[ویکی فقه] در مدتی که امام حسین (علیه السّلام) در مکه اقامت داشت، مردم کوفه به آن حضرت نامه نوشتند.
نعمان بن بشیر (حاکم کوفه) در قصر حکومتی لانه کرده است (ولی ما) روز جمعه با او نماز نمی گزاریم و برای نماز عید همراهش خارج نمی شویم اگر بفهمیم شما نزد ما می آیید او را (از کوفه) بیرون، و به شام روانه می کنیم، انشاءالله. والسلام علیک و رحمة الله. (ابن اعثم و بلاذری «نام عبدالله بن وال»، را نیز بر نویسندگان نامه افزوده اند) (عبارت طبری دراین باره چنین است: . . فحملوا معهم نحوا من ثلاثة وخمسین صحیفة... البته برخی از محققان معاصر، تعبیر «ثلاثة» را تصحیف «ماة» دانسته و گزارش طبری را نیز همان ۱۵۰ نامه تلقی کرده اند و شاهد آن را نقل شیخ مفید، ابن اعثم، خوارزمی و... گرفته اند که تعداد نامه ها را ۱۵۰ نوشته اند که احتمالا همه آنان از ابومخنف نقل کرده اند) آنان این نامه را توسط عبدالله بن مسمع (سبع) همدانی و عبدالله بن وال تمیمی برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند و آن دو نفر روز دهم ماه رمضان سال شصت هجری در مکه خدمت امام رسیدند. دو روز بعد از آن، قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمن بن عبدالله آرحبی و عمارة بن عیید سلولی با ۱۵۰ نامه از مردم کوفه، خدمت امام رسیدند که هر نامه از سوی یک یا دو یا چهار نفر بود.
مضمون نامه های اهالی کوفه
همچنین آنان دو روز دیگر توسط هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی نامه ای به شرح زیر برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند.بسم الله الرحمن الرحیم. از شیعیان مؤمن و مسلمان حسین بن علی (علیه السلام)، به آن حضرت؛ عجله کن؛ چرا که مردم منتظر شما هستند و جز شما به کسی توجه ندارند. عجله، عجله! باز هم عجله، عجله! و سلام بر تو باد. سپس شبث بن ربعی، حجار بن ابجر، یزید بن حارث بن یزید بن رویم، عزرة بن قیس، عمرو بن حجاج زبیدی، محمد بن عمر تمیمی (نام او در برخی منابع، محمد بن عمیر بن عطارد آمده است) و قیس بن اشعث در نامه ای مستقل نوشتند: باغ و بستان ها سبز شده، میوه ها رسیده و نهرها لبریز گردیده است. پس اگر مایلی، به سپاهی که برایت آماده شده، ملحق شو. این گونه امام (علیه السّلام) با انبوه نامه های کوفیان مواجه شد که در آن پیغام داده بودند: «اگر نزد ما نیایی گنهکار هستی». حضرت از یک طرف تحت فشار حکومت بنی امیه بود که خواستار بیعت او با یزید بودند و او با رد این بیعت، ناخواسته از موطن خود، مهاجرت کرده بود و اینک در حرم الهی نیز در معرض خطر قرار داشت؛ از طرف دیگر با این حجم فراوان از نامه های دعوت کوفیان مواجه بود که باید پاسخ روشنی به این نامه ها می داد؛ زیرا جمعیت انبوه دعوت کننده کوفه، حجت را بر امام تمام کرده بود و پاسخی شایسته می طلبید.
نعمان بن بشیر (حاکم کوفه) در قصر حکومتی لانه کرده است (ولی ما) روز جمعه با او نماز نمی گزاریم و برای نماز عید همراهش خارج نمی شویم اگر بفهمیم شما نزد ما می آیید او را (از کوفه) بیرون، و به شام روانه می کنیم، انشاءالله. والسلام علیک و رحمة الله. (ابن اعثم و بلاذری «نام عبدالله بن وال»، را نیز بر نویسندگان نامه افزوده اند) (عبارت طبری دراین باره چنین است: . . فحملوا معهم نحوا من ثلاثة وخمسین صحیفة... البته برخی از محققان معاصر، تعبیر «ثلاثة» را تصحیف «ماة» دانسته و گزارش طبری را نیز همان ۱۵۰ نامه تلقی کرده اند و شاهد آن را نقل شیخ مفید، ابن اعثم، خوارزمی و... گرفته اند که تعداد نامه ها را ۱۵۰ نوشته اند که احتمالا همه آنان از ابومخنف نقل کرده اند) آنان این نامه را توسط عبدالله بن مسمع (سبع) همدانی و عبدالله بن وال تمیمی برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند و آن دو نفر روز دهم ماه رمضان سال شصت هجری در مکه خدمت امام رسیدند. دو روز بعد از آن، قیس بن مسهر صیداوی و عبدالرحمن بن عبدالله آرحبی و عمارة بن عیید سلولی با ۱۵۰ نامه از مردم کوفه، خدمت امام رسیدند که هر نامه از سوی یک یا دو یا چهار نفر بود.
مضمون نامه های اهالی کوفه
همچنین آنان دو روز دیگر توسط هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی نامه ای به شرح زیر برای امام حسین (علیه السّلام) فرستادند.بسم الله الرحمن الرحیم. از شیعیان مؤمن و مسلمان حسین بن علی (علیه السلام)، به آن حضرت؛ عجله کن؛ چرا که مردم منتظر شما هستند و جز شما به کسی توجه ندارند. عجله، عجله! باز هم عجله، عجله! و سلام بر تو باد. سپس شبث بن ربعی، حجار بن ابجر، یزید بن حارث بن یزید بن رویم، عزرة بن قیس، عمرو بن حجاج زبیدی، محمد بن عمر تمیمی (نام او در برخی منابع، محمد بن عمیر بن عطارد آمده است) و قیس بن اشعث در نامه ای مستقل نوشتند: باغ و بستان ها سبز شده، میوه ها رسیده و نهرها لبریز گردیده است. پس اگر مایلی، به سپاهی که برایت آماده شده، ملحق شو. این گونه امام (علیه السّلام) با انبوه نامه های کوفیان مواجه شد که در آن پیغام داده بودند: «اگر نزد ما نیایی گنهکار هستی». حضرت از یک طرف تحت فشار حکومت بنی امیه بود که خواستار بیعت او با یزید بودند و او با رد این بیعت، ناخواسته از موطن خود، مهاجرت کرده بود و اینک در حرم الهی نیز در معرض خطر قرار داشت؛ از طرف دیگر با این حجم فراوان از نامه های دعوت کوفیان مواجه بود که باید پاسخ روشنی به این نامه ها می داد؛ زیرا جمعیت انبوه دعوت کننده کوفه، حجت را بر امام تمام کرده بود و پاسخی شایسته می طلبید.
wikifeqh: نامه_های_کوفیان_به_امام_حسین
[ویکی شیعه] نامه های کوفیان به امام حسین(ع). نامه های کوفیان به امام حسین(ع)، نامه هایی است که بزرگان و مردم کوفه برای دعوت از امام حسین(ع) و بیعت با او نوشتند. این نامه ها پس از مرگ معاویه و در شرایطی نوشته شد که امام حسین در مکه حضور داشت و از بیعت با یزید امتناع کرد. در میان نویسندگان نامه ها نام برخی سران و شخصیت های شیعی مانند سلیمان بن صرد خزاعی، حبیب بن مظاهر و رفاعة بن شداد دیده می شود. نامه های کوفیان باعث شد امام حسین(ع) به سوی کوفه حرکت کند، اما روی کار آمدن عبیدالله بن زیاد در کوفه و سرکوب مردم به دست او، سبب شد کوفیان بر خلاف نامه هایی که نوشته بودند، از یاری امام حسین(ع) دست بکشند و واقعه عاشورا رخ بدهد.
شمار نامه های کوفیان به امام حسین (ع) را صدها و بلکه هزارها دانسته اند. گروهی تعداد نامه ها را ۱۵۰ نامه و هر نامه متعلق به یک، دو یا چهار نفر دانسته اند. طبری تعداد نامه ها را ۵۳ و بَلاذُری ۵۰ برشمرده اند. در کتاب لهوف و اعیان الشیعه تعداد نویسندگان نامه ها ۱۲ هزار نفر آمده است (هر نامه را چندین نفر امضا کرده بودند). شیخ عباس قمی تعداد نامه های کوفیان به امام حسین (ع) را ۱۲ هزار می داند.
وقتی خبر درگذشت معاویه به مردم کوفه رسید، درباره یزید به تردید افتادند و احساس خطر نمودند. در این هنگام آنان با خبر شدند امام حسین(ع) از بیعت با یزید خودداری کرده و به مکه رفته است.شیعیان در کوفه در منزل سلیمان بن صرد خزاعی گرد آمدند و درباره مرگ معاویه سخن گفتند و خدا را به این خاطر شکر کردند. آنگاه سلیمان بن صرد گفت معاویه مرده است و حسین بن علی با فرزندش بیعت نکرده و به مکه رفته است. اگر قصد دارید او را یاری کنید، به او خبر بدهید و اگر در یاری اش تردید دارید، او را به خطر نیندازید و فریبش ندهید. مردم تأکید کردند قصد یاری او را دارند و نامه ای خطاب به امام حسین(ع)نوشتند:
شمار نامه های کوفیان به امام حسین (ع) را صدها و بلکه هزارها دانسته اند. گروهی تعداد نامه ها را ۱۵۰ نامه و هر نامه متعلق به یک، دو یا چهار نفر دانسته اند. طبری تعداد نامه ها را ۵۳ و بَلاذُری ۵۰ برشمرده اند. در کتاب لهوف و اعیان الشیعه تعداد نویسندگان نامه ها ۱۲ هزار نفر آمده است (هر نامه را چندین نفر امضا کرده بودند). شیخ عباس قمی تعداد نامه های کوفیان به امام حسین (ع) را ۱۲ هزار می داند.
وقتی خبر درگذشت معاویه به مردم کوفه رسید، درباره یزید به تردید افتادند و احساس خطر نمودند. در این هنگام آنان با خبر شدند امام حسین(ع) از بیعت با یزید خودداری کرده و به مکه رفته است.شیعیان در کوفه در منزل سلیمان بن صرد خزاعی گرد آمدند و درباره مرگ معاویه سخن گفتند و خدا را به این خاطر شکر کردند. آنگاه سلیمان بن صرد گفت معاویه مرده است و حسین بن علی با فرزندش بیعت نکرده و به مکه رفته است. اگر قصد دارید او را یاری کنید، به او خبر بدهید و اگر در یاری اش تردید دارید، او را به خطر نیندازید و فریبش ندهید. مردم تأکید کردند قصد یاری او را دارند و نامه ای خطاب به امام حسین(ع)نوشتند:
wikishia: نامه_های_کوفیان_به_امام_حسین(ع)