ناوبری جانوران ( انگلیسی: Animal navigation ) توانایی بسیاری از جانوران برای یافتن راه دقیق خود بدون نقشه و ابزار است. پرندگانی مانند پرستودریایی قطب شمال، حشراتی مانند پروانه شهریار و ماهیانی مانند ماهی آزاد به طور پیوسته هزاران مایل به مناطق تولیدمثل خود کوچ می کنند، [ ۱] و بسیاری از گونه های دیگر به طور مؤثر؛ هرچند در مسافت کمتری، به همین گونه جابجا می شوند.
چارلز داروین در سال ۱۸۷۳ به عنوان یک سازوکار احتمالی، ناوبری کور را که از موقعیت معلوم تنها با استفاده از اطلاعات مربوط به سرعت و جهت حرکت شخص تعیین می کرد، پیشنهاد کرد. در سدهٔ ۲۰، کارل فون فریش نشان داد که زنبورهای عسل می توانند توسط خورشید، الگوی قطبی شدن آسمان آبی و میدان مغناطیسی زمین حرکت کنند. از این موارد، آن ها در صورت امکان به خورشید اعتماد می کنند. ویلیام تنسلی کیتون نشان داد که کبوترهای خانگی می توانند به همین ترتیب از طیف گسترده ای از نشانه های ناوبری استفاده کنند. از جمله خورشید، میدان مغناطیسی زمین، بویایی و بینایی. رونالد لاکلی نشان داد که یک پرنده دریایی کوچک، آب شیرین مانکس، می تواند جهت گیری کند و با سرعت کامل به خانه پرواز کند، هنگامی که از خانه آزاد شود، به شرطی که خورشید یا ستاره ها قابل دیدن باشند.
چندین گونه از جانوران می توانند نشانه هایی از انواع گوناگون جهت گیری و جابجایی مؤثر را با یکدیگر ادغام می کنند. حشرات و پرندگان می توانند نشانه های آموخته شده را با جهت گیری حس شده ( از میدان مغناطیسی زمین یا از آسمان ) ترکیب کنند تا مکان آنها را شناسایی کنند و بنابراین برای پیمایش. «نقشه»های داخلی اغلب با استفاده از بینایی تشکیل می شوند، اما ممکن است از حواس دیگری از جمله بویایی و اکولاسازی نیز استفاده شود.
توانایی فعالیت جانوران وحشی ممکن است تحت تأثیر منفی تولیدات انسانی باشد. به عنوان مثال، شواهدی وجود دارد که سموم آفتکش ممکن است در ناوبری زنبور عسل تداخل ایجاد کند و چراغ ها ممکن است به ناوبری لاک پشت آسیب برسانند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچارلز داروین در سال ۱۸۷۳ به عنوان یک سازوکار احتمالی، ناوبری کور را که از موقعیت معلوم تنها با استفاده از اطلاعات مربوط به سرعت و جهت حرکت شخص تعیین می کرد، پیشنهاد کرد. در سدهٔ ۲۰، کارل فون فریش نشان داد که زنبورهای عسل می توانند توسط خورشید، الگوی قطبی شدن آسمان آبی و میدان مغناطیسی زمین حرکت کنند. از این موارد، آن ها در صورت امکان به خورشید اعتماد می کنند. ویلیام تنسلی کیتون نشان داد که کبوترهای خانگی می توانند به همین ترتیب از طیف گسترده ای از نشانه های ناوبری استفاده کنند. از جمله خورشید، میدان مغناطیسی زمین، بویایی و بینایی. رونالد لاکلی نشان داد که یک پرنده دریایی کوچک، آب شیرین مانکس، می تواند جهت گیری کند و با سرعت کامل به خانه پرواز کند، هنگامی که از خانه آزاد شود، به شرطی که خورشید یا ستاره ها قابل دیدن باشند.
چندین گونه از جانوران می توانند نشانه هایی از انواع گوناگون جهت گیری و جابجایی مؤثر را با یکدیگر ادغام می کنند. حشرات و پرندگان می توانند نشانه های آموخته شده را با جهت گیری حس شده ( از میدان مغناطیسی زمین یا از آسمان ) ترکیب کنند تا مکان آنها را شناسایی کنند و بنابراین برای پیمایش. «نقشه»های داخلی اغلب با استفاده از بینایی تشکیل می شوند، اما ممکن است از حواس دیگری از جمله بویایی و اکولاسازی نیز استفاده شود.
توانایی فعالیت جانوران وحشی ممکن است تحت تأثیر منفی تولیدات انسانی باشد. به عنوان مثال، شواهدی وجود دارد که سموم آفتکش ممکن است در ناوبری زنبور عسل تداخل ایجاد کند و چراغ ها ممکن است به ناوبری لاک پشت آسیب برسانند.
wiki: ناوبری جانوران