مکتب تفکیک

بر اساس آموزه های فلسفی، سه منبع برای شناخت حقیقت وجود دارد که عبارتند از وحی، عقل و شهود باطنی که از آن با عنوان «کشف» نیز یاد می شود. در طول تاریخ دربارهٔ امکان حجیت این سه منبع بحث های فراوانی صورت گرفته است؛ برخی منکر این سه منبع شده و به دو یا یک منبع از آنها اکتفا کرده اند. در این بین گروهی چون ابن رشد، ابن سینا و ملاصدرا بر این باورند که این سه در کنار هم به صورت مکمل عمل می کنند و می توان از آنها در کنار یکدیگر بهره برد. در مقابل گروهی دیگر بر این باورند که این سه مقوله، از یکدیگر جدا هستند و استفاده آنها در جایگاه یکدیگر سبب گمراهی خواهد شد. جریان ظاهرگرایی در اسلام و نهضتی که غزالی علیه فلسفه و کلام رهبری آن را بر عهده داشت، نمونه هایی از این نگرش بوده است. مکتب تفکیک نیز که با استناد به «عقل خودبنیاد دینی» به این جدایی باور دارد.
تفکیک، به معنی جدا کردن میان وحی الهی و دانش های بشری مورد انکار هیچ یک از اندیشمندان اسلامی نبوده و از قرون اولیه اسلام نیز مورد توجه قرار گرفته است. با این همه عنوان «مکتب تفکیک» با یک سلسله ویژگی های و خصوصیاتی که به طرز فکر و نوع اندیشه طرفداران آن مربوط می گردد، بسیار جدید و کم سابقه است. چیزی حدود نیم قرن است که این جریان فکری در خراسان به منصه بروز و ظهور رسیده و به تدریج طرفداران بیشتری پیدا کرده است. در میان کسانی که به این جریان فکری اظهار علاقه می کنند، عنوان «مکتب تفکیک» کم و بیش مطرح می گشت و از خلال سخنان آنان این زمزمه به گوش می رسید