میرعماد حسنی

[ویکی اهل البیت] فرزند سید ابراهیم حسنی حسینی سیفی قزوینی، ملقب به عمادالملک. ادیب شاعر خطاط مشهور وی از جمله کسانی است که خط را فقط به خاطر هنر دوست می داشته و برای دست یافتن به آن نهایت کوشش را مبذول داشته، در لطافت قلم و قدرت دست و خوش سلیقگی و حسن ترکیب کلمات و دیگر محسنات خط، مهارت و استادی داشته به طوری که خط او ضرب المثل شده و خط هر کس را که بخواهند تعریف کنند. می گویند: مثل خط میر می نویسد.
از زمان او تاکنون خط احدی به پایه ی او نرسیده است. میر در نوشتن خط نستعلیق خفی و جلی اعجاز می نموده و نسبت به بزرگان بی نهایت بی اعتنا بوده.
مدفن او را برخی در بقعه ی جنب مسجد تکیه ی ظلمات می دانند و در کتاب خط و خطاطان گوید: در قبرستان مرزغان حوالی محله ی طوقچی مدفون گردید.
تولد میر، را در حدود 961 و کشته شدنش را در شب جمعه سال 1024 می نویسند. وی صاحب دیوان اشعار است و کتابی به نام «آداب المشق» به نام او به چاپ رسیده است. پدر و جدش در دستگاه صفویه منصب کتابداری داشته و جدش میرحسین علی از کتاب و نویسندگان و ساکن قزوین بوده است.