معرفی نامه به عبرانیان
نامه به عبرانیان خطاب به مسیحیان یهودی نژادی نوشته شده است که احتمالاً به سبب درک نادرست شان از مقام و کار عیسی مسیح، در خطر بازگشت به کیش سابق خود بودند. ( دلیل اصلی نگارش این نامه این است که در زمان نگارش نامه قدرت در دست نرون بوده و او شروع به آزار و اذیت مسیحیان کرده و تمام دارایی آنها را تصاحب میکرد. تنها راه گریز از این مسئله برای مسیحیان یهودی تبار وجود داشت در صورتی که به جلوی هیکل رفته و ماشیح بودن مسیح را انکار کنند و به یهودیت باز گردند و از این مشکل رهایی یابند. . . از این رو نویسنده دست به نوشتن نامه میکند تا آنها را به پایداری دعوت نماید و کسانی که در خطر بازگشت به یهودیت بودند را آگاه سازد. از این رو، نویسنده در آغاز مسیح را به عنوان مکاشفهٔ حقیقی و نهایی خدا معرفی می کند و برتری او را بر فرشتگان و موسی و کهانت یهود ثابت مینماید. او با تأکید بر سه حقیقت مسلم به این کار دست می زند: ۱ ) عیسی پسر ازلی و ابدی خداست، لذا برتر از انبیای عهد عتیق، فرشتگان و موسی است. ۲ ) خدا عیسی را کاهنی ابدی اعلام کرده است، پس او برتر از کاهنان عهد عتیق است. ۳ ) عیسی مؤمنان را از گناه، ترس و مرگ رهایی میبخشد و در مقام کاهن اعظم، نجات و رستگاری حقیقی را برای آنان به ارمغان می آورد. نظام قربانی ها و مراسم دینی یهود، تنها سایهای از این نجات عظیم است.
نویسنده با اشاره به ایمانِ شخصیت های برجستهٔ تاریخ قوم اسرائیل ( فصل ۱۱ ) ، خوانندگانش را به پایداری در ایمان تشویق می کند و در فصل دوازدهم از ایشان می خواهد که با چشم دوختن به عیسی، ایمان خود را با وجود همه مصیبت ها و سختی ها، تا به آخر حفظ کنند. کتاب با بیان مطالبی پندآمیز و هشدارگونه به پایان می رسد.
به طور قطع مشخص نیست که نویسندۀ این رساله، کدام یک از رسولان عیسی مسیح است. این موضوع از زمان مسیحیان قرون اولیه نامشخص بود، با وجود اینکه مسیحیان محتوای این رساله را الهی می دانستند، اما مشخص نبود کدام رسول آن را نگاشته است. برخی احتمال می دهند پولس نگارندۀ آن باشد، اما به دلیل تفاوت های سبک بیان در عین شباهت محتوای تعالیم، برخی برنابا را نگارندۀ آن دانسته اند که همسفر پولس بود. احتمالات مطرح شدۀ دیگر، لوقا، آپولوس[ ۱] هستند. با این وجود، بر اساس شواهد تاریخی موجود، مسیحیان هیچ گاه سعی نکردند نام هیچ کدام از رسولان را بدون دلیل و به دروغ به این رساله منتسب کنند. تاریخ شناسانان عمدتاً ین امر را نشانۀ اصل امانت داری مسیحیان در قبال کتاب مقدس دانسته و آن را یکی از دلایل مبنی بر معتبر بودن اصالت نگارندگان سایر بخش های کتاب مقدس ( به طور خاص عهدجدید ) قلمداد می کنند. به این معنی که برای مثال، اگر "انجیل متی" مسیحیان اولیه، به متی حواری نسبت داده اند، به احتمال قوی دلیل قانع کننده و مطمئن برای آن داشته اند که انجیل متی واقعاً و در حقیقت توسط شخص متی حواری نگاشته شده است، در غیر این صورت، انجیل متی را نیز همچون رسالۀ عبرانیان می پذیرفتند، بدون اینکه آن را به متی رسول یا هیچ شخص دیگری منتسب کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنامه به عبرانیان خطاب به مسیحیان یهودی نژادی نوشته شده است که احتمالاً به سبب درک نادرست شان از مقام و کار عیسی مسیح، در خطر بازگشت به کیش سابق خود بودند. ( دلیل اصلی نگارش این نامه این است که در زمان نگارش نامه قدرت در دست نرون بوده و او شروع به آزار و اذیت مسیحیان کرده و تمام دارایی آنها را تصاحب میکرد. تنها راه گریز از این مسئله برای مسیحیان یهودی تبار وجود داشت در صورتی که به جلوی هیکل رفته و ماشیح بودن مسیح را انکار کنند و به یهودیت باز گردند و از این مشکل رهایی یابند. . . از این رو نویسنده دست به نوشتن نامه میکند تا آنها را به پایداری دعوت نماید و کسانی که در خطر بازگشت به یهودیت بودند را آگاه سازد. از این رو، نویسنده در آغاز مسیح را به عنوان مکاشفهٔ حقیقی و نهایی خدا معرفی می کند و برتری او را بر فرشتگان و موسی و کهانت یهود ثابت مینماید. او با تأکید بر سه حقیقت مسلم به این کار دست می زند: ۱ ) عیسی پسر ازلی و ابدی خداست، لذا برتر از انبیای عهد عتیق، فرشتگان و موسی است. ۲ ) خدا عیسی را کاهنی ابدی اعلام کرده است، پس او برتر از کاهنان عهد عتیق است. ۳ ) عیسی مؤمنان را از گناه، ترس و مرگ رهایی میبخشد و در مقام کاهن اعظم، نجات و رستگاری حقیقی را برای آنان به ارمغان می آورد. نظام قربانی ها و مراسم دینی یهود، تنها سایهای از این نجات عظیم است.
نویسنده با اشاره به ایمانِ شخصیت های برجستهٔ تاریخ قوم اسرائیل ( فصل ۱۱ ) ، خوانندگانش را به پایداری در ایمان تشویق می کند و در فصل دوازدهم از ایشان می خواهد که با چشم دوختن به عیسی، ایمان خود را با وجود همه مصیبت ها و سختی ها، تا به آخر حفظ کنند. کتاب با بیان مطالبی پندآمیز و هشدارگونه به پایان می رسد.
به طور قطع مشخص نیست که نویسندۀ این رساله، کدام یک از رسولان عیسی مسیح است. این موضوع از زمان مسیحیان قرون اولیه نامشخص بود، با وجود اینکه مسیحیان محتوای این رساله را الهی می دانستند، اما مشخص نبود کدام رسول آن را نگاشته است. برخی احتمال می دهند پولس نگارندۀ آن باشد، اما به دلیل تفاوت های سبک بیان در عین شباهت محتوای تعالیم، برخی برنابا را نگارندۀ آن دانسته اند که همسفر پولس بود. احتمالات مطرح شدۀ دیگر، لوقا، آپولوس[ ۱] هستند. با این وجود، بر اساس شواهد تاریخی موجود، مسیحیان هیچ گاه سعی نکردند نام هیچ کدام از رسولان را بدون دلیل و به دروغ به این رساله منتسب کنند. تاریخ شناسانان عمدتاً ین امر را نشانۀ اصل امانت داری مسیحیان در قبال کتاب مقدس دانسته و آن را یکی از دلایل مبنی بر معتبر بودن اصالت نگارندگان سایر بخش های کتاب مقدس ( به طور خاص عهدجدید ) قلمداد می کنند. به این معنی که برای مثال، اگر "انجیل متی" مسیحیان اولیه، به متی حواری نسبت داده اند، به احتمال قوی دلیل قانع کننده و مطمئن برای آن داشته اند که انجیل متی واقعاً و در حقیقت توسط شخص متی حواری نگاشته شده است، در غیر این صورت، انجیل متی را نیز همچون رسالۀ عبرانیان می پذیرفتند، بدون اینکه آن را به متی رسول یا هیچ شخص دیگری منتسب کنند.
wiki: نامه به عبرانیان