[ویکی اهل البیت] حاج شیخ عبدالحسین بروجردی معروف به «صاحب الداری» در سال 1308 ق. در شهر بروجرد، در خانواده متدین و روحانی دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوار این عالم جلیل القدر، مرحوم آخوند ملا علی بروجردی، یکی از عالمان متقی و باصفای بروجرد بشمار می رفت و به سبب داشتن حالات معنوی توأم با مناجات، مورد احترام اهالی آن سامان بود و کتابی خطی از آن مرحوم درباره «دعا» به یادگار مانده است.
علت این که ایشان در میان طلاب و علما به «صاحب الداری» مشهور بود، طبق نقل فرزند بزرگوارش، این است که او به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه شریف عشق و ارادت عجیبی داشت. به همین جهت، این لقب را که از القاب امام زمان علیه السلام است، برای خود انتخاب کرد.
صاحب الداری بعد از نشو و نما به امر پدرش، تحصیلات ادبیات و مقدمات را در زادگاهش بروجرد، نزد اساتید بزرگوار آن دیار به اتمام رسانید. آن گاه به سلطان آباد اراک، که مرکزیت علمی خاصی داشت، هجرت نمود و سطوح علوم اسلامی را در محضر آیات بزرگوار: آقا نورالدین عراقی و آخوند ملا علی عراقی فراگرفت؛ تا این که آیت الله العظمی حائری یزدی از کربلا به اراک آمد و مرحوم صاحب الداری به اتفاق بسیاری از فضلا و بزرگان آن عصر، به مدت هشت سال در درس خارج فقه و اصول او شرکت کرد. وی ضمن تحصیل، سطوح پایین تر را برای عده ای از طلاب تدریس می کرد و همچنین از طرف آیت الله حائری یزدی تقسیم شهریه طلاب اراک را بر عهده داشت؛ مسئولیت تقسیم شهریه، بعد از هجرت آن بزرگوار به قم تا پایان عمر او ادامه داشت.
البته امروزه در حوزه های علمیه، سمت مُقسم شهریه بودن، ارزش ویژه ای ندارد؛ اما در زمان های گذشته معمولاً بزرگان و زعمای حوزه کسانی را برای این سمت برمی گزیدند که علاوه بر جهات علمی، خوش برخورد و بردبار، دارای مدیریت، خوش نامی و صفای نفس باشند. آنان که آن مرحوم را دیده اند، همگی معترفند که وی همه این ویژگی ها را داشته است.
دو ماه بعد از مهاجرت آیت الله حائری یزدی به قم، صاحب الداری نیز به قصد فیض بردن از دانش بی پایان استاد گرانمایه اش، راهی شهر مقدس قم می شود و در این شهر رحل اقامت می افکند.
صاحب آثار الحجة می نویسد: «آقای حاج میرزا عبدالحسین بروجردی، معروف به صاحب الداری، که مُقسّم ایشان (آیت الله حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم) در اراک بودند، برای نگارنده گفت که: بعد از توقف ایشان، اول کسی که به ایشان پیوست، بنده بودم با جناب حجت الاسلام آقای حاج میرزا هدایت الله وحید گلپایگانی که اکنون ساکن تهرانند. پس از آن که تا دو ماه شهریه به امر ایشان به محصلین اراک را پرداختم و بعد از آن که خدمت ایشان رسیدیم، فرمودند: «ما ماندنی شدیم؛ اگر شما هم بخواهید بمانید؛ خدا کریم است، بروید خانواده خود را بیاورید.» پس آقای حاج میرزا هدایت به اراک رفته و رفقا و اصحاب آیت الله حائری را از قضیه اطلاع داده و خانواده خود و مرا به قم آورد و کم کم رفقای اراک به قم آمده و رفته رفته حوزه علمیه قم تأسیس گردید و پیش بینی ها و پیش گویی های حضرات معصومین علیهم السلام مصداق یافت».
آیت الله صاحب الداری بعد از ورود به حوزه قم، در درس آیت الله حائری شرکت کرد و خود، به تدریس سطوح پایین تر پرداخت. جمعی از بزرگان و فضلای نامدار از محضر پرفیض وی بهره علمی و معنوی فراوانی بردند که از میان آنان می توان به آیات بزرگوار: فقیهی بروجردی، شیخ غلامرضا انجدانی، مرحوم علمی اراکی و... اشاره داشت.
پدر بزرگوار این عالم جلیل القدر، مرحوم آخوند ملا علی بروجردی، یکی از عالمان متقی و باصفای بروجرد بشمار می رفت و به سبب داشتن حالات معنوی توأم با مناجات، مورد احترام اهالی آن سامان بود و کتابی خطی از آن مرحوم درباره «دعا» به یادگار مانده است.
علت این که ایشان در میان طلاب و علما به «صاحب الداری» مشهور بود، طبق نقل فرزند بزرگوارش، این است که او به حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه شریف عشق و ارادت عجیبی داشت. به همین جهت، این لقب را که از القاب امام زمان علیه السلام است، برای خود انتخاب کرد.
صاحب الداری بعد از نشو و نما به امر پدرش، تحصیلات ادبیات و مقدمات را در زادگاهش بروجرد، نزد اساتید بزرگوار آن دیار به اتمام رسانید. آن گاه به سلطان آباد اراک، که مرکزیت علمی خاصی داشت، هجرت نمود و سطوح علوم اسلامی را در محضر آیات بزرگوار: آقا نورالدین عراقی و آخوند ملا علی عراقی فراگرفت؛ تا این که آیت الله العظمی حائری یزدی از کربلا به اراک آمد و مرحوم صاحب الداری به اتفاق بسیاری از فضلا و بزرگان آن عصر، به مدت هشت سال در درس خارج فقه و اصول او شرکت کرد. وی ضمن تحصیل، سطوح پایین تر را برای عده ای از طلاب تدریس می کرد و همچنین از طرف آیت الله حائری یزدی تقسیم شهریه طلاب اراک را بر عهده داشت؛ مسئولیت تقسیم شهریه، بعد از هجرت آن بزرگوار به قم تا پایان عمر او ادامه داشت.
البته امروزه در حوزه های علمیه، سمت مُقسم شهریه بودن، ارزش ویژه ای ندارد؛ اما در زمان های گذشته معمولاً بزرگان و زعمای حوزه کسانی را برای این سمت برمی گزیدند که علاوه بر جهات علمی، خوش برخورد و بردبار، دارای مدیریت، خوش نامی و صفای نفس باشند. آنان که آن مرحوم را دیده اند، همگی معترفند که وی همه این ویژگی ها را داشته است.
دو ماه بعد از مهاجرت آیت الله حائری یزدی به قم، صاحب الداری نیز به قصد فیض بردن از دانش بی پایان استاد گرانمایه اش، راهی شهر مقدس قم می شود و در این شهر رحل اقامت می افکند.
صاحب آثار الحجة می نویسد: «آقای حاج میرزا عبدالحسین بروجردی، معروف به صاحب الداری، که مُقسّم ایشان (آیت الله حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم) در اراک بودند، برای نگارنده گفت که: بعد از توقف ایشان، اول کسی که به ایشان پیوست، بنده بودم با جناب حجت الاسلام آقای حاج میرزا هدایت الله وحید گلپایگانی که اکنون ساکن تهرانند. پس از آن که تا دو ماه شهریه به امر ایشان به محصلین اراک را پرداختم و بعد از آن که خدمت ایشان رسیدیم، فرمودند: «ما ماندنی شدیم؛ اگر شما هم بخواهید بمانید؛ خدا کریم است، بروید خانواده خود را بیاورید.» پس آقای حاج میرزا هدایت به اراک رفته و رفقا و اصحاب آیت الله حائری را از قضیه اطلاع داده و خانواده خود و مرا به قم آورد و کم کم رفقای اراک به قم آمده و رفته رفته حوزه علمیه قم تأسیس گردید و پیش بینی ها و پیش گویی های حضرات معصومین علیهم السلام مصداق یافت».
آیت الله صاحب الداری بعد از ورود به حوزه قم، در درس آیت الله حائری شرکت کرد و خود، به تدریس سطوح پایین تر پرداخت. جمعی از بزرگان و فضلای نامدار از محضر پرفیض وی بهره علمی و معنوی فراوانی بردند که از میان آنان می توان به آیات بزرگوار: فقیهی بروجردی، شیخ غلامرضا انجدانی، مرحوم علمی اراکی و... اشاره داشت.
wikiahlb: میرزا_عبدالحسین_بروجردی