مکتب حنفی اهل سنت

[ویکی فقه] در سده های ۲ و ۳ ق/ ۸ و ۹ م، در خراسان مکتبی در حال شکل گرفتن بود که نظام اعتقادی خود را بر گرفته از آراء ابوحنیفه می دانست و برخی شاگردان عراقی او چون ابویوسف، محمد بن حسن، زفر بن هذیل و حسن بن زیاد لؤلؤی را به عنوان پیش گامان مکتب خود قلمداد می کرد.این مکتب که از آن به «مکتب حنفی اهل سنت و جماعت» تعبیر می کنیم، صرف نظر از تفکر ارجاء و ثمرات اعتقادی آن، در دیگر مسائل اعتقادی اختلاف ویژه ای با اصحاب حدیث نداشت.
مهم ترین کانون رواج مکتب حنفی اهل سنت و جماعت، سرزمین ماوراءالنهر و به ویژه دو شهر سمرقند و بخارا بود و اوج شکوفایی آن به دوره سامانیان (۲۶۱ـ۳۸۹ ق/ ۸۷۵ـ۹۹۹م) باز می گشت.
پیشینه مکتب
در واقع آگاهی ما درباره پیشینه این مکتب تا میانه سده ۳ ق/ ۹م بسیار اندک است.
← مشایخ خراسانی
پیشینه کاربرد اصطلاح «اهل السنة و الجماعة» در آثار خراسانیان دست کم به میانه سده ۳ ق باز می گردد (مثلاً به این منبع رجوع کنید ) و این اصطلاح در آن روزگار بر حنفیان عدل گرا اطلاق نمی گشت.مکتب حنفی اهل سنت و جماعت در سده ۳ ق تلاش بر آن داشت که تاریخ اطلاق عنوان «اهل السنة و الجماعة» بر خود را به زمان ابوحنیفه باز گرداند (روایت ابوعصمه و ابویوسف در سطور بعد).
اعتقادنامه ها
...