[ویکی اهل البیت] میرزا یحیی مدرس بید آبادی. عالم، عارف، ادیب و شاعر قرن سیزدهم و چهاردهم، و متبحر در علوم عقلی و نقلی و ریاضیات و هیئت و نجوم. سال ها در اصفهان حوزه درس داشت. در علوم ادبی و فنون بلاغی نابغه عصر خود بود واشعار او بلاخص در مداحی مراثی ائمه معصومین علیهم السلام مشهور است. دیوان اشعار او به طبع رسیده است.
آقا میرزا یحیی مدرّس بیدآبادی فرزند میرزا محمّداسماعیل، از احفاد ملا محمّدباقر محقّق سبزواری، عالم فاضل و ادیب شاعر متخلّص به یحیی در حدود سال ۱۲۵۴ در اصفهان دیده به جهان گشود.
میرزا یحیی در اصفهان و نجف از محضر علمای بزرگی چون شیخ انصاری، شیخ محمّدباقر مسجدشاهی، شیخ محمّدباقر واثق همدانی و آقا میرزا محمّدهاشم چهارسوقی و میرزا محمدباقر صاحب روضات و آخوند کاشی بهره مند گردید. علوم غریبه را از ملاهادی سدهی فراگرفت وی از نوابغ علم و ادب در دو قرن اخیر بود که در کلیه علوم ادبی و فقه و اصول استاد و در انواع حکمت از اشراقی و مشایی و ریاضی یگانه دوران و مخصوصاً در علوم غریبه و فلکیات متخصص و متبحر بود.
مدرس بید آبادی در مدرسه ی میرزا حسین واقع محله بید آباد اصفهان و نیز همواره در منزل مسکونی خود در پهلوی مسجد سیّد، حوزه درس گسترد و طلاب علوم در ادبیات و فقه و اصول و کلام و منطق و معانی و بیان به درسش حاضر و چندین نفر از بزرگان از مجلس درس او بیرون آمده اند.
وی در سخن سرایی نیز به مرتبه ای بلند نایل و از معاریف شعرای عصر خود بود و به عربی و فارسی شعر می گفته است و بخصوص مراثی او مورد توجه مدّاحان و مرثیه سرایان بوده است. نخستین شعری که گفته در محضر فقیه اعظم شیخ انصاری استادش بوده که در معنای «جیبی قمر بل شمس» بدیهتاً سروده:
میرزا یحیی در ادبیات و سرودن اشعار عربی و فارسی مهارت داشت و اغلب اشعارش در مدح حضرات ائمه معصومین علیهم السلام است که مورد توجّه مدّاحان و مرثیه سرایان بوده.
مدّاحان هر روز به منزل وی رفته و در دفاتر و بیاض های خود اشعار وی را ثبت می کرده اند تا در مجالس روضه از آن بهره بگیرند. و چندین سال مرثیه خوانی در اصفهان منحصر به اشعار او بوده است.
آقا میرزا یحیی مدرّس بیدآبادی فرزند میرزا محمّداسماعیل، از احفاد ملا محمّدباقر محقّق سبزواری، عالم فاضل و ادیب شاعر متخلّص به یحیی در حدود سال ۱۲۵۴ در اصفهان دیده به جهان گشود.
میرزا یحیی در اصفهان و نجف از محضر علمای بزرگی چون شیخ انصاری، شیخ محمّدباقر مسجدشاهی، شیخ محمّدباقر واثق همدانی و آقا میرزا محمّدهاشم چهارسوقی و میرزا محمدباقر صاحب روضات و آخوند کاشی بهره مند گردید. علوم غریبه را از ملاهادی سدهی فراگرفت وی از نوابغ علم و ادب در دو قرن اخیر بود که در کلیه علوم ادبی و فقه و اصول استاد و در انواع حکمت از اشراقی و مشایی و ریاضی یگانه دوران و مخصوصاً در علوم غریبه و فلکیات متخصص و متبحر بود.
مدرس بید آبادی در مدرسه ی میرزا حسین واقع محله بید آباد اصفهان و نیز همواره در منزل مسکونی خود در پهلوی مسجد سیّد، حوزه درس گسترد و طلاب علوم در ادبیات و فقه و اصول و کلام و منطق و معانی و بیان به درسش حاضر و چندین نفر از بزرگان از مجلس درس او بیرون آمده اند.
وی در سخن سرایی نیز به مرتبه ای بلند نایل و از معاریف شعرای عصر خود بود و به عربی و فارسی شعر می گفته است و بخصوص مراثی او مورد توجه مدّاحان و مرثیه سرایان بوده است. نخستین شعری که گفته در محضر فقیه اعظم شیخ انصاری استادش بوده که در معنای «جیبی قمر بل شمس» بدیهتاً سروده:
میرزا یحیی در ادبیات و سرودن اشعار عربی و فارسی مهارت داشت و اغلب اشعارش در مدح حضرات ائمه معصومین علیهم السلام است که مورد توجّه مدّاحان و مرثیه سرایان بوده.
مدّاحان هر روز به منزل وی رفته و در دفاتر و بیاض های خود اشعار وی را ثبت می کرده اند تا در مجالس روضه از آن بهره بگیرند. و چندین سال مرثیه خوانی در اصفهان منحصر به اشعار او بوده است.
wikiahlb: میرزا_یحیی_مدرس_بید_آبادی