نایلون

نایلون گونه ای پلیمر ترکیبی و پلی آمید است که نخستین بار در ۲۸ فوریهٔ ۱۹۳۵ توسط والاس کاروترز در مرکز پژوهش دوپونت ساخته شد. نایلون یکی از پرکاربردترین پلیمرها در دسترس عموم است. مونومرهایی که در اثر ترکیب حاوی گروه های آمید ( CONH - Amides - ) هستند تولید پلی آمیدها را کرده و تحت عنوان نایلون ( Nylon ) شناخته می شوند.
نایلون گونه ای از گرمانرم است که از مواد نرم ساخته شده است. نخستین کاربری های تجاری از نایلون در ساختن برس مسواک ( ۱۹۳۸ ) و جوراب زنانه ( ۱۹۴۰ ) بود. این مواد از واحدهای تکرارشونده که با پیوند پپتاید ( یا پیوند شیمیایی آمید ) به یکدیگر پیوند یافته اند، تشکیل شده و نوعی پلی آمید است. نایلون نخستین پلیمر ترکیبی موفق در بازرگانی است. هدف از ساخت نایلون آن بود که چون در دوران جنگ جهانی دوم، ابریشم کمیاب شده بود، نایلون جایگزین ترکیبی ابریشم شود و بتوان چیزهایی را که با ابریشم ساخته می شد با این ماده ساخت؛ این ماده در آن دوران در ساخت برخی وسایل نظامی چون چتر نجات، جلیقه توپ خانه ضدهوایی و تایرهای بسیاری از انواع خودروهای نظامی به کار رفت.
نایلون ۶ و نایلون ۶٬۶ مهم ترین پلی آمید هستند که در صنعت نساجی و در تولید فرش و موکت نیز کاربرد دارد.
نایلون ۶ یا پلی کاپرولاکتم توسط پائول اسکلاک در هنگام بهبود خواص نایلون ۶۶ به وجود آمد. نایلون ۶۶ پلی آمیدی نیمه کریستالی است. نایلون ۶ برخلاف دیگر نایلون ها و نایلون ۶۶، یک پلیمر تراکمی است که باعث تفاوت ویژگی آن با دیگر نایلون ها می شود.
منومر نایلون ۶ عبارتست از اتا - آمینوکاپروئیک اسید ɛ - Amino Caproic یا لاکتوم آن یعنی کاپرولاکتم ( Caprolactom ) با فرمول شیمیایی CH2 ) 5C ( O ) NH ) .
به دلیل آسانی تهیه و تصفیه، از کاپرولاکتم استفاده می شود. کاپرولاکتم مادهٔ کریستالی سفیدرنگ با نقطهٔ ذوب ۶۸–۶۹ درجهٔ سانتی گراد است. پلیمریزاسیون کاپرولاکتم و تبدیل آن به نایلون ۶ به روش های مختلفی انجام می گیرد که مهم ترین آن ها به صورت زیر است:
• کاپرولاکتم را ذوب کرد و پس از فیلتر، آن را در داخل اتوکلاو و تحت فشار به مدت ۸ ساعت در دمای ۲۴۰–۲۸۰ درجهٔ سانتی گراد و دور از محیط هوا یا تحت گاز بی اثر همراه با کاتالیزورهای مناسب پلیمریزه می کنند.
• به کاپرولاکتم مقدار ۱۰ درصد وزن خود آب اضافه کرده و آن را در حرارت بالا و با کنترل خروج بخار آب همراه با کاتالیزورهای مناسب تحت عمل پلیمریزاسیون قرار می دهد. با وجود اینکه این روش در مقایسه با روش اول، زمان زیادی لازم دارد، ولی چون عمل پلیمریزاسیون را می توان به خوبی تحت کنترل درآورد و همچنین از تجزیهٔ حرارتی پلیمر ( که در روش اول امکان آن وجود دارد ) جلوگیری کرد، پس بیشتر به کار گرفته می شود.

نایْلون (nylon)
پلیمر مصنوعی با زنجیرۀ بلند. نایلون نخستین نخ کاملاً مصنوعی است. در ۱۹۳۸، شرکت دوپون با استفاده از فرآورده های نفتی، به ویژه اسید آدیپیک و هگزامتیلن دی آمین، آن را تهیه کرد. از این ماده برای ساخت اشیای قالبگیری شده، منسوجات، و نخ بخیۀ طبی استفاده می کنند. الیاف نایلون از ابریشم محکم تر و کشسان ترند و در برابر رطوبت و کپک حساسیت کمتری نشان می دهند. نایلون برای تولید جوراب و منسوجات بافته ای مشابه بافته های ابریشمی یا خز به کار می رود و با آن فرش و موکت هم می بافند. نایلون را دبلیو اچ کاروترز، شیمی دان امریکایی، و همکارانش در ۱۹۳۷ ابداع کردند. سالانه ۲میلیون تن اسید آدیپیک برای ساخت نایلون تولید می شود. اسید آدیپیک از بنزن به دست می آید و ماده ای سرطان زاست و طی فرآیند تولید آن، دَه درصد گاز گلخانه ای اسید نیتروس در هوا رها می شود.