نبرد اسکندر در ایسوس

نبرد اسکندر در ایسوس ( به آلمانی: Alexanderschlacht ) یک نقاشی رنگ روغن بر روی بوم است که در سال ۱۵۲۹ توسط هنرمند آلمانی، آلبرشت آلتدورفر ( حدود ۱۵۳۸–۱۴۸۰ ) ، از پیشگامان منظره نگاری و یکی از بنیانگذاران مدرسه دانوب نقاشی شده است. این نقاشی، نبرد ایسوس در سال ۳۳۳ پیش از میلاد را به تصویر می کشد که در آن اسکندر مقدونی پیروزی قاطعی را بر داریوش سوم تحمیل کرد و اهرم مهمی در لشکرکشی خود علیه امپراتوری هخامنشی به دست آورد. این نقاشی به عنوان شاهکار برجستهٔ آلتدورفر شناخته شد و یکی از نقاشی های مشهور منظره دوران رنسانس به شمار رفت که در آن، زیبایی منظره به شکل بی نظیری باشکوه به تصویر کشیده شده است.
دوک ویلیام چهارم باواریا «نبرد اسکندر در ایسوس» را در سال ۱۵۲۸ به عنوان بخشی از مجموعه ای از قطعات تاریخی که قرار بود در اقامتگاهش در مونیخ آویزان شود، سفارش داد. مفسران مدرن اظهار می کنند که این نقاشی، از طریق استفاده فراوان از زمان پریشی، قصد تشبیه پیروزی قهرمانانه اسکندر در ایسوس را به درگیری معاصر اروپا با امپراتوری عثمانی داشته است. به ویژه، شکست سلیمان یکم در محاصره وین ممکن است الهام بخش آلتدورفر بوده باشد. در آسمان خارق العادهٔ آن می توان به وضوح حضور یک جنبش روحانیِ پنهانی را مشاهده کرد. این احتمالاً از پیشگویی های دانیال و نگرانی معاصر در کلیسا در مورد آخرالزمان قریب الوقوع الهام گرفته شده است. «نبرد اسکندر در ایسوس» و چهار مورد دیگر که بخشی از مجموعه اولیه ویلیام بودند در موزه هنری آلته پیناکوتک در مونیخ نگهداری می شوند.
اسکندر سوم مقدونی ( ۳۲۳–۲۵۶ پیش از میلاد ) ، معروف به اسکندر کبیر، پادشاه مقدونیه باستان بود که از سال ۳۳۶ پیش از میلاد تا زمان مرگش سلطنت کرد. او به طور گسترده به عنوان یکی از بزرگ ترین متخصص های فنون جنگی و استراتژیست های نظامی در تاریخ شناخته شده[ ۱] و در جنگ شکست ناپذیر فرض شده است. [ ۲] [ ۳] او که به رهبری نظامی و کاریزما مشهور بود، همیشه ارتش خود را شخصاً رهبری می کرد و به صفوف مقدم نبرد می رفت. [ ۴] [ ۵] او با فتح امپراتوری ایران و متحد کردن یونان، مصر و بابل، بزرگ ترین امپراتوری جهان باستان را به وجود آورد[ ۶] و باعث گسترش هلنیسم در سراسر اروپا و شمال آفریقا شد. [ ۷]
اسکندر لشکرکشی خود را برای فتح امپراتوری هخامنشی در بهار ۳۳۴ پیش از میلاد آغاز کرد، [ ۸] او پس از آرام کردن جنگ های وحشتناک داخلی میان ایالت های یونانی، قدرت نظامی خود را تثبیت کرد[ ۹] داریوش سوم، پادشاه ایران، در اولین ماه های عبور مقدونی ها به قلمرو خود در آسیای صغیر، حضور ۴۰٬۰۰۰ سرباز اسکندر را تا حد زیادی نادیده گرفت. نبرد گرانیک که در ماه مه انجام شد، [ ۸] اولین تلاش بزرگ ایران برای مقابله با مهاجمان بود، اما منجر به پیروزی آسان اسکندر شد. در طول سال بعد، اسکندر ساتراپی های در مسیر خود را مجبور به تسلیم کرد و با این کار اکثر مناطق غربی و ساحلی آسیای صغیر را به تصاحب خود درآورد. [ ۱۰] او به لشگرکشی درون مرز ایران ادامه داد و از طریق فریگیه به سمت شمال شرقی رفت و سپس به سمت جنوب شرقی به سمت کیلیکیه چرخید. پیشروی اسکندر پس از عبور از دروازه های کیلیکیه در ماه اکتبر به دلیل تب در طرسوس متوقف شد. [ ۱۱] در همین حال داریوش ارتشی بالغ بر ۱۰٬۰۰۰ نفر را گرد آورد ( برخی منابع باستانی ارقام اغراق آمیز بیش از ۶۰۰٬۰۰۰ نفر را بیان می کنند ) [ ۱۲] و شخصاً آن را بر دامنه های شرقی کوه های آمانوس هدایت کرد. در اوایل نوامبر، هنگامی که اسکندر از مالوس از طریق ایسوس به سمت خلیج اسکندرون حرکت کرد، دو ارتش به طور ناخواسته از سمت های مخالف کوه ها به یکدیگر نزدیک شدند. [ ۱۳] این قطعاً به نفع داریوش بود: اکنون در پشت سپاه اسکندر قرار داشت و توانست پیشروی اسکندر را متوقف کند و خطوط تدارکاتی که اسکندر در ایسوس برپا کرده بود را مسدود نماید. [ ۱۴] زمانی که اسکندر در منطقه میریاندروس، یک بندر در سواحل جنوب شرقی خلیج اسکندرون، ارتش ایرانی را متوجه موقعیت خود کرد بلافاصله به مسیر خود به سمت رودخانه پیناروس، در جنوب ایسوس برگشت تا نیروی داریوش که در ساحل شمالی رودخانه جمع شده بودند را پیدا کند. [ ۱۳] نبرد ایسوس آغاز شد.