مکتب زبان شناسی پراگ

مکتب زبان شناسی پراگ یکی از مکاتب زبان شناسی در قرن بیستم بود. پایه گذار اصلی این مکتب، ویلم ماتسیوس است. فعالیت های این مکتب به طور غیررسمی در سال ۱۹۱۹ آغاز شد و در سال ۱۹۲۸ در همایشی در لاهه هلند، رسماً از سوی پایه گذاران معرفی گردید. این حلقه تا سال ۱۹۳۹ فعال بود. پس از آن، اعضای مکتب، فعالیت های خود را به صورت انفرادی در نقاط مختلف جهان ادامه دادند. [ ۱]
نخستین ریشه های مکتب پراگ به آنتون مارتی بازمی گردد. مارتی استاد فلسفه در دانشگاه پراگ بود و در زمره پیروان فرانتس برنتانو جای داشت. مارتی زبان شناس نبود، اما به عنوان فیلسوف در بحث نهاد و گزاره که در آستانه قرن بیستم دنبال می شد، شرکت می کرد. مارتی هرگز عملاً دست به تحلیل زبان شناختی نزد. تمام آنچه ارائه کرد، استدلال عام فلسفی بود و بحث و جدل فراوانی با نویسندگان معاصرش به ویژه ویلهلم وونت، هیمان اشتاینتال، هرمان پاول، ادموند هوسرل و آلکسیوس ماینونگ داشت. سبکش در نگارش فشرده و موجز بود و این از جذابیت نوشته هایش می کاست. [ ۲] آرای مارتی دربارهٔ «صورت درونی» در مقام وجه کلام بنیاد ارائه معانی را ویلم ماتسیوس برگرفت و آن را بسط و گسترش داد. [ ۳]
• نیکولای تروبتسکوی
• رومن یاکوبسن
• ویلم ماتسیوس
• آندره مارتینه
• لوسی ین تنی یر