ناهمدوسی کوانتومی ( به انگلیسی: Quantum decoherence ) از دست دادن همدوسی کوانتومی است. در مکانیک کوانتومی ذرات مانند الکترون توسط یک تابع موج، یک توصیف ریاضی حالت کوانتومی یک سیستم، توصیف می شوند؛ طبیعت احتمالی تابع موج باعث به وجود آمدن اثرات کوانتومی مختلف می شود. تا زمانی که رابطه قابل تعریف بین فاز و حالت های مختلف این سیستم وجود دارد، این سیستم همدوس است. همدوسی خاصیت بنیادی مکانیک کوانتومی و برای عملکرد کامپیوترهای کوانتومی لازم است. اما هنگامی که یک سیستم کوانتومی کاملاً ایزوله نباشد و در تماس با محیط اطراف خود باشد، این همدوسی با زمان از بین می رود که به آن ناهمدوسی کوانتمی می گویند. به عنوان یک نتیجه از این روند، رفتار کوانتمی مربوطه از بین می رود.
ناهمدوسی برای اولین بار در سال ۱۹۷۰ توسط فیزیکدان آلمانی اچ. دیتر زه[ ۱] معرفی شد و یک موضوع تحقیقاتی فعال از دهه ۱۹۸۰ است. [ ۲] ناهمدوسی به یک چارچوب کامل توسعه داده شده است تا برای حل مسئله اندازه گیری استفاده شود. [ ۳]
ناهمدوسی را می توان به عنوان از دست دادن اطلاعات یک سیستم به محیط تلقی کرد ( اغلب به عنوان یک منبع گرمایی مدل می شود ) , [ ۴] از آنجا که هر سیستم آزادانه با حالت های انرژی محیط اطرافش جفت می شود. به طور ایزوله شده سیستم دینامیک غیر یکانی دارد ( اگر چه ترکیب سیستم به علاوه محیطش به شکل یکانی تغییر می کند ) . [ ۵] در نتیجه پویایی سیستم به تنهایی برگشت ناپذیر است. مانند هر جفت شدن، درهم تنیدگی بین سیستم و محیط ایجاد می شود. این اثر باعث اشتراک گذاری اطلاعات کوانتومی—یا انتقال آن — به پیرامون می شود.
ناهمدوسی برای درک فروپاشی تابع موج در مکانیک کوانتومی استفاده می شود. ناهمدوسی باعث فروپاشی تابع موج فروپاشی نیست. بلکه یک توضیح برای مشاهده فروپاشی تابع موج فراهم می کند که به عنوان یک «نشت» طبیعت کوانتومی سیستم به محیط اطراف است. اجزای تابع موج ناجفت شده از یک سیستم همدوس هستند و از محیط اطراف خود فاز به دست می آورند. در مجموع برهم نهی از تابع موج سراسری وجود دارد ( و همچنان در سطح سراسری همدوس است ) اما سرنوشت نهایی آن یک موضوع تفسیری باقی مانده است. به طور خاص ناهمدوسی تلاش برای توضیح مسئله اندازه گیری نیست. بلکه ناهمدوسی یک توضیح برای تبدیل سیستم به مخلوطی از وضعیت ها فراهم می کند که ناظر آن را می بیند. علاوه بر این مشاهده ها ما به ما می گوید که این مخلوط به نظر می رسد در هنگام اندازه گیری یک آنسامبل کوانتومی مناسب باشد. اندازه گیری منجر به «تحقق» دقیقاً یک وضعیت در «آنسامبل» است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفناهمدوسی برای اولین بار در سال ۱۹۷۰ توسط فیزیکدان آلمانی اچ. دیتر زه[ ۱] معرفی شد و یک موضوع تحقیقاتی فعال از دهه ۱۹۸۰ است. [ ۲] ناهمدوسی به یک چارچوب کامل توسعه داده شده است تا برای حل مسئله اندازه گیری استفاده شود. [ ۳]
ناهمدوسی را می توان به عنوان از دست دادن اطلاعات یک سیستم به محیط تلقی کرد ( اغلب به عنوان یک منبع گرمایی مدل می شود ) , [ ۴] از آنجا که هر سیستم آزادانه با حالت های انرژی محیط اطرافش جفت می شود. به طور ایزوله شده سیستم دینامیک غیر یکانی دارد ( اگر چه ترکیب سیستم به علاوه محیطش به شکل یکانی تغییر می کند ) . [ ۵] در نتیجه پویایی سیستم به تنهایی برگشت ناپذیر است. مانند هر جفت شدن، درهم تنیدگی بین سیستم و محیط ایجاد می شود. این اثر باعث اشتراک گذاری اطلاعات کوانتومی—یا انتقال آن — به پیرامون می شود.
ناهمدوسی برای درک فروپاشی تابع موج در مکانیک کوانتومی استفاده می شود. ناهمدوسی باعث فروپاشی تابع موج فروپاشی نیست. بلکه یک توضیح برای مشاهده فروپاشی تابع موج فراهم می کند که به عنوان یک «نشت» طبیعت کوانتومی سیستم به محیط اطراف است. اجزای تابع موج ناجفت شده از یک سیستم همدوس هستند و از محیط اطراف خود فاز به دست می آورند. در مجموع برهم نهی از تابع موج سراسری وجود دارد ( و همچنان در سطح سراسری همدوس است ) اما سرنوشت نهایی آن یک موضوع تفسیری باقی مانده است. به طور خاص ناهمدوسی تلاش برای توضیح مسئله اندازه گیری نیست. بلکه ناهمدوسی یک توضیح برای تبدیل سیستم به مخلوطی از وضعیت ها فراهم می کند که ناظر آن را می بیند. علاوه بر این مشاهده ها ما به ما می گوید که این مخلوط به نظر می رسد در هنگام اندازه گیری یک آنسامبل کوانتومی مناسب باشد. اندازه گیری منجر به «تحقق» دقیقاً یک وضعیت در «آنسامبل» است.
wiki: ناهمدوسی کوانتومی