، با وجود اشاره به اهداف جغرافیایی متعدد از جمله مسکو، یه روشنی هدف نهایی عملیات را انهدام توان نظامی شوروی دانسته بود. بر اساس این طرح در جناح شمالی، گروه ارتش شمال به فرماندهی فیلدمارشال ویلهلم ریتر فون لیب می بایست از طریق منطقه بالتیک خود را به لنینگراد می رساند و پایگاه ناوگان دریایی شوروی در کرونشتات را تصرف می کرد. بدین منظور محور دونابورگ - اوپوچکا - لنینگراد به عنوان مسیر پیشروی پیشبینی و بر محاصره نیروها ارتش سرخ در جانب غربی رود دوینا در این منطقه تصریح شد. جهت رسیدن به لنینگراد در عمق ۸۰۰ کیلومتری، گروه زرهی ۴ تحت امر ارتشبد اریش هوپنر به عنوان سر نیزه زرهی گروه ارتش می بایست با شکستن خط دفاع مرزی، خود را به گذرگاه رود دوینا در دونابورگ می رساند و از آنجا به سمت اوپوچکا می رفت. ارتش هجدهم ورماخت نیز می بایست منطقه بالتیک را پاکسازی و جزایر نزدیک ساحل استونی را تصرف می کرد. ارتش شانزدهم ورماخت هم وظیفه تأمین مرز با گروه ارتش مرکز را بر عهده داشت. [ ۶]
برنامه ریزی اولیه ارتش سرخ شوروی در طرح دفاعی خود برای مناطق شمالی بر این اساس بود که لنینگراد تنها از طریق فنلاند مورد تهدید واقع خواهد شد و تهاجم آلمان مسکو را هدف قرار خواهد داد. روز ۱۸ نوامبر سال ۱۹۴۰، فرماندهی عالی شوروی از وجود از برنامه ریزی آلمانی ها برای تهاجم به طرف لنینگراد مطلع شد؛ بنابراین برنامه جدیدی بر اساس فرض تهاجم آلمانی ها از محور پسکوف ریخته شد و در آن دفاع از محور پسکوف - استروف به منطقه ویژه نظامی بالتیک محول گشت. این طرح دو مرحله تدافعی نخست در خط مرزی و طول رود دوینا و سپس در خط ریگا - پسکوف - اوگا - نووگورود، برنامه ریزی کرده و از مزایای موانع طبیعی همچون رودهای ولیکایا و لوگا و مرداب ها و جنگل های منطقه استفاده نموده بود. طرح دیگری در ۱۵ مه سال ۱۹۴۱ منطقه ویژه نظامی بالتیک را موظف به متوقف ساختن دشمن در خط ریگا - ویلنا و محافظت از جزایر بالتیک نمود. [ ۷] با وجود ادعای آلمانی ها مبنی بر عقب کشیده شدن بیشتر نیروهای شوروی در منطقه بالتیک از مناطق مرزی از روز ۱۸ ژوئن، اسناد باقیمانده از فرمان های سری فرماندهی عالی شوروی نشان گر این است که این نیروهای ارتش سرخ در این منطقه موظف به مقاومت و مقابله سخت در خط مرزی شده اند. [ ۸]
wiki: نبرد منطقه بالتیک