موشک سایوز۲ ( به روسی: Союз - ۲، لیت. 'Union - 2c' ) ( شاخص GRAU 14A14 ) و ( انگلیسی: Soyuz - 2 ) نسخهٔ مدرن شدهٔ موشک سایوز اتحاد شوروی است. در شکل اولیه خود، یک وسیله پرتاب سه مرحله ای برای قرار دادن محموله ها در مدار نزدیک زمین است. در مقایسه با نسخه های قبلی سایوز، تقویت کننده های مرحله اول و دو مرحله اصلی دارای موتورهای ارتقا یافته با سیستم های تزریقی بهبود یافته هستند. سیستم های کنترل پرواز دیجیتال و تله متری به موشک امکان می دهد تا از یک سکوی پرتاب ثابت پرتاب شود، در حالی که سکوهای پرتاب راکت های پیشین سایوز باید چرخانده می شدند زیرا موشک نمی توانست برای تغییر جهت خود در پرواز عمل کند.
سایوز - ۲ اغلب با داشتن یک مرحله در قسمت بالایی خود پرواز می کند که به آن امکان می دهد محموله ها را به مدارهای بالاتر، مانند مدارهای مولنیا و زمین آهنگ حمل کند. مرحلهٔ بالایی مجهز به سیستم های کنترل پرواز و تله متری مستقل از آنهایی است که در بقیه موشک ها استفاده می شود. فرگات ساخت NPO لاوچکین رایج ترین مرحلهٔ فوقانی است.
راکت های سایوز - ۲ ابتدا از سایت ۳۱ در پایگاه فضایی بایکونور و سایت ۴۳ در پایگاه فضایی پلستسک، تأسیسات پرتابی که با راکت های مشتق شدهٔ قبلی R - 7 از جمله سایوز - یو و مولنیا مشترک بود، پرتاب شدند. پروازهای تجاری سایوز - ۲ توسط استارسم منعقد شده و از سایت ۳۱ در بایکونور Cosmodrome و سکوی پرتاب ئی ال اس ( ELS ) که در مرکز فضایی Guyanais در ساحل شمالی آمریکای جنوبی ساخته شده است، راه اندازی شده اند. سایوز - ۲ نسخه ST - B می تواند ۳۲۵۰ کیلوگرم ( ۷۱۷۰ پوند ) را از این سایت استوایی به مدار انتقال زمین ثابت ( GTO ) برساند. [ ۴] در سال ۲۰۱۶، فضانوردی جدید Vostochny پروازهای سایوز - ۲ را نیز از اولین سکوی پرتاب خود به نام Vostochny Cosmodrome Site 1S آغاز کرد.
Soyuz - 2 به ترتیب از سال ۲۰۱۰، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ جایگزین Molniya - M، Soyuz - U و Soyuz - FG شده است. [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱] TsSKB - Progress تولید Soyuz - U را در آوریل ۲۰۱۵ متوقف کرد. آخرین پرواز یک موشک سایوز - یو در ۲۲ فوریه ۲۰۱۷ انجام شد که پروگرس MS - 05 را به ایستگاه فضایی بین المللی ( ISS ) حمل کرد. طبق گفته مقامات CNES که در می ۲۰۱۸ با آنها مصاحبه شد، پرتاب سایوز از مرکز فضایی گویان ممکن است با نسخه متوسط A62 Ariane 6 در سال ۲۰۲۱ جایگزین شود، [ ۱۲] اما بعداً به سال ۲۰۲۲ یا بعدتر منتقل شد. [ ۱۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسایوز - ۲ اغلب با داشتن یک مرحله در قسمت بالایی خود پرواز می کند که به آن امکان می دهد محموله ها را به مدارهای بالاتر، مانند مدارهای مولنیا و زمین آهنگ حمل کند. مرحلهٔ بالایی مجهز به سیستم های کنترل پرواز و تله متری مستقل از آنهایی است که در بقیه موشک ها استفاده می شود. فرگات ساخت NPO لاوچکین رایج ترین مرحلهٔ فوقانی است.
راکت های سایوز - ۲ ابتدا از سایت ۳۱ در پایگاه فضایی بایکونور و سایت ۴۳ در پایگاه فضایی پلستسک، تأسیسات پرتابی که با راکت های مشتق شدهٔ قبلی R - 7 از جمله سایوز - یو و مولنیا مشترک بود، پرتاب شدند. پروازهای تجاری سایوز - ۲ توسط استارسم منعقد شده و از سایت ۳۱ در بایکونور Cosmodrome و سکوی پرتاب ئی ال اس ( ELS ) که در مرکز فضایی Guyanais در ساحل شمالی آمریکای جنوبی ساخته شده است، راه اندازی شده اند. سایوز - ۲ نسخه ST - B می تواند ۳۲۵۰ کیلوگرم ( ۷۱۷۰ پوند ) را از این سایت استوایی به مدار انتقال زمین ثابت ( GTO ) برساند. [ ۴] در سال ۲۰۱۶، فضانوردی جدید Vostochny پروازهای سایوز - ۲ را نیز از اولین سکوی پرتاب خود به نام Vostochny Cosmodrome Site 1S آغاز کرد.
Soyuz - 2 به ترتیب از سال ۲۰۱۰، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ جایگزین Molniya - M، Soyuz - U و Soyuz - FG شده است. [ ۹] [ ۱۰] [ ۱۱] TsSKB - Progress تولید Soyuz - U را در آوریل ۲۰۱۵ متوقف کرد. آخرین پرواز یک موشک سایوز - یو در ۲۲ فوریه ۲۰۱۷ انجام شد که پروگرس MS - 05 را به ایستگاه فضایی بین المللی ( ISS ) حمل کرد. طبق گفته مقامات CNES که در می ۲۰۱۸ با آنها مصاحبه شد، پرتاب سایوز از مرکز فضایی گویان ممکن است با نسخه متوسط A62 Ariane 6 در سال ۲۰۲۱ جایگزین شود، [ ۱۲] اما بعداً به سال ۲۰۲۲ یا بعدتر منتقل شد. [ ۱۳]
wiki: موشک سایوز۲