در نبرد جنگل توتبورگ که توسط تاریخ نویسان رومی به عنوان فاجعه واریان شرح داده شده است، در سال ۹ میلادی صورت گرفت، زمانی که اتحاد قبایل ژرمنی به رهبری آرمینیوس چروسی کمین و قاطعانه سه لژیون روم و نیروهای پشتیبان آنها، به رهبری پوبلیوس کوینتیلیوس واروس را به طور کامل نابود کردند. با وجود لشگرکشی های پیروزمندانه بی شمار و یورش توسط ارتش روم در سال های بعد، آن ها هرگز دوباره درتسخیر ژرمانیا در ناحیه شرقی رودخانه راین تلاشی نکردند.
نیروهای واروس سه سپاه ( لژیون هفدهم، هیجدهم و نوزدهم ) ، شش گروه نیروهای کمکی ( غیرشهروندان یا نیروهای کشورهای متحد ) و سه اسکادران سواره نظام که اکثر آن ها در مبارزه با جنگجویان ژرمن در شرایط محلی بی تجربه بودند. نیروهای رومی در فرم مبارزه راهپیمایی نمی کردند، و در بین تعداد زیادی از همراهی کنندگان اردوگاه پراکنده شده بودند. همان طور که آن ها وارد جنگل ( احتمالاً فقط شمال شرقی از اوسنابروک ) شدند مسیر تنگ و گل آلود شد، با توجه به دید کاسیوس طوفان شدیدی نیز آغازشده بود. او همچنین می نویسد که واروس در فرستادن گروه شناسایی پیشاپیش سپاهیان غفلت کرد.
خط راهپیمایی بسیار طولانی شد، که بیش از ۱۵ کیلومتر و گاهی تا ۲۰ کیلومتر تخمین زده می شود. سپس به ناگاه جنگجویان ژرمن مسلح به شمشیر سبک، زوبین بلند و نیزه کوتاه باریک پره به نام فِرما ( fremae ) به آن ها حمله کردند. همهٔ ارتش روم به محاصرهٔ جنگجویان ژرمنی درآمدند و باران نیزه بر روی رومی ها فرود آمد. آرمینیوس، که در رم به عنوان یک شهروند رشد کرده و به یک سرباز رومی تبدیل شده بود، درک بسیار خوبی از تاکتیک رومی ها داشت و می توانست نیروهای خود را برای مقابله با آنها، با استفاده از برتری تعداد سربازان محلی در برابر سپاه پراکنده رومی به گونه ای مؤثر رهبری کند. رومی ها موفق به راه اندازی یک اردوگاه شب مستحکم شدند، و صبح روز بعد رو به شمال کشور و تپه های ویهن، در نزدیکی شهر مدرن استرکاپلن گریختند. گریز آن ها تلفات سنگینی داشت چون برای تلاش به فرار از راه منطقه ای جنگلی در زیر باران سیل آسا حرکت می کردند. بارش باران آن ها را مانع از آن شد که از کمان خود استفاده کنند زیرا زه کمان پس از خیس شدن شل می شود و سپر آن ها نیز پر از آب بود، و آن ها را عملاً بی دفاع بودند.
رومیها یک فرار شبانه را انجام دادند اما به دام دیگری که آرمینیوس در پایین کالکریز هیل قرار داده بود افتادند. نوار شنی بازی که در آن رومی ها به راحتی می توانستند راهپیمایی کنند در کنار تپه تنگ شده بود، به طوری که پهنایی در حدود ۱۰۰ متر بین جنگل و مرداب در لبه سمت باتلاق بزرگ وجود داشت. جاده با خندق بسته شده شد و به سمت جنگل، دیواری خاکی کنار جاده ساخته شده بود، که به ژرمن ها اجازه می داد که در پوشش آن ها به رومیان حمله کنند. رومیان برای از بین بردن دیوار تلاش کردند اما شکست خوردند، و بالاترین افسر پس از واروس، نومنوس والا، با سواره نظام از سپاه جدا شد اما سواره نظام ژرمن او را گرفته و کشتند. ( بنا به نوشتهٔ ولیئوس پاترکولوس ) . جنگجویان ژرمن پس از آن یورش برده و نیروهای از هم پاشیده رومی را قتل عام کردند. واروس خودکشی کرد و ولیوس نوشته که یک فرمانده، سیونیوس با شرمساری تسلیم شد و پس از آن به زندگی خود پایان داد، درحالی که همکارش اگیوس قهرمانانه مرد هنگامی که نیروهای محکوم به فنای خود را فرماندهی می کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیروهای واروس سه سپاه ( لژیون هفدهم، هیجدهم و نوزدهم ) ، شش گروه نیروهای کمکی ( غیرشهروندان یا نیروهای کشورهای متحد ) و سه اسکادران سواره نظام که اکثر آن ها در مبارزه با جنگجویان ژرمن در شرایط محلی بی تجربه بودند. نیروهای رومی در فرم مبارزه راهپیمایی نمی کردند، و در بین تعداد زیادی از همراهی کنندگان اردوگاه پراکنده شده بودند. همان طور که آن ها وارد جنگل ( احتمالاً فقط شمال شرقی از اوسنابروک ) شدند مسیر تنگ و گل آلود شد، با توجه به دید کاسیوس طوفان شدیدی نیز آغازشده بود. او همچنین می نویسد که واروس در فرستادن گروه شناسایی پیشاپیش سپاهیان غفلت کرد.
خط راهپیمایی بسیار طولانی شد، که بیش از ۱۵ کیلومتر و گاهی تا ۲۰ کیلومتر تخمین زده می شود. سپس به ناگاه جنگجویان ژرمن مسلح به شمشیر سبک، زوبین بلند و نیزه کوتاه باریک پره به نام فِرما ( fremae ) به آن ها حمله کردند. همهٔ ارتش روم به محاصرهٔ جنگجویان ژرمنی درآمدند و باران نیزه بر روی رومی ها فرود آمد. آرمینیوس، که در رم به عنوان یک شهروند رشد کرده و به یک سرباز رومی تبدیل شده بود، درک بسیار خوبی از تاکتیک رومی ها داشت و می توانست نیروهای خود را برای مقابله با آنها، با استفاده از برتری تعداد سربازان محلی در برابر سپاه پراکنده رومی به گونه ای مؤثر رهبری کند. رومی ها موفق به راه اندازی یک اردوگاه شب مستحکم شدند، و صبح روز بعد رو به شمال کشور و تپه های ویهن، در نزدیکی شهر مدرن استرکاپلن گریختند. گریز آن ها تلفات سنگینی داشت چون برای تلاش به فرار از راه منطقه ای جنگلی در زیر باران سیل آسا حرکت می کردند. بارش باران آن ها را مانع از آن شد که از کمان خود استفاده کنند زیرا زه کمان پس از خیس شدن شل می شود و سپر آن ها نیز پر از آب بود، و آن ها را عملاً بی دفاع بودند.
رومیها یک فرار شبانه را انجام دادند اما به دام دیگری که آرمینیوس در پایین کالکریز هیل قرار داده بود افتادند. نوار شنی بازی که در آن رومی ها به راحتی می توانستند راهپیمایی کنند در کنار تپه تنگ شده بود، به طوری که پهنایی در حدود ۱۰۰ متر بین جنگل و مرداب در لبه سمت باتلاق بزرگ وجود داشت. جاده با خندق بسته شده شد و به سمت جنگل، دیواری خاکی کنار جاده ساخته شده بود، که به ژرمن ها اجازه می داد که در پوشش آن ها به رومیان حمله کنند. رومیان برای از بین بردن دیوار تلاش کردند اما شکست خوردند، و بالاترین افسر پس از واروس، نومنوس والا، با سواره نظام از سپاه جدا شد اما سواره نظام ژرمن او را گرفته و کشتند. ( بنا به نوشتهٔ ولیئوس پاترکولوس ) . جنگجویان ژرمن پس از آن یورش برده و نیروهای از هم پاشیده رومی را قتل عام کردند. واروس خودکشی کرد و ولیوس نوشته که یک فرمانده، سیونیوس با شرمساری تسلیم شد و پس از آن به زندگی خود پایان داد، درحالی که همکارش اگیوس قهرمانانه مرد هنگامی که نیروهای محکوم به فنای خود را فرماندهی می کرد.
wiki: نبرد جنگل توتبورگ