نبرد ترموپیل (۱۹۱ پیش از میلاد). این مقاله یکی از مقالات نبرد های ترموپیل است برای اطلاعات بیشتر نبرد ترموپیل ( ابهام زدایی ) را ببینید.
در آغاز جنگ در سال ۱۹۲ پیش از میلاد ، آنتیوخوس سوم با نیروی کمی از آسیای کوچک عبور کرد و انتظار داشت که کشورهای مختلف منطقه از او به عنوان یک یونانی در مقاومت در برابر هژمونی روم حمایت کنند. با این حال، تنها اتحادیه ایتالویان به نیروهای آنتیوخوس پیوست. ایالات دیگر یا بی طرف ماندند یا در کنار رومیان بودند. آنتیوخوس موفق به تصرف برخی شهرهای یونان شد، اما نتوانست تا سال ۱۹۱ پیش از میلاد نیروهایی را از آسیا جمع کند، تا این که یک ارتش بزرگ رومی تحت فرماندهی کنسول مانیوس آسیلیوس گلابریو از ایتالیا عبور کرد و در آنجا مستقر شد. آنتیوخوس با دانستن اینکه با نسبت ۲ به ۱ ارتش روم نسبت به ارتش سلوکی عملاً رومی ها پیروز جنگ هستند، سعی داشت از گذرگاه باریک در ترموپیل به نفع خود استفاده کند و از موضع پیشین دولت - شهرهای یونان در قبال ارتش بسیار بزرگ پارسیان در نبرد ترموپیل استفاده کند ( ۴۸۰ پیش از میلاد ) . با این حال، مسیری که ایرانیان در آن زمان برای حمله به یونانیان استفاده کرده بودند، بسیار مشهور بود؛ بنابراین آنتیوخوس با تلاش برای جلوگیری از عقب نشینی، سربازان متحد ایتولیایی خود را در تپه های بالای گذرگاه مستقر کرد، در حالی که بدنه اصلی ارتش سلوکی خود را در گذرگاه مستقر کرد. در حالی که نیروهای رومی و سلوکی به بدون وقفه در گذرگاه باریک می جنگیدند، دو دسته رومی آماده حمله به نیروهای اتالیون از دو تپه شدند. آسیلیوس گلابریو فرماندهی این نیروها را به دو فرمانده ارشد داد: لوسیوس والریوس فلکوس و مارکوس پورسیوس کاتو، که هر دو در گذشته کنسول بودند. نیروهای فلکوس شکست خوردند، اما کاتو توانست به ایتولیایی ها فشار آورده و آن ها را شکست دهد و از پشت به اردوگاه سلوکی ها حمله کرد. این باعث وحشت در بین نیروهای سلوکی و فرار آن ها از میدان شد. منابع رومی ادعا می کنند که تقریباً کل ارتش ۱۰٬۰۰۰ نفری سلوکی در میدان نبرد یا طی چند روز تعقیب، کشته، اسیر یا تسلیم شدند، در حالی که رومی ها فقط ۲۰۰ نفر را از دست دادند. نتیجه نبرد پیروزی روم و عقب کشیدن آنتیوخوس از یونان بود ( او به افسس در آسیای کوچک بازگشت، جایی که او ارتش جدیدی را به وجود می آورد ) ، در حالی که اتالویی ها از صلح تحمیل شده ناراحت بودن.
در آغاز جنگ در سال ۱۹۲ پیش از میلاد ، آنتیوخوس سوم با نیروی کمی از آسیای کوچک عبور کرد و انتظار داشت که کشورهای مختلف منطقه از او به عنوان یک یونانی در مقاومت در برابر هژمونی روم حمایت کنند. با این حال، تنها اتحادیه ایتالویان به نیروهای آنتیوخوس پیوست. ایالات دیگر یا بی طرف ماندند یا در کنار رومیان بودند. آنتیوخوس موفق به تصرف برخی شهرهای یونان شد، اما نتوانست تا سال ۱۹۱ پیش از میلاد نیروهایی را از آسیا جمع کند، تا این که یک ارتش بزرگ رومی تحت فرماندهی کنسول مانیوس آسیلیوس گلابریو از ایتالیا عبور کرد و در آنجا مستقر شد. آنتیوخوس با دانستن اینکه با نسبت ۲ به ۱ ارتش روم نسبت به ارتش سلوکی عملاً رومی ها پیروز جنگ هستند، سعی داشت از گذرگاه باریک در ترموپیل به نفع خود استفاده کند و از موضع پیشین دولت - شهرهای یونان در قبال ارتش بسیار بزرگ پارسیان در نبرد ترموپیل استفاده کند ( ۴۸۰ پیش از میلاد ) . با این حال، مسیری که ایرانیان در آن زمان برای حمله به یونانیان استفاده کرده بودند، بسیار مشهور بود؛ بنابراین آنتیوخوس با تلاش برای جلوگیری از عقب نشینی، سربازان متحد ایتولیایی خود را در تپه های بالای گذرگاه مستقر کرد، در حالی که بدنه اصلی ارتش سلوکی خود را در گذرگاه مستقر کرد. در حالی که نیروهای رومی و سلوکی به بدون وقفه در گذرگاه باریک می جنگیدند، دو دسته رومی آماده حمله به نیروهای اتالیون از دو تپه شدند. آسیلیوس گلابریو فرماندهی این نیروها را به دو فرمانده ارشد داد: لوسیوس والریوس فلکوس و مارکوس پورسیوس کاتو، که هر دو در گذشته کنسول بودند. نیروهای فلکوس شکست خوردند، اما کاتو توانست به ایتولیایی ها فشار آورده و آن ها را شکست دهد و از پشت به اردوگاه سلوکی ها حمله کرد. این باعث وحشت در بین نیروهای سلوکی و فرار آن ها از میدان شد. منابع رومی ادعا می کنند که تقریباً کل ارتش ۱۰٬۰۰۰ نفری سلوکی در میدان نبرد یا طی چند روز تعقیب، کشته، اسیر یا تسلیم شدند، در حالی که رومی ها فقط ۲۰۰ نفر را از دست دادند. نتیجه نبرد پیروزی روم و عقب کشیدن آنتیوخوس از یونان بود ( او به افسس در آسیای کوچک بازگشت، جایی که او ارتش جدیدی را به وجود می آورد ) ، در حالی که اتالویی ها از صلح تحمیل شده ناراحت بودن.
نبرد ترموپیل (279قبل از میلاد). این مقاله یکی از مقالات نبردهای ترموپیل است برای اطلاعات بیشتر نبرد ترموپیل ( ابهام زدایی ) را ببینید.
نبرد ترموپیل در سال ۲۷۹ قبل از میلاد به درگیری اشاره دارد که میان ارتش مهاجم گال ها و ارتش متحد از یونانی های آتولی، بوئوتی ها، آتنی ها و فوکیایی ها در گذرگاه معروف ترموپیل درگرفت. گال ها تحت فرمان برنوس پیروز شدند و به سمت شبه جزیره یونان پیشروی کردند و سپس در آنجا تلاش کردند دلفی را غارت کنند اما کاملاً شکست خوردند.
مردمان گالی که از شاخه های مختلف فرهنگ لا تنه سرچشمه می گرفتند، با شروع قرن چهارم قبل از میلاد تحرکاتی را مبنی بر گسترش در سرزمین های جنوب شرقی اروپا به سمت شبه جزیره بالکان آغاز کردند. اگرچه سکونتگاه های گالی در نیمه غربی حوضه کارپات متمرکز شده بودند، اما در داخل شبه جزیره بالکان تهاجمات و سکونتگاه های سلتی قابل توجهی وجود داشت.
حملات سلت ها در اوایل قرن سوم قبل از میلاد از پایگاه های جدید خود در شمال ایلیریا و پانونیا، با یورش به سوی شهرها و روستاهای مقدونیه و یونان به اوج خود رسید. تهاجم ۲۷۹ قبل از میلاد به یونان با سلسله لشکرکشی های دیگری که در جنوب بالکان و برضد پادشاهی مقدونیه به راه انداخته شد، برآمده از سردرگمی ناشی از فرآیندهای جانشینی پیچیده و تفرقه انگیز پس از مرگ ناگهانی اسکندر کبیر بود.
فشار نظامی سلتی ها به یونان در جنوب بالکان در سال ۲۸۱ قبل از میلاد به نقطه عطف خود رسید. در سال ۲۸۰ قبل از میلاد یک ارتش بزرگ، متشکل از حدود ۸۵۰۰۰ پیکارجو، [ ۱] از پانونیا نزدیک شد و به سه بخش تقسیم گردید. این نیروها به سمت جنوب مقدونیه و مرکز یونان حرکت کردند. [ ۲] تحت رهبری سرتریوس، ۲۰۰۰۰ نفر علیه تراکیایی ها و تریبالی ها حرکت کردند. لشکر دیگری به رهبری برنوس[ ۳] و آکیکوریوس[ ۴] [ ۵] علیه پایونی ها حرکت کردند، در حالی که لشکر سوم به رهبری بولگیوس به سمت مقدونی ها و ایلیری ها حرکت کرد. [ ۶]
بولگیوس خسارات سنگینی به مقدونی ها وارد کرد که پادشاه جوان آنها، بطلمیوس کراونوس، دستگیر و سر بریده شد. با این حال، گردان های بولگیوس توسط نجیب زاده مقدونی سوستنس دفع شد و نیروهای بولگیوس غنایمی که به دست آورده بودند را رها کرده و به عقب برگشتند. سوستنس نیز به نوبه خود توسط برنوس و نیروهایش مورد حمله قرار گرفت و شکست خورد که درنهایت پس ازین زدو خوردها سلت ها آزاد بودند تا کشور را ویران کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنبرد ترموپیل در سال ۲۷۹ قبل از میلاد به درگیری اشاره دارد که میان ارتش مهاجم گال ها و ارتش متحد از یونانی های آتولی، بوئوتی ها، آتنی ها و فوکیایی ها در گذرگاه معروف ترموپیل درگرفت. گال ها تحت فرمان برنوس پیروز شدند و به سمت شبه جزیره یونان پیشروی کردند و سپس در آنجا تلاش کردند دلفی را غارت کنند اما کاملاً شکست خوردند.
مردمان گالی که از شاخه های مختلف فرهنگ لا تنه سرچشمه می گرفتند، با شروع قرن چهارم قبل از میلاد تحرکاتی را مبنی بر گسترش در سرزمین های جنوب شرقی اروپا به سمت شبه جزیره بالکان آغاز کردند. اگرچه سکونتگاه های گالی در نیمه غربی حوضه کارپات متمرکز شده بودند، اما در داخل شبه جزیره بالکان تهاجمات و سکونتگاه های سلتی قابل توجهی وجود داشت.
حملات سلت ها در اوایل قرن سوم قبل از میلاد از پایگاه های جدید خود در شمال ایلیریا و پانونیا، با یورش به سوی شهرها و روستاهای مقدونیه و یونان به اوج خود رسید. تهاجم ۲۷۹ قبل از میلاد به یونان با سلسله لشکرکشی های دیگری که در جنوب بالکان و برضد پادشاهی مقدونیه به راه انداخته شد، برآمده از سردرگمی ناشی از فرآیندهای جانشینی پیچیده و تفرقه انگیز پس از مرگ ناگهانی اسکندر کبیر بود.
فشار نظامی سلتی ها به یونان در جنوب بالکان در سال ۲۸۱ قبل از میلاد به نقطه عطف خود رسید. در سال ۲۸۰ قبل از میلاد یک ارتش بزرگ، متشکل از حدود ۸۵۰۰۰ پیکارجو، [ ۱] از پانونیا نزدیک شد و به سه بخش تقسیم گردید. این نیروها به سمت جنوب مقدونیه و مرکز یونان حرکت کردند. [ ۲] تحت رهبری سرتریوس، ۲۰۰۰۰ نفر علیه تراکیایی ها و تریبالی ها حرکت کردند. لشکر دیگری به رهبری برنوس[ ۳] و آکیکوریوس[ ۴] [ ۵] علیه پایونی ها حرکت کردند، در حالی که لشکر سوم به رهبری بولگیوس به سمت مقدونی ها و ایلیری ها حرکت کرد. [ ۶]
بولگیوس خسارات سنگینی به مقدونی ها وارد کرد که پادشاه جوان آنها، بطلمیوس کراونوس، دستگیر و سر بریده شد. با این حال، گردان های بولگیوس توسط نجیب زاده مقدونی سوستنس دفع شد و نیروهای بولگیوس غنایمی که به دست آورده بودند را رها کرده و به عقب برگشتند. سوستنس نیز به نوبه خود توسط برنوس و نیروهایش مورد حمله قرار گرفت و شکست خورد که درنهایت پس ازین زدو خوردها سلت ها آزاد بودند تا کشور را ویران کنند.
