موئسیا

موئسیا یکی از استان های امپراتوری روم در جنوب شرقی بالکان بود که در شمال با رود دانوب، در غرب با رود درینوس ( درینای امروزی ) ، در جنوب با کوه های هایموس ( بالکان ) و در شرق با دریای سیاه هم مرز می شد. بنا بر نوشته های دیو کاسیوس، تاریخ نگار رومی، موئسیا در ۲۸ سال پیش از زایش مسیح توسط مارکوس لیسینیوس کراسوس فتح گردید. پس از آن این منطقه نخست به عنوان بخشی از استان مقدونیه به حساب می آمد و تا سدهٔ ۶ میلادی توسط بخشدارانی اداره می شد. با این حال موئسیا تا پیش از تقسیم مقدونیه در سال ۴۵ یا ۴۶ میلادی خود به استانی مستقل تبدیل شده بود.
در زمان امپراتوری دومیتیان و در فاصلهٔ سال های ۸۵ تا ۸۹، جنگ های داسیا روی داد و در این مدت موئسیا خود به دو استان غربی و شرقی به نام های موئسیای علیا ( صربستان امروزی ) و موئسیای سفلی ( شمال بلغارستان امروزی ) تقسیم شد که رودخانهٔ سیابروس ( تسیبریتسای امروزی ) مرز بین آن دو را تشکیل می داد. بخش هایی از رومانی امروزی نیز در زمان امپراتور تراژان به موئسیای سفلی افزوده شد. از آنجا که موئسیا منطقه ای مرزی بود، سپاهیان روم باید محافظت از آن را برعهده می گرفتند و به همین منظور کمپ هایی را در حاشیهٔ رود دانوب برپا ساختند. چندین شهر یونانی نشین در دهانهٔ رودخانه شکل گرفت و شهرهای مهم موئسیا همچون سینگیدونوم نیز تا فراتر از کمپ های لژیون های رومی گسترش یافت. در عین حال بخش قابل توجهی از جمعیت این شهرها را نیز یونانیان تشکیل می دادند و همین مسئله سبب شد تا ترکیب لژیون های مستقر در آنجا عمدتاً یونانی باشد.
موئسیا استان نسبتاً مرفهی به شمار می رفت زیرا مازاد گندم کشت شده در منطقهٔ دریای سیاه همواره از بازار مناسبی در امپراتوری روم برخوردار بود. این استان همچنین از نظر کشاورزی و تولید میوه استانی شکوفا بود و منابع معدنی رشته کوه های بالکان ثروتی برای آن به شمار می رفت.
موئسیا بر اثر حملهٔ بربرها در سدهٔ سوم میلادی و سپس به دنبال انتقال بخش عظیمی از جمعیت استان همجوار و رهاشدهٔ داسیا به آن در سال ۲۷۰ میلادی به شدت آسیب دید. با این حال این استان تا سدهٔ ۷ میلادی هنوز به عنوان بخشی از امپراتوری روم شرقی باقی مانده بود.