میماس

دانشنامه عمومی

میماس ( به انگلیسی: Mimas ) یک قمر طبیعی متعلق به کیوان است که توسط ویلیام هرشل و در ۱۷ سپتامبر سال ۱۷۸۹ کشف شد. [ ۹] میماس کوچکترین جرم شناخته شده سامانه خورشیدی است که شکل کروی دارد. میماس به طور عمده از یخ آب به همراه مقادیر پراکنده ای سنگ تشکیل شده است، و به همین دلیل با عنوان یک گلوله برفی بزرگ کثیف شناخته می شود. این قمر یک هم مدار هم دارد. قطر میماس ۳۹۰ کیلومتر است و قطر هم مدارش ۱۰ کیلومتر است. این قمر گودال بزرگی به نام گودال هرشل دارد که جلب توجه می نماید.
نام دیگر این قمر کیوان I است. در اولین نگاه به میماس یک دهانه بزرگ آتشفشانی دیده می شود که قطر آن ۱۳۰ کیلومتر است و نام کاشف میماس یعنی هرشل را بر آن گذاشته اند. دیواره های این دهانه حدود ۵ کیلومتر ارتفاع دارند و عمیق ترین نقطه این دهانه حدود ۱۰ کیلومتر عمق دارد. در وسط این دهانه بزرگ قله ای دیده می شود که ارتفاع آن ۶ کیلومتر نسبت به کف دهانه است. بر روی این قمر دهانه های دیگری به قطر حدود ۴۰ کیلومتر نیز دیده می شود.
قمر میماس یکی از نزدیک ترین قمرها به سیاره زحل یا کیوان و همین طور کوچکترین قمر این سیاره است. قطر آن از ۳۸۲ تا ۴۱۸ کیلومتر متغیر است. میماس در بین حلقه های A و B کیوان قرار گرفته است. میماس به دلیل این که عوارض زیادی دارد به قمر ترسناک معروف شده است. دهانه هرشل که بزرگترین دهانه این قمر است یک دهانه برخوردی بوده که ممکن است بر اثر برخورد یک جرم آسمانی به وجود آمده باشد.
قطر این دهانه تقریباً یک سوم قطر قمر میماس است. این که چنین ضربه عظیمی ناشی از برخورد با سطح این قمر کوچک موجب متلاشی شدن آن نشده پرسشی است که هنوز پاسخ قطعی برای آن پیدا نشده، ولی برخی از دانشمندان بر این باور هستند که میماس دارای ساختاری از مواد یخی است و این باعث شده است که در برابر ضربه مهلکی که به آن وارد شده است دوام بیاورد.
عکس میماسعکس میماسعکس میماسعکس میماسعکس میماسعکس میماس
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

دانشنامه آزاد فارسی

میماس (Mimas)
در اخترشناسی، قمر بزرگ سیارۀ زحل، و هفتمین قمر شناخته شده از سمت این سیاره. حدوداً هر ۲۳ ساعت یک بار زحل را در ارتفاع تقریبی ۱۸۶هزار کیلومتری دور می زند. مدار آن دایره ای است و فقط۱.۵ درجه نسبت به استوای زحل تمایل دارد. میماس کروی شکل است. قطر آن را حدود ۳۹۲ کیلومتر، تقریباً یک نهم قطر ماه، برآورد کرده اند. ساختار درونی و ترکیب میماس نامشخص است، اما براساس چگالی آن، گمان می رود بیشتر از آب یخ زده، و نیز از مقدار اندکی سنگ تشکیل شده باشد. مهم ترین عارضۀ سطحی میماس دهانۀ هرشل است که از برخورد سیارک با این قمر تشکیل شده است. اندازۀ این دهانۀ ۱۳۰کیلومتری حدود یک سوم قطر میماس است. دهانۀ هرشل نخستین بار در ۱۹۸۰، در عکس هایی دیده شد که کاوشگرهای امریکایی ویُجر برداشته بودند. هرشل دیواره ای به ارتفاع پنج کیلومتر، کفی به عمق دَه کیلومتر، و قله ای مرکزی به ارتفاع شش کیلومتر دارد. میماس ترک های بسیاری نیز با نام شکاف دارد که بیشتر در طرف مقابل دهانۀ هرشل یافت می شوند. احتمالاً این ترک ها بر اثر تنش ناشی از برخورد سیارک ایجاد شده اند. بزرگ ترین شکاف ها عبارت اند از اوسا، پلیون، کیتا، و پانگیا. بقیۀ سطح میماس با دهانه های کوچک تری پوشیده شده است که از بین آن ها، اندازۀ دهانۀ آرتور نصف اندازۀ هرشل است. نشانه هایی از فعالیت های زمین شناسی نیز در میماس دیده شده است. این قمر به قدری کوچک است که جوی را نگه نمی دارد. میماس را اخترشناس آلمانی تبار بریتانیایی، ویلیام هرشل، در ۱۷۸۹ کشف کرد و آن را به نام یکی از تیتان ها نامید که هرکول قهرمان اساطیری یونان او را به قتل رساند. جز دهانۀ هرشل، دیگر عارضه های میماس را به نام افراد و مکان های یادشده در داستان حماسی مرگ آرتور، اثر نویسندۀ انگلیسی سِر تامس مَلوری، نام گذاری کرده اند.

پیشنهاد کاربران

بپرس