موریتس کانتور

موریتس بندیکت کانتور ( به آلمانی: Moritz Benedikt Cantor ) ( زادهٔ ۲۳ اوت ۱۸۲۹ در مانهایم - درگذشتهٔ ۹ آوریل ۱۹۲۰ در هایدلبرگ ) تاریخ نگارریاضیات اهل آلمان و نخستین پروفسور تاریخ ریاضیات در آلمان بود.
او تحصیلات مقدماتی را در هایدلبرگ انجام داد و سپس از سال ۱۸۵۱ در گوتینگن زیر نظر ریاضیدانانی همچون گاوس، ویلهلم وبر و موریتس اشترن و از سال ۱۸۵۲ در برلین زیر نظر دیریشله و یاکوب اشتاینر پی گرفت. وی در سال ۱۸۵۱ درجه دکترا را دریافت کرد و در سال ۱۸۵۳ در هایدلبرگ با رساله ای دربارهٔ «ریشه های حساب» به استادی رسید و به تفاریق در سالهای ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ در آنجا تاریخ ریاضیات درس می داد. در سال ۱۹۰۰ در کنگره جهانی ریاضیدانان در پاریس دربارهٔ تاریخ ریاضی سخنرانی کرد. او در سال ۱۸۷۵ به درجه پروفسور افتخاری[ ۱] رسید.
کانتور بیش از همه به دلیل کتابش «درسهایی دربارهٔ تاریخ ریاضیات»[ ۲] شناخته شده است که در آن به تاریخ ریاضیات تا پایان سده ۱۸ میلادی می پردازد. البته پس از چاپ، لغزشهای فراوانی در این کتاب پیدا شد و برخی منتقدان کانتور همچون گوستاف انشتورم لغزشهای آنرا در مجله های تاریخ ریاضیات و جداگانه گوشزد کردند. برای نمونه، کانتور در کتابش، ریشه اعداد هندی را به اشتباه در نزد فیثاغوریان می داند چرا که کتاب هندسه ای را که به بوئتیوس نسبت داده می شد و در سده ۱۱ میلادی نوشته شده بود بعنوان نوشته اصلی بوئتیوس در این زمینه در نظر می گرفت. او نخستین بار این دیدگاه را در کتاب «آثار ریاضیات در زندگی فرهنگی مردمان»[ ۳] مطرح کرد. با اینهمه، این اثر یکی از نوشته های بنیادین در زمینه تاریخ ریاضیات حتی تا به امروز است. او از سال ۱۸۵۹ جزو ناشران مجله «ریاضی و فیزیک» بود و با چاپ مجلدهای ضمیمه دربارهٔ تاریخ ریاضی، آنرا به مجله ای مهم در این زمینه بدل کرد. او همچنین زندگینامه های فویرباخ، گاوس، لئوناردو دا وینچی، کاردانو و کوپرنیک را به چاپ رساند.