مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار ( سوختن ) ، با سرعت زیاد منبسط می شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می کنند. این منبسط شدن گاز به نوبهٔ خود باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آن ها به ترکش می شود.
هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می گیرد و می سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسیدکننده افزوده می شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می شود و انفجار به وجود می آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می کنند.
ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود:
• اکسیژن به اندازه کافی باشد.
• امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد.
• انرژی به میزان فعال کردن مواد موجود باشد. اکثر مواد منفجره از طریق فیتیله و انرژی حرارتی قابل انفجارند و برخی از آنان علاوه بر حرارت با شک الکتریکی نیز فعال می شوند اما در مورد موادی که به انرژی بیش از حد انتظار نیاز دارند ( مانند TNT ) اکثراً از یک خرج اولیه که درونش از مواد حساس پر شده است استفاده می گردد تا انرژی فعال کننده را تأمین کند.
البته باید افزود موادی هم مانند نیتروگلیسیرین هستند که در صورت دریافت انرژی مناسب از هم گسسته شده یا به عبارتی تجزیه می شوند ( به مولکول های سازنده خود تجزیه می گردند ) و نیازی به اکسیژن ندارند. اما نوع انفجاری اینگونه مواد بسیار کم تعدادند ( تعداد بسیار زیادی از آنها گرما گیر هستند و در اثر تجزیه برعکس نیتروگلیسیرین سرما تولید می کنند )
( همچنین نیتروگلیسیرین به شدت ناپایدار است و برای حمل و نقل آسان آن دینامیت اختراع شد که از جذب نیتروگلیسیرین در یک ماده خنثی تولید می شود ( کشف توسط آلفرد نوبل )
شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و هم زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی. جی پلانز در سال ۱۸۱۳ نیترو سلولز را ساخت. در سال ۱۸۶۷ آلفرد نوبل برای سادگی حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود، نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیت برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است در سال ۱۸۷۵ آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹ از مخلوط کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده اند. مواد منفجره اکسیژن مایع در ۱۸۹۵ ساخته شد و نیترات آمونیوم به عنوان ماده منفجره در سال ۱۸۷۶ تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع به عنوان ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵ میلادی متداول شد. در سال ۱۹۲۰ از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت ها از انجماد آنان جلوگیری شد. در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مواد منفجره ژله ای و در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مواد منفجره امولسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می گیرد و می سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسیدکننده افزوده می شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می شود و انفجار به وجود می آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می کنند.
ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود:
• اکسیژن به اندازه کافی باشد.
• امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد.
• انرژی به میزان فعال کردن مواد موجود باشد. اکثر مواد منفجره از طریق فیتیله و انرژی حرارتی قابل انفجارند و برخی از آنان علاوه بر حرارت با شک الکتریکی نیز فعال می شوند اما در مورد موادی که به انرژی بیش از حد انتظار نیاز دارند ( مانند TNT ) اکثراً از یک خرج اولیه که درونش از مواد حساس پر شده است استفاده می گردد تا انرژی فعال کننده را تأمین کند.
البته باید افزود موادی هم مانند نیتروگلیسیرین هستند که در صورت دریافت انرژی مناسب از هم گسسته شده یا به عبارتی تجزیه می شوند ( به مولکول های سازنده خود تجزیه می گردند ) و نیازی به اکسیژن ندارند. اما نوع انفجاری اینگونه مواد بسیار کم تعدادند ( تعداد بسیار زیادی از آنها گرما گیر هستند و در اثر تجزیه برعکس نیتروگلیسیرین سرما تولید می کنند )
( همچنین نیتروگلیسیرین به شدت ناپایدار است و برای حمل و نقل آسان آن دینامیت اختراع شد که از جذب نیتروگلیسیرین در یک ماده خنثی تولید می شود ( کشف توسط آلفرد نوبل )
شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن ۱۷ و هم زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی. جی پلانز در سال ۱۸۱۳ نیترو سلولز را ساخت. در سال ۱۸۶۷ آلفرد نوبل برای سادگی حمل نیتروگلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل ۷۵ درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می تواند تا سه برابر وزن خود، نیتروگلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیت برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است در سال ۱۸۷۵ آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال ۱۸۷۹ از مخلوط کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده اند. مواد منفجره اکسیژن مایع در ۱۸۹۵ ساخته شد و نیترات آمونیوم به عنوان ماده منفجره در سال ۱۸۷۶ تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع به عنوان ماده منفجره صنعتی از سال ۱۹۵۵ میلادی متداول شد. در سال ۱۹۲۰ از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت ها از انجماد آنان جلوگیری شد. در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ مواد منفجره ژله ای و در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مواد منفجره امولسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.
wiki: مواد منفجره