موافقت التزامی

[ویکی فقه] موافقت التزامی یک بحث اصولی بوده و به معنی التزام قلبی به دستورات شرع می باشد.
موافقت التزامی، مقابل موافقت عملی ، و به معنای موافقت اعتقادی و قلبی (جوانحی) دستورهای مولا است.
کاربرد اصولی
در میان اصولیون این گفتوگو وجود دارد که اگر مولا به عبد دستوری داد، آیا عبد دو وظیفه دارد: موافقت عملی و موافقت قلبی یعنی هم در عمل باید اطاعت کند و هم در قلب نسبت به دستور مولا ملتزم باشد و در نتیجه، مستحق دو ثواب می شود، یا این که فقط وظیفه او موافقت عملی است و در نتیجه، فقط مستحق یک ثواب می باشد؛
نظر آخوند خراسانی
بیشتر اصولی ها مانند مرحوم « آخوند خراسانی » معتقدند دلیلی بر لزوم موافقت التزامی نیست، زیرا حاکم در باب اطاعت و عصیان ، عقل است و عقل، ملاک و میزان ثواب و عقاب را در احکام ، فقط موافقت و مخالفت عملی می داند.در کتاب « کفایة الاصول » آمده است:«الامر الخامس: هل تنجز التکلیف بالقطع کما یقتضی موافقته عملا یقتضی موافقته التزاما، و التسلیم له اعتقادا و انقیادا؟ کما هو اللازم فی الاصول الدینیة و الامور الاعتقادیة بحیث کان له امتثالان وطاعتان احداهما بحسب القلب والجنان والاخری بحسب العمل بالارکان، فیستحق العقوبة علی عدم الموافقة التزاما و لو مع الموافقة عملا او لا یقتضی؟».
ثمرات لزوم موافقت التزامی
...