گیبون ها یا درازدست ها یک خانواده از کپی ها به نام درازدستان یا هیلوباتید ( Hylobatidae ) هستند. این خانواده بر اساس تعداد کروموزومهای دیپلوئید به چهار سرده تقسیم شده است: هیلوبات ( ۴۴ ) ، هولاک ( ۳۸ ) ، نوماسکوس ( ۵۲ ) و سیامانگ ( ۵۰ ) . [ ۲] [ ۳] سرده هیلوبات دارای ( 9 ) گونه، سرده هولاک دارای ( 3 ) گونه، سرده نوماسکوس دارای ( 7 ) گونه و سرده سیامانگ دارای ( 1 ) گونه می باشد و این خانواده جمعا شامل ( 20 ) گونه است. گیبون ها در مناطق گرمسیری و جنگل های بارانی زیراستوایی، از شمال شرق هند تا اندونزی و از شمال تا جنوب چین و در جزایر سوماترا، بورنئو و جاوه پراکنده هستند.
گیبون ها مشهور به «کپی های کوچکتر» با کپی های بزرگ ( شامپانزه، بونوبو، گوریل، اورانگوتان و انسان ) تفاوت هایی دارند. از جمله اینکه به نسبت کوچکترند، دودیسی جنسی کمتری دارند، لانه نمی سازند، و در مقایسه با کپی های بزرگ برخی ویژگی های ساختار بدنی شان بیشتر به میمونها شباهت دارد. در عین حال گیبون ها برخلاف دیگر کپی ها همانند انسان روابط جفتی پایدار دارند.
روش حرکت غالب آنها بازوپیمایی است که از شاخه ای به شاخهٔ دیگر در فواصلی تا ۱۵ متر تاب می خورند، و با سرعت ۵۶ کیلومتر بر ساعت پیش می روند. آنها همچنین قادر به پریدن تا ۸ متر، و راه رفتن روی دوپا هستند درحالیکه بازوان شان را برای تعادل بالا نگه می دارند. آنها تند و تیزترین پستانداران درختی غیرپرنده به شمار می روند. [ ۴]
بسته به جنسیت رنگ موی گیبون از سیاه تا قهوه ای روشن و میان سیاه و سفید متغیر است. معمولاً گیبون هایی که کاملاً سفید باشند کمیاب هستند.
یکی از ویژگی های بدنی منحصربه فرد گیبون ها مچ آنها است که از مفصل توپ و کاسه شکل ساخته شده که امکان چرخش به هر سو را می دهد. این امر انرژی مورد نیاز در بالای بازو را در هنگام چرخیدن به شدت کاهش می دهد، و فشار را از روی مفصل شانه می کاهد. آنها دارای دست ها و پاهای درازی هستند، و میان انگشتان اول و دوم دست شان فاصلهٔ زیادی وجود دارد. رنگ موی آنها معمولاً سیاه، خاکستری یا قهوه ای، با نقاط سفیدرنگی بر روی دست ها، پاها و صورت آنها است.
درازدست ها جانورانی اجتماعی هستند. آنها به شدت حافظ قلمروی شخصی هستند و از آن با نمایش های قدرتمند صوتی و تصویری دفاع می کنند. اغلب بخش صوتی آن تا ۱ کیلومتر شنیده می شود و شامل آواز دونفرهٔ نر و ماده و گاهی بچه های آنها است. در بسیاریی گونه ها نرها، و در برخی ماده ها آوازی جهت جذب جنس مخالف یا تبلیغ منطقهٔ خود سر می دهند. [ ۵] این آوازها گاهی باعث پیدا شدن آنها توسط شکارچیان غیر مجاز می شود که از اجزای بدن شان برای ساخت داروهای سنتی استفاده می کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگیبون ها مشهور به «کپی های کوچکتر» با کپی های بزرگ ( شامپانزه، بونوبو، گوریل، اورانگوتان و انسان ) تفاوت هایی دارند. از جمله اینکه به نسبت کوچکترند، دودیسی جنسی کمتری دارند، لانه نمی سازند، و در مقایسه با کپی های بزرگ برخی ویژگی های ساختار بدنی شان بیشتر به میمونها شباهت دارد. در عین حال گیبون ها برخلاف دیگر کپی ها همانند انسان روابط جفتی پایدار دارند.
روش حرکت غالب آنها بازوپیمایی است که از شاخه ای به شاخهٔ دیگر در فواصلی تا ۱۵ متر تاب می خورند، و با سرعت ۵۶ کیلومتر بر ساعت پیش می روند. آنها همچنین قادر به پریدن تا ۸ متر، و راه رفتن روی دوپا هستند درحالیکه بازوان شان را برای تعادل بالا نگه می دارند. آنها تند و تیزترین پستانداران درختی غیرپرنده به شمار می روند. [ ۴]
بسته به جنسیت رنگ موی گیبون از سیاه تا قهوه ای روشن و میان سیاه و سفید متغیر است. معمولاً گیبون هایی که کاملاً سفید باشند کمیاب هستند.
یکی از ویژگی های بدنی منحصربه فرد گیبون ها مچ آنها است که از مفصل توپ و کاسه شکل ساخته شده که امکان چرخش به هر سو را می دهد. این امر انرژی مورد نیاز در بالای بازو را در هنگام چرخیدن به شدت کاهش می دهد، و فشار را از روی مفصل شانه می کاهد. آنها دارای دست ها و پاهای درازی هستند، و میان انگشتان اول و دوم دست شان فاصلهٔ زیادی وجود دارد. رنگ موی آنها معمولاً سیاه، خاکستری یا قهوه ای، با نقاط سفیدرنگی بر روی دست ها، پاها و صورت آنها است.
درازدست ها جانورانی اجتماعی هستند. آنها به شدت حافظ قلمروی شخصی هستند و از آن با نمایش های قدرتمند صوتی و تصویری دفاع می کنند. اغلب بخش صوتی آن تا ۱ کیلومتر شنیده می شود و شامل آواز دونفرهٔ نر و ماده و گاهی بچه های آنها است. در بسیاریی گونه ها نرها، و در برخی ماده ها آوازی جهت جذب جنس مخالف یا تبلیغ منطقهٔ خود سر می دهند. [ ۵] این آوازها گاهی باعث پیدا شدن آنها توسط شکارچیان غیر مجاز می شود که از اجزای بدن شان برای ساخت داروهای سنتی استفاده می کنند.
wiki: میمون درازدست