میرزا محمدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی

[ویکی فقه] میرزا محمّدابراهیم نصیری طوسی، عالم، محدّث، ادیب و منشی، قرن یازده و دوازده هجری در اصفهان بوده است.
میرزا محمّدابراهیم نصیری طوسی اصفهانی (متخلّص به منیر) بن زین العابدین بن عبدالحسین، عالم محدّث، ادیب منشی، در سال ۱۰۵۱ق در اصفهان متولّد، و در این شهر نزد علمای عالی قدری چون علاّمه مجلسی تحصیل کرده، و سپس به مشاغل اداری روی آورده است. ابتدا وزیر استرآباد بوده، سپس تولیت آستان شاه صفی، وزارت آذربایجان و استیفای ممالک را بر عهده داشته؛ ولی در اثر سعایت حاسدان از کار کنار گذاشته شده تا این که به منصب مجلس نویسی شاه سلطان حسین صفوی منصوب شده است. وی تا حدود سال ۱۱۲۶ق در قید حیات بوده است.
آثار و تالیفات
آثار و تالیفات وی عبارت اند از:۱. دستور شهریاران، در حوادث زمان سلطنت شاه سلطان حسین صفوی که به چاپ رسیده است؛۲. جنگ، با مطالب تاریخی، ادبی منشآت و غیره.۳. او خطّ نستعلیق را خوش می نوشته، و در خطّ نسخ نیز مهارت داشته است، و کتاب های تلخیص الشّافی، تفسیر الائمّه، کشف الآیات را کتابت نموده است.این ابیات از او است:"ساقی توفیق کردست چون بزم آرای من ••• باده لعلی دهد از چشم خون پالای من""مطرب آه و فغان در نغمه ریزد زیر و بم ••• تا نوای غم زدایی سازد از آوای من""زهره چنگی می فرستد در زمین گردون پیر ••• تا کند کسب نشاطی از دل برنای من".