میخائیل باختین

"میخائیل میخایلوویچ باختین" ( انگلیسی: Mikhail Mikhailovich Bakhtin, روسی: Михаи́л Миха́йлович Бахти́н؛ زاده ۱۷ نوامبر ۱۸۹۵ - مرگ ۷ مارس ۱۹۷۵ ) ، فیلسوف و متخصّص روسی ادبیات بود که آثار تأثیرگذاری در حوزهٔ نقد و نظریهٔ ادبی و بلاغی نوشته است. آثار او، که به موضوعات متنوعی می پردازند، الهام بخش گروهی از اندیشمندان؛ از جمله مارکسیست های جدید، ساختارگرایان، پسا - ساختارگرایان و نشانه شناس ها بوده است. اینان، اندیشه های باختین را در نظریه های خود جا داده و ترکیب کرده اند. میخائیل باختین در ۱۸۹۵ متولد شد و در ۱۹۷۵ درگذشت. استالین او را به قزاقستان تبعید کرد و در آن جا کتاب هایی نوشت که امروزه اهمیت فراوانی برای مطالعات ادبی و به همین ترتیب، تحلیل و نقد رسانه دارند. مجادلات فراوانی در این باره وجود دارد که آیا او از نام های مستعار مختلف برای بعضی از کتاب هایش استفاده کرده یا این که کسانی که نامشان روی کتاب هاست ( پاول مدودف، ولنیتن ولوشینف ) ، واقعاً آن ها را نوشته اند. نظر غالب اکنون این است که کتاب ها را خود باختین نوشته است. در بیست سال گذشته یا در همین حدود، که کتاب های باختین به انگلیسی ترجمه شدند، اهمیت باختین به طور گسترده تری شناخته شد. از دیدگاه منتقدان، او یکی از مهم ترین متفکران قرن بیستم است زیرا اندیشه هایش دربارهٔ «کارناوالی شدن» و «ارتباط گفتگویی» بسیار تأثیرگذار بوده است. [ نیازمند منبع]
میخائیل میخائیلوویچ باختین در سال ۱۸۹۵ در اورل واقع در جنوب مسکو به دنیا آمد و در ویلنیوس و اودسا بزرگ شد. این دو شهر، شهرهای مرزی بین المللی بودند که آمیزهٔ ناهمگن غیرمعمولی از زبان ها و فرهنگ های نامتجانس عرضه می کردند. او دروس کلاسیک و فقه اللغه را در سنت پترزبورگ ـ که بعدها پتروگراد نامیده شد ـ خواند و سپس به دنبال انقلاب ۱۹۱۷ به روستاهای نول و ویتبسک نقل مکان کرد. در آن جا با دیگر روشنفکران ـ که حلقهٔ باختین نامیده می شدند ـ اجتماعی را تشکیل داد. در میان «حلقهٔ باختین»، ولنتین ولوشینف و پاول مدودف، مشهورتر از دیگران اند. [ نیازمند منبع]
باختین و اعضای حلقه، علایقِ مشترک، به ویژه در مورد کانت و فلسفهٔ معاصر آلمان، فیزیک جدید پلانک، اینشتین و بور داشتند. در این دوره، باختین آثاری دربارهٔ اخلاق و زیبایی شناسی نوشت، که از آن میان می توان به سوی فلسفهٔ کنش اشاره کرد؛ که مدت ها پس از مرگش چاپ شد. از ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۹، باختین در لنینگراد ـ که پیشتر پتروگراد بود ـ به سر برد. او در این مدت تحت حمایت همسرش النا الکساندرونا بود؛ چراکه به خاطر فعالیت های مذهبی اش از کار بی کار شده بود و در ضمن به بیماری استخوان هم مبتلا بود که به قطع پای راستش در سال ۱۹۳۸ انجامید. [ نیازمند منبع]