نبرد دین بین فو اوج نزاع های جنگ اول هندوچین بین اتحاد فرانسویان و نیروهای انقلابی کمونیست ویت مین در ویتنام بود. این نبرد که در دین بین فو بین ماه های مارس و آوریل ۱۹۵۴ اتفاق افتاد در پایان به شکست کامل فرانسه منجر شد. آغاز محاصره دین بین فو، پایان یک قرن حضور استعماری فرانسه در منطقه هندوچین بود. دین بین فو، دشتی در ویتنام شمالی نزدیک مرز لائوس است. به نوشتهٔ مارتین ویندرو، مورخ نظامی دین بین فو «نخستین باری است که یک جنبش استقلال خواهانهٔ غیر اروپایی از همه مراحل از جنگ چریکی به یک ارتش متعارف سازمان یافته و مجهز قادر به شکست دادن یک اشغالگر غربی مدرن در یک جنگ صف آرایی شده تکامل یافت. »[ ۱۲]
در جنگ جهانی دوم شبه جزیره هندوچین و از جمله سرزمین ویتنام، به دست ژاپن افتاد. بعد از بمباران هیروشیما و ناکازاکی و شکست ژاپن در جنگ، فرانسوی ها که از دست نیروهای ژاپن خلاص شده بودند به تکاپو افتادند تا ویتنام را در زیر سلطه خود بگیرند. به این ترتیب جنگ اول ویتنام به مدت ۹ سال بین نیروهای هوشی مین[ ۱۳] و فرانسه آغاز شد. فرانسوی ها با این ادعا که اگر ما هندوچین را اشغال نکنیم، همه منطقه جنوب شرقی آسیا را انگلیس تصرف می کند، برای حمله و تجاوز به ویتنام زمینه چینی کردند. بتدریج ده ها هزار فرانسوی در هندوچین مستقر شد و به چپاول مواد اولیه آن از جمله کائوچو مشغول شدند.
نهم ماه مه ۱۹۴۵ که به جنگ جهانی دوم خاتمه داده شد، نبرد استقلال طلبان با ارتش فرانسه تازه آغاز گشت. اگرچه فرانسه، به ظاهر و روی کاغذ، استقلال بخش شمالی ویتنام را به رسمیت شناخته بود؛ ولی آن را وابسته به خویش کرد. در جنوب ویتنام هم، به وسیله حکومت هوادار خودش که مورد تأیید ویتنام شمالی نبود، اِعمال نفوذ می کرد. هدف فرانسه سلطه بر ویتنام بود.
در اواخر سال ۱۹۴۶ نیروی هوایی فرانسه شهر هایفونگ[ ۱۴] را بمباران کرد و برای هوشی مین و یارانش جز جنگ های پارتیزانی راهی باقی نگذاشت. ارتش فرانسه علیه ویتنام اقدام به جنگ تمام عیار نمود. شهرهای این کشور در تصرف فرانسه و دهکده های خفته در جنگلهای انبوه و کوه ها، در اختیار پارتیزان ها و جنگجویان ویت مین[ ۱۵] قرار گرفت. ارتش فرانسه تا رودخانه قرمز[ ۱۶] در شمال ویتنام و نزدیک جمهوری چین هم پیش رفت. ویت کنگ[ ۱۷] هر روز ضربات سختی به ارتش فرانسه می زد و صدها کامیون حامل سربازان را در دل جنگل ها به رگبار مسلسل می بست و امنیت را به کلی از ارتش استعماری سلب کرده بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر جنگ جهانی دوم شبه جزیره هندوچین و از جمله سرزمین ویتنام، به دست ژاپن افتاد. بعد از بمباران هیروشیما و ناکازاکی و شکست ژاپن در جنگ، فرانسوی ها که از دست نیروهای ژاپن خلاص شده بودند به تکاپو افتادند تا ویتنام را در زیر سلطه خود بگیرند. به این ترتیب جنگ اول ویتنام به مدت ۹ سال بین نیروهای هوشی مین[ ۱۳] و فرانسه آغاز شد. فرانسوی ها با این ادعا که اگر ما هندوچین را اشغال نکنیم، همه منطقه جنوب شرقی آسیا را انگلیس تصرف می کند، برای حمله و تجاوز به ویتنام زمینه چینی کردند. بتدریج ده ها هزار فرانسوی در هندوچین مستقر شد و به چپاول مواد اولیه آن از جمله کائوچو مشغول شدند.
نهم ماه مه ۱۹۴۵ که به جنگ جهانی دوم خاتمه داده شد، نبرد استقلال طلبان با ارتش فرانسه تازه آغاز گشت. اگرچه فرانسه، به ظاهر و روی کاغذ، استقلال بخش شمالی ویتنام را به رسمیت شناخته بود؛ ولی آن را وابسته به خویش کرد. در جنوب ویتنام هم، به وسیله حکومت هوادار خودش که مورد تأیید ویتنام شمالی نبود، اِعمال نفوذ می کرد. هدف فرانسه سلطه بر ویتنام بود.
در اواخر سال ۱۹۴۶ نیروی هوایی فرانسه شهر هایفونگ[ ۱۴] را بمباران کرد و برای هوشی مین و یارانش جز جنگ های پارتیزانی راهی باقی نگذاشت. ارتش فرانسه علیه ویتنام اقدام به جنگ تمام عیار نمود. شهرهای این کشور در تصرف فرانسه و دهکده های خفته در جنگلهای انبوه و کوه ها، در اختیار پارتیزان ها و جنگجویان ویت مین[ ۱۵] قرار گرفت. ارتش فرانسه تا رودخانه قرمز[ ۱۶] در شمال ویتنام و نزدیک جمهوری چین هم پیش رفت. ویت کنگ[ ۱۷] هر روز ضربات سختی به ارتش فرانسه می زد و صدها کامیون حامل سربازان را در دل جنگل ها به رگبار مسلسل می بست و امنیت را به کلی از ارتش استعماری سلب کرده بود.
wiki: نبرد دین بین فو