نبرد اقیانوس اطلس

نبرد اقیانوس اطلس (۱۹۳۹–۱۹۴۵). نبرد آتلانتیک طولانی ترین رشته عملیات نظامی جنگ جهانی دوم بود.
چرچیل این واژه را در ۶ مارس ۱۹۴۱میلادی برای توصیف نبردهایی که برای نگهداری و مهار راه های حیاتی بریتانیا به جهان خارج در جریان بودند به کار گرفت. در این نبردها که از آغاز تا پایان جنگ جهانی دوم در اروپا ادامه داشتند آلمانی ها با یورش به کشتی ها و زیردریاییها و با بمباران و مینگذاری به وسیله زیردریایی، آسیب های زیادی به دشمن وارد کردند. [ ۱]
در سال ۱۹۴۲م متفقین ماهانه به طور میانگین ۹۶ کشتی از دست می دادند. در تابستان همان سال ایده اسکورت کشتی ها در کرانه های آمریکا، از تهدید زیردریایی های آلمانی کاست ولی در آب های میان آمریکا و اروپا خطر همچنان وجود داشت. در مارس ۱۹۴۳م زیردریایی های آلمانی ۱۰۸ کشتی بازرگانی را غرق کردند در حالی که خودشان فقط یک فروند کشتی از دست دادند. دو ماه پس از آن اقدام های انگلیس و آمریکا مؤثر افتادند، ایجاد پایگاه نیروی هوایی در ایسلند، استفاده از ناوهای هواپیمابر برای اسکورت کشتی ها، گسترش رادار و گسترش ناوشکنها سبب وارد آمدن تلفات سنگینی بر زیردریایی های آلمانی شد. آلمانی ها در مقابل به بهبود وضع زیردریایی ها پرداختند ولی در ادامه جنگ دیگر نتوانستند مانند سال ۱۹۴۲م بر متفقین فشار آورند. در آخرین سال جنگ ماهانه به طور میانگین تنها ۱۲ کشتی بازرگانی متفقین غرق می شدند. [ ۱]