مکتب کانو

مکتب کانو ( انگلیسی: Kanō school ) یکی از مشهورترین مکاتب نقاشی ژاپنی است. مکتب کانو در نقاشی، سبک غالب نقاشی در اواخر سده پانزدهم میلادی تا آغاز دوره میجی است که در ۱۸۶۸ شروع شد. [ ۱] تا زمان دوره میجی، این مکتب به نحله های مختلفی تقسیم شد. خود خانواده کانو، گروهی از هنرمندان بزرگ را طی چندین نسل تربیت کرد که به این افراد، می توان هنرمندان فراوانی را افزود که نسبت خانوادگی با آن ها نداشتند اما در کارگاه های آموزشی این مکتب تربیت شدند. برخی از این هنرمندان با خانواده کانو وصلت کردند و به تبع آن، اسامی شان را نیز تغییر دادند و برخی دیگر، فرزندخوانده این خانواده شدند. براساس گفته مورخ هنر ژاپن، رابرت تریت پین، [ الف] «یافتن خانواده دیگری با این مشخصات که این همه نابغه تولید کرده باشد، دشوار است. »[ ۲]
این مکتب با بازتاب دادن تأثیرپذیری تازه ای از نقاشی چینی آغاز شد اما با سبک رنگی درخشان و محکم خود در لته های بزرگ گسترش یافت و قلعه های اشرافی را با انعکاس دادن سنت های ژاپنی، درحالی که به سبک نقاشی های آبرنگ چینی پایبند بود، تزئین می کرد. این سبک که از سوی شوگون سالاری توکوگاوا حمایت می شد، به شکلی مؤثر سبکی رسمی در هنر عرضه کرد که «در سده هجدهم میلادی تقریباً تدریس نقاشی را به انحصار این خانواده درآورد. »[ ۳] این مکتب پیرو سنت چینی سیاه قلم دیوان سالاران دانشمند بود اما نقاشان کانو، که هنرمندانی قوی و حرفه ای بودند و در صورت موفقیت، دستمزد سخاوت مندانه ای دریافت می کردند، آموزش رسمی خود را در کارگاه خانوادگی خود، درست مشابه نقاشان اروپایی رنسانس و باروک، به دست می آوردند. [ ۴] آن ها عمدتاً برای اشراف، شوگون ها و امپراتورها، کار می کردند و در طیف وسیعی از سبک ها، موضوعات و اندازه ها نقاشی می کردند. آن ها در ابتدا نوآور بودند و به شکل های تازه نقاشی دوره آزوچی–مومویاما ( ۱۶۱۴–۱۵۷۳ ) علاقه نشان می دادند اما از سده هفدهم، به شکل فزاینده ای در رویکردشان آکادمیک و محافظه کار شدند.
↑ Robert Treat Paine