مکتب باربیزون (Barbizon School)
تابلوی منظره ای با باتلاق، اثر تئودور روسو
مکتب فرانسوی نقاشان منظره پردازمیانۀ قرن ۱۹ (از دهۀ ۱۸۴۰ تا دهۀ ۱۸۷۰)، که پایگاهشان در نزدیکی دهکدۀ باربیزون، در حاشیۀ جنگل فونتن بلو، واقع در شمال غربی فرانسه بود. نقاشان این مکتب صحنه های زنده و واقعی در هوای بازرا به تصویر می کشیدند؛ لیکن برخلاف امپرسیونیستها، فقط اتودهای مقدماتی را در هوای باز اجرا می کردند، و پرداخت نهایی نقاشی ها تقریباً همیشه در آتلیه صورت می گرفت. اعضای مکتب عبارت بودند از تئودور روسو(رهبر گروه)، شارل دوبینیی، دیاز دو لاپنیا، ژول دوپرهو ژان فرانسوا میله. دوستی نقاشان باربیزون و نیز تنگدستی شان، آنان را گرد هم آورد و نخستین انگیزۀ ایشان برای «بازگشت به طبیعت» شد. با این همه، آنان صرفاً انزواجویان رمانتیکینبودند که از شهر روی برتافته باشند، بلکه پژوهندگان واقع گرای مناظر طبیعی بودند، و از آن لحاظ زمینۀ برآمدن
امپرسیونیسم را مهیّا ساختند. دوبینیی، در اجرای نقاشی هوای آزاد، بیش از دیگران به امپرسیونیسم نزدیک شد. نقاشان مکتب باربیزون در مردود شمردن قراردادهای هنری هم داستان بودند؛ و از رویّۀ محافظه کارانۀ آکادمی فرانسهو گرایش آن به آرمان گرایی و موضوعات تاریخی دوری جستند. آنان از سنّت منظره پردازان انگلیسی، به ویژه آثار جان کانستبلو بانینگتون، و نیز آثار منظره سازان هلندی قرن ۱۷ متأثّر بودند. روسو، دیاز، دوپره، و دوبینیی هستۀ اصلی مکتب را تشکیل می دادند، و کامی کوروو میه بعدها به ایشان پیوستند. البته باربیزون تنها معرف بخشی از کارهای کامی کورو است، و کیفیت شاعرانۀ آثارش، او را از آنان متمایز می سازد؛ و برجستگی میه، در آن معنای عاطفی است که در زندگی روستاییان می جست. برخی دیگر از اعضای مکتب عبارت اند از کنستان تروئایون، هانری آرپینیی، آنتوان شَنترویو شارل امیل ژاک.
