میر محمد صالح ترمذی

[ویکی شیعه] میرمحمدصالح تِرْمِذی حسینی اکبرآبادی، متخلص به کشفی و سبحانی، محدث، شاعر و خوشنویس ایرانی تبار و از عرفای سلسله قادریه هند در قرن یازدهم که گرایش هایی به شیعه را در آثار وی می توان یافت. او آثاری درباره پیامبر اسلام وامامان شیعه به نگارش درآورد که مناقب مرتضوی از جمله آن هاست. ترمذی در این اثر که آمیخته ای از نظم و نثر است، به بیان فضایل و مناقب حضرت علی(ع) پرداخته است.
نیاکان وی در زمان پادشاهی شاهرخ تیموری (۷۷۹-۸۵۰ق) به هند رفتند. او خود از معاصران شیخ بهایی و فرزند عبدالله وصفی مشکین قلم بود. پدرش شاعر و خوش نویس نامدار دربار اکبرشاه و پسرش جهانگیر شاه، و از مشایخ معروف سلسله نعمت اللهیه در شهر دهلی به شمار می آمد. سلسله نسب میرمحمدصالح با چند واسطه به شاه نعمت الله ولی می رسد. در منابع تاریخی آمده است که اخلاف شاه نعمت الله، نخست ساکن کرمان بودند و از این رو، آنها را کرمانی گفته اند و به سبب سکونت در اکبرآباد (آگره) هند، آنان را اکبرآبادی نیز خوانده اند.
وی در آگره درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد.