نبرد برونانبور ( به انگلیسی: Battle of Brunanburh ) نبردی در مکانی نامشخص در سال ۹۳۷ میلادی بین اتلسن، پادشاه انگلستان و اتحادیه اولاف گوتفریتسون، پادشاه دوبلین، کنستانتین دوم، پادشاه اسکاتلند و اوون یکم، پادشاه استراثکلاید بود که به پیروزی انگلیسی ها انجامید.
سپاه بزرگی از وایکینگ ها به رهبری ایوار بی استخوان سال ۸۶۵ میلادی از طریق کنت وارد جنوب شرقی انگلستان شد. این سپاه رو به شمال قدم در آنگلیای شرقی گذاشت. پادشاه انگلستان از در مصالحه برآمد و مقداری زیادی اسب به عنوان باج به مهاجمان داد. وایکینگ ها پس از گذراندن زمستان در ثتفورد، با عبور از مرسیا به سمت شمال، به پادشاهی نورثامبریا یورش بردند و ماه نوامبر سال ۸۶۶ میلادی بر ابوراکوم، پایتخت آن مسلط شدند. . [ ۱] تلاش نیروهای محلی برای بیرون کردن وایکینگ ها نتیجه بخش نبود و الا، پادشاه نورثامبریا در نبردی در ماه مارس سال ۸۶۷ میلادی کشته شد. [ ۲] وایکینگ ها قصد داشتند به مرسیا نیز حمله ببرند که با دریافت باج در نورثامبریا باقی ماندند. بهار ۸۶۹ میلادی مجدداً انگلیلای شرقی را مورد تهاجم قرار دادند و ماه نوامبر ادموند پادشاه آن را هم کشتند. [ ۳] سپس رو به شمال رفتند و دامبرتون، پایتخت پادشاهی استراثکلاید را نیز پس از چهار ماه محاصره در سال ۸۷۰ میلادی تسخیر کردند. در سال های بعد وایکینگ ها با تقسیم نیروهایشان اراضی بیشتری را به تصرف درآوردند. [ ۴] تا سال ۸۷۷ میلادی تنها پادشاهی وسکس به رهبری آلفرد بزرگ، با اراضی تقلیل یافته، در جنوب مستقل باقی مانده بود. [ ۵]
آلفرد با بسیج نیرو، به مصاف وایکینگ ها به رهبری گوتروم رفت و ماه مه سال ۸۷۸ میلادی آن ها را در نبرد اتاندون متحمل شکست و وادار به عقب نشینی کرد. [ ۵] دو طرف پیمان ودمور را بستند که بر مبنای آن وایکینگ ها وسکس را ترک می کردند و گوتروم به مسیحیت می گروید. در توافقات رسمی تر دیگر انگلستان بین پادشاهی وسکس و وایکینگ ها تقسیم شد. بدین ترتیب آلفرد حاکمیت وایکینگ ها بر اراضی شمالی انگلستان را که به دانلا شهرت یافت، به رسمیت شناخت. [ ۶] آلفرد سال ۸۸۶ خود را پادشاه آنگلوساکسون ها نامید. [ ۷]
آلفرد که می دانست پیمانی که با گروهی از وایکینگ ها بسته ممکن است توسط گروه دیگری از آن ها شکسته شود شروع به صورت دادن تمهداتی برای مقابله کرد. او با تغییر راهبرد دفاعی در برابر تاکتیک بزن دررو وایکینگ ها، مجموعه ای از مواضع مستحکم احداث نمود که برخلاف رسم معمول حاکمیت های غیرمتمرکز، ارتشی دائمی در آن استقرار داشت. این مواضع مستحکم در زبان محلی «بور» نامیده می شدند. راهبرد جدید آلفرد مؤثر افتاد و توانست چندین یورش وایکنگ ها تا چند ده ساله آینده را با موفقیت دفع کند. [ ۸] در همین حال اختلافات داخلی بر سر قدرت موجب ضعف توان نظامی وایکینگ ها شده بود؛[ ۹] به وجهی که ائتلافی از حاکمان محلی در ایرلند توانست سران آن ها را سال ۹۰۲ میلادی از دوبلین بیرون کند. [ ۱۰]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسپاه بزرگی از وایکینگ ها به رهبری ایوار بی استخوان سال ۸۶۵ میلادی از طریق کنت وارد جنوب شرقی انگلستان شد. این سپاه رو به شمال قدم در آنگلیای شرقی گذاشت. پادشاه انگلستان از در مصالحه برآمد و مقداری زیادی اسب به عنوان باج به مهاجمان داد. وایکینگ ها پس از گذراندن زمستان در ثتفورد، با عبور از مرسیا به سمت شمال، به پادشاهی نورثامبریا یورش بردند و ماه نوامبر سال ۸۶۶ میلادی بر ابوراکوم، پایتخت آن مسلط شدند. . [ ۱] تلاش نیروهای محلی برای بیرون کردن وایکینگ ها نتیجه بخش نبود و الا، پادشاه نورثامبریا در نبردی در ماه مارس سال ۸۶۷ میلادی کشته شد. [ ۲] وایکینگ ها قصد داشتند به مرسیا نیز حمله ببرند که با دریافت باج در نورثامبریا باقی ماندند. بهار ۸۶۹ میلادی مجدداً انگلیلای شرقی را مورد تهاجم قرار دادند و ماه نوامبر ادموند پادشاه آن را هم کشتند. [ ۳] سپس رو به شمال رفتند و دامبرتون، پایتخت پادشاهی استراثکلاید را نیز پس از چهار ماه محاصره در سال ۸۷۰ میلادی تسخیر کردند. در سال های بعد وایکینگ ها با تقسیم نیروهایشان اراضی بیشتری را به تصرف درآوردند. [ ۴] تا سال ۸۷۷ میلادی تنها پادشاهی وسکس به رهبری آلفرد بزرگ، با اراضی تقلیل یافته، در جنوب مستقل باقی مانده بود. [ ۵]
آلفرد با بسیج نیرو، به مصاف وایکینگ ها به رهبری گوتروم رفت و ماه مه سال ۸۷۸ میلادی آن ها را در نبرد اتاندون متحمل شکست و وادار به عقب نشینی کرد. [ ۵] دو طرف پیمان ودمور را بستند که بر مبنای آن وایکینگ ها وسکس را ترک می کردند و گوتروم به مسیحیت می گروید. در توافقات رسمی تر دیگر انگلستان بین پادشاهی وسکس و وایکینگ ها تقسیم شد. بدین ترتیب آلفرد حاکمیت وایکینگ ها بر اراضی شمالی انگلستان را که به دانلا شهرت یافت، به رسمیت شناخت. [ ۶] آلفرد سال ۸۸۶ خود را پادشاه آنگلوساکسون ها نامید. [ ۷]
آلفرد که می دانست پیمانی که با گروهی از وایکینگ ها بسته ممکن است توسط گروه دیگری از آن ها شکسته شود شروع به صورت دادن تمهداتی برای مقابله کرد. او با تغییر راهبرد دفاعی در برابر تاکتیک بزن دررو وایکینگ ها، مجموعه ای از مواضع مستحکم احداث نمود که برخلاف رسم معمول حاکمیت های غیرمتمرکز، ارتشی دائمی در آن استقرار داشت. این مواضع مستحکم در زبان محلی «بور» نامیده می شدند. راهبرد جدید آلفرد مؤثر افتاد و توانست چندین یورش وایکنگ ها تا چند ده ساله آینده را با موفقیت دفع کند. [ ۸] در همین حال اختلافات داخلی بر سر قدرت موجب ضعف توان نظامی وایکینگ ها شده بود؛[ ۹] به وجهی که ائتلافی از حاکمان محلی در ایرلند توانست سران آن ها را سال ۹۰۲ میلادی از دوبلین بیرون کند. [ ۱۰]
wiki: نبرد برونانبور