سایوز (ماهواره بر). سایوز ( روسی: Союз، به معنی «اتحاد»، و با شاخص جی آرای یو 11A511 ) نام خانواده ای از موشک های ماهواره بر روسی و شوروی است که توسط OKB - 1 توسعه یافته و توسط مرکز فضایی راکت پروگرس در سامارا، روسیه ساخته شده است. سایوز با بیش از ۱۹۰۰ پرواز از زمان آغاز به کار خود در سال ۱۹۶۶، تا سال ۲۰۲۱ پرمصرف ترین ماهواره بر در جهان است. [ ۱]
برای نزدیک به یک دهه، از آخرین پرواز شاتل فضایی در سال ۲۰۱۱ تا اولین مأموریت موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس در سال ۲۰۲۰، موشک های سایوز تنها وسیله پرتابی بودند که قادر و مورد تأیید برای انتقال فضانوردان به ایستگاه فضایی بین المللی بودند.
ماهواره بر سایوز به عنوان پرتابگر برای فضاپیمای خدمه دار سایوز به عنوان بخشی از برنامه فضایی سایوز، و همچنین برای پرتاب فضاپیمای تدارکاتی بدون سرنشین پروگرس به ایستگاه فضایی بین المللی و برای پرتاب های تجاری که توسط Starsem و Arianespace به بازار عرضه شده و اداره می شوند، استفاده می شود. همه موشک های سایوز از پیشرانه RP - 1 ( سوختی شبیه به سوخت جت ) و اکسیژن مایع ( LOX ) استفاده می کنند، به استثنای Soyuz - U2 که از سینتین، گونه ای از RP - 1، همراه با LOX استفاده می کرد. خانواده سایوز زیر مجموعه ای از خانواده موشک های R - 7 است.
پرتابگر سایوز در سال ۱۹۶۶ معرفی شد که برگرفته از پرتابگر وستوک بود که خود بر اساس موشک بالستیک قاره پیمای 8K74 یا R - 7a ساخته شد. این موشک در ابتدا یک راکت سه مرحله ای با مرحله بالایی بلاک ۱ بود. چهار پرتاب آزمایشی اول همه با شکست مواجه شدند، اما در نهایت موفق شدند. [ ۲] بعدها نوع دیگری از موشک تحت عنوان مولنیا از آن ساخته شد که با افزودن مرحله چهارم تولید شد و به آن اجازه داد تا به مدار بسیار بیضی شکل مولنیا برسد. گونه بعدی سایوز - یو بود. [ ۳]
تولید پرتابگرهای سایوز در اوایل دهه ۱۹۸۰ به اوج ۶۰ دستگاه در سال رسید. این پرتابگر فضایی با بیش از ۱۷۰۰ بار پرواز، بسیار بیشتر از هر موشک دیگری به فضا پرتاب شده است. با وجود قدمت بالا، شاید به لطف سادگی طراحی آن، این خانواده راکت به دلیل هزینه کم و قابلیت اطمینان بالا قابل توجه بوده است. [ ۴]
در اوایل دهه ۱۹۹۰، برنامه هایی برای بازطراحی گونه ای پرتابگر سایوز با یک استیج بالایی فرگات طراحی شد. موتور فرگات توسط NPO Lavochkin از ماژول پیشرانه کاوشگرهای بین سیاره ای فوبوس ساخته شد. اگرچه این طرح توسط Roscosmos و وزارت دفاع روسیه در سال ۱۹۹۳ تأیید شد و «روس» را به عنوان روسی سازی و مدرن سازی سایوز معرفی کرد و بعداً به سایوز - ۲ تغییر نام داد، کمبود بودجه مانع اجرای این طرح شد. شکل گیری شرکت Starsem در ژوئیه ۱۹۹۶ بودجه جدیدی را برای ایجاد یک نوع کمتر جاه طلبانه، با نام Soyuz - Fregat یا Soyuz - U/Fregat فراهم کرد. این طرح شامل یک Soyuz - U کمی اصلاح شده همراه با مرحله فوقانی فرگات، با ظرفیت حمل بار تا ۱۳۵۰ کیلوگرم تا مدار انتقالی زمین ایستا است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرای نزدیک به یک دهه، از آخرین پرواز شاتل فضایی در سال ۲۰۱۱ تا اولین مأموریت موشک فالکون ۹ اسپیس ایکس در سال ۲۰۲۰، موشک های سایوز تنها وسیله پرتابی بودند که قادر و مورد تأیید برای انتقال فضانوردان به ایستگاه فضایی بین المللی بودند.
ماهواره بر سایوز به عنوان پرتابگر برای فضاپیمای خدمه دار سایوز به عنوان بخشی از برنامه فضایی سایوز، و همچنین برای پرتاب فضاپیمای تدارکاتی بدون سرنشین پروگرس به ایستگاه فضایی بین المللی و برای پرتاب های تجاری که توسط Starsem و Arianespace به بازار عرضه شده و اداره می شوند، استفاده می شود. همه موشک های سایوز از پیشرانه RP - 1 ( سوختی شبیه به سوخت جت ) و اکسیژن مایع ( LOX ) استفاده می کنند، به استثنای Soyuz - U2 که از سینتین، گونه ای از RP - 1، همراه با LOX استفاده می کرد. خانواده سایوز زیر مجموعه ای از خانواده موشک های R - 7 است.
پرتابگر سایوز در سال ۱۹۶۶ معرفی شد که برگرفته از پرتابگر وستوک بود که خود بر اساس موشک بالستیک قاره پیمای 8K74 یا R - 7a ساخته شد. این موشک در ابتدا یک راکت سه مرحله ای با مرحله بالایی بلاک ۱ بود. چهار پرتاب آزمایشی اول همه با شکست مواجه شدند، اما در نهایت موفق شدند. [ ۲] بعدها نوع دیگری از موشک تحت عنوان مولنیا از آن ساخته شد که با افزودن مرحله چهارم تولید شد و به آن اجازه داد تا به مدار بسیار بیضی شکل مولنیا برسد. گونه بعدی سایوز - یو بود. [ ۳]
تولید پرتابگرهای سایوز در اوایل دهه ۱۹۸۰ به اوج ۶۰ دستگاه در سال رسید. این پرتابگر فضایی با بیش از ۱۷۰۰ بار پرواز، بسیار بیشتر از هر موشک دیگری به فضا پرتاب شده است. با وجود قدمت بالا، شاید به لطف سادگی طراحی آن، این خانواده راکت به دلیل هزینه کم و قابلیت اطمینان بالا قابل توجه بوده است. [ ۴]
در اوایل دهه ۱۹۹۰، برنامه هایی برای بازطراحی گونه ای پرتابگر سایوز با یک استیج بالایی فرگات طراحی شد. موتور فرگات توسط NPO Lavochkin از ماژول پیشرانه کاوشگرهای بین سیاره ای فوبوس ساخته شد. اگرچه این طرح توسط Roscosmos و وزارت دفاع روسیه در سال ۱۹۹۳ تأیید شد و «روس» را به عنوان روسی سازی و مدرن سازی سایوز معرفی کرد و بعداً به سایوز - ۲ تغییر نام داد، کمبود بودجه مانع اجرای این طرح شد. شکل گیری شرکت Starsem در ژوئیه ۱۹۹۶ بودجه جدیدی را برای ایجاد یک نوع کمتر جاه طلبانه، با نام Soyuz - Fregat یا Soyuz - U/Fregat فراهم کرد. این طرح شامل یک Soyuz - U کمی اصلاح شده همراه با مرحله فوقانی فرگات، با ظرفیت حمل بار تا ۱۳۵۰ کیلوگرم تا مدار انتقالی زمین ایستا است.
wiki: سایوز (ماهواره بر)