موشک سوخت مایع به موشکی گفته می شود که به وسیله گازهای گرم حاصل از ترکیب سوخت با یک مایع اکسیدکننده به جلو رانده می شود. طراحی و ساختمان این موشک ها پیچیده تر از موشک سوخت جامد است.
موتور پیشران مایع ؛ موتوری است که عمل احتراق شیمیایی در آن با استفاده از یک یا چند ماده اکسیدکننده و احیاکننده مایع، انجام می شود. مجموعه این احیاکننده ( سوخت ) و اکسیدکننده، در اصطلاح پیشران نامیده می شوند. این پیشران به صورت تفکیک شده، در مخازنی در موشک پرتابگر ذخیره و نگهداری می شود و هنگام روشن شدن راکت، به محفظه احتراق تزریق شده و باعث ایجاد احتراق و تولید نیروی رانش می شود. [ ۱] موتورهای سوخت مایع در دهه های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ پیشرفت بسیار زیادی کردند و نوع پیشران آن ها دچار تغییر و تحولات عمده ای شد. اما امروزه با پیشرفت فناوری، موتورهای پیشران جامد توانسته اند به دلیل مزایای نسبتاً زیادی که دارند، تا حد زیادی جای موتورهای پیشران مایع را در صنایع فضایی بگیرند. .
کنستانتین تسیولکوفسکی روسی، پدر علوم راکتی، اولین کسی بود که اصول راکت های پیشران مایع را در کتاب خود تحت عنوان تحقیق و بررسی پیرامون فضای بین سیاره ای با استفاده از وسایل عکس العملی، در سال ۱۸۹۶، مطرح کرد.
سال ها بعد و بر پایه همین تئوری ها برای اولین بار رابرت گودارد آمریکایی در ۱۶ مارس ۱۹۲۶، یک راکت سوخت مایع را آزمایش کرد که توانست طی ۵/۲ ثانیه پرواز، حدود ۴۰ پا از زمین بلند شود. [ ۲] [ ۳] موشک وی۲ ارتش آلمان ( تصویر۲ ) در جنگ جهانی دوم اولین نمونه عملیاتی و کاربردی یک راکت پیشران مایع به عنوان موتور یک موشک بود. سوخت این راکت ساده، الکل و ماده اکسیدکننده آن، اکسیژن مایع بود. [ ۴]
آغاز عصر فضا را می توان ثمره پیشرفت بشر در طراحی و ساخت راکت های سوخت مایع دانست. اولین پرتابگرهای قدرتمند تاریخ مانند ساترن - ۵ آمریکایی و انرگیای روسی با سامانه راکتی پیشران مایع کار می کردند. در این سامانه ها معمولاً از کروسین یا هیدروژن به عنوان سوخت و از اکسیژن مایع به عنوان اکسیدکننده استفاده می شد.
موتورهای پیشران مایع از ۵ بخش اصلی تشکیل شده اند که عبارتند از:
مخازنی هستند تعبیه شده در خارج از موتور که پیشران های مایع در داخل آن ها نگهداری می شوند. در واقع این مخازن را بیشتر می توان جزئی از موشک پرتابگر به حساب آورد تا خود موتور پیشران مایع. از آنجایی که معمولاً پیشران ها فشار بسیار بالا و دمای خیلی پایینی دارند، و از طرفی وزن این مخازن لازم است تا حتی الامکان کمتر باشد، طراحی آن ها بسیار مشکل و با ملاحظات فراوانی همراه است. معمولاً یک نوع گاز که با مایع سوخت یا اکسیدکننده به هیچ وجه واکنش نمی دهد، با فشار بالا به داخل این مخازن تزریق می شود تا نوعی فشار پشت دستی را برای هدایت هرچه بیشتر پیشران ها پدیدآورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموتور پیشران مایع ؛ موتوری است که عمل احتراق شیمیایی در آن با استفاده از یک یا چند ماده اکسیدکننده و احیاکننده مایع، انجام می شود. مجموعه این احیاکننده ( سوخت ) و اکسیدکننده، در اصطلاح پیشران نامیده می شوند. این پیشران به صورت تفکیک شده، در مخازنی در موشک پرتابگر ذخیره و نگهداری می شود و هنگام روشن شدن راکت، به محفظه احتراق تزریق شده و باعث ایجاد احتراق و تولید نیروی رانش می شود. [ ۱] موتورهای سوخت مایع در دهه های ۶۰، ۷۰ و ۸۰ پیشرفت بسیار زیادی کردند و نوع پیشران آن ها دچار تغییر و تحولات عمده ای شد. اما امروزه با پیشرفت فناوری، موتورهای پیشران جامد توانسته اند به دلیل مزایای نسبتاً زیادی که دارند، تا حد زیادی جای موتورهای پیشران مایع را در صنایع فضایی بگیرند. .
کنستانتین تسیولکوفسکی روسی، پدر علوم راکتی، اولین کسی بود که اصول راکت های پیشران مایع را در کتاب خود تحت عنوان تحقیق و بررسی پیرامون فضای بین سیاره ای با استفاده از وسایل عکس العملی، در سال ۱۸۹۶، مطرح کرد.
سال ها بعد و بر پایه همین تئوری ها برای اولین بار رابرت گودارد آمریکایی در ۱۶ مارس ۱۹۲۶، یک راکت سوخت مایع را آزمایش کرد که توانست طی ۵/۲ ثانیه پرواز، حدود ۴۰ پا از زمین بلند شود. [ ۲] [ ۳] موشک وی۲ ارتش آلمان ( تصویر۲ ) در جنگ جهانی دوم اولین نمونه عملیاتی و کاربردی یک راکت پیشران مایع به عنوان موتور یک موشک بود. سوخت این راکت ساده، الکل و ماده اکسیدکننده آن، اکسیژن مایع بود. [ ۴]
آغاز عصر فضا را می توان ثمره پیشرفت بشر در طراحی و ساخت راکت های سوخت مایع دانست. اولین پرتابگرهای قدرتمند تاریخ مانند ساترن - ۵ آمریکایی و انرگیای روسی با سامانه راکتی پیشران مایع کار می کردند. در این سامانه ها معمولاً از کروسین یا هیدروژن به عنوان سوخت و از اکسیژن مایع به عنوان اکسیدکننده استفاده می شد.
موتورهای پیشران مایع از ۵ بخش اصلی تشکیل شده اند که عبارتند از:
مخازنی هستند تعبیه شده در خارج از موتور که پیشران های مایع در داخل آن ها نگهداری می شوند. در واقع این مخازن را بیشتر می توان جزئی از موشک پرتابگر به حساب آورد تا خود موتور پیشران مایع. از آنجایی که معمولاً پیشران ها فشار بسیار بالا و دمای خیلی پایینی دارند، و از طرفی وزن این مخازن لازم است تا حتی الامکان کمتر باشد، طراحی آن ها بسیار مشکل و با ملاحظات فراوانی همراه است. معمولاً یک نوع گاز که با مایع سوخت یا اکسیدکننده به هیچ وجه واکنش نمی دهد، با فشار بالا به داخل این مخازن تزریق می شود تا نوعی فشار پشت دستی را برای هدایت هرچه بیشتر پیشران ها پدیدآورد.
wiki: موشک سوخت مایع