مهندسی سطح، زیرشاخه ای از علم مواد است که با سطح ماده جامد سر و کار دارد. این زمینه کاربردهایی در شیمی، مهندسی مکانیک، و مهندسی برق ( به ویژه ارتباط با تولید نیمه رساناها ) دارد. جامدها از یک ماده اصلی تشکیل شده اند که توسط یک سطح پوشش داده می شود. سطحی که ماده اصلی را محدود می کند فاز سطحی نام دارد. این سطح به عنوان یک رابط بین ماده با محیط اطراف عمل می کند. ماده اصلی در یک جامد فاز حجیم نام دارد. فاز سطحی جامد با محیط اطراف تعامل دارد. این تعامل می تواند با گذر زمان به فرسایش فاز سطحی منجر شود. فرسایش زمانی فاز سطحی می تواند ناشی از سایش، زنگ زدگی، خستگی و خزش باشد. مهندسی سطح نیز تغییر ویژگی های فاز سطحی به منظور کاهش فرسایش زمانی است. این کار با تقویت سطح در برابر محیطی که در آن استفاده می شود، انجام می شود. این امر یک ماده مقرون به صرفه برای طراحی مستحکم فراهم می کند. طیف موضوعاتی که نمایانگر طبیعت متنوع زمینه مهندسی سطح است، شامل فناوری های آبکاری، فناوری های نانو و نوظهور می شود. [ ۱]
مهندسی سطح شامل کاربرد تکنولوژی های سنتی یا نوین عملیات حرارتی یا دیگر عملیات سطحی نظیر انواع روش های پوشش دهی بر روی مواد و قطعات حساس مهندسی به منظور دستیابی به بک ماده مرکب با خواصی است که در هیچ یک از مواد تشکیل دهنده مغز یا سطح قطعه به تنهایی وجود ندارد. اغلب دیده شده که تکنولوژی های مختلف سطحی را بر روی قطعات مهندسی از پیش طراحی و ساخته شده اعمال می کنند. مهندسی سطح عبارت است از طراحی و ساخت قطعه با علم به اینکه چه نوع عملیات سطحی یا عملیات حرارتی سطحی قرار است بر روی آن انجام گیرد. اصطلاح مهندسی سطح ( Surface Engineering ) از اوایل دهه ۱۹۸۰ متداول گردید و به عنوان پایه مشخصی که بسیاری از میدان های مهندسی، فیزیک و علم مواد را در خصوص قطعات صنعتی پوشش می دهد، در نظر گرفته شد. زمان کوتینگ ( شناوری ) : مدت زمانی که طول می کشد تا سطح یک قطعه فلزی توسط یک ماده شیمیایی پوشش داده شود را زمان کوتینگ گویند. ( min ) سطح قطعات صنعتی، مهم ترین بخش آن است، زیرا بسیاری از شکست ها، از سطح شروع می شود. لذا، حفاظت و مقاوم سازی سطح از مسائل بسیار حساس و تعیین کننده کیفیت و عمر قطعات و در نهایت، کارآیی یک واحد تولیدی و بهای تمام شده محصول می باشد. انگیزه برای توسعه و گسترش عملیات حرارتی سطحی و مهندسی سطح تا حدودی بر می گردد به پیشرفت های سریع و وسیع در تکنولوژی هایی نظیر لیزر، پرتو الکترونی، عملیات حرارتی شیمیایی، تولید و بکارگیری پدال ها، انواع روش های لایه نشانی، نوآوری در رابطه با پوشش های مهندسی و هچنین کاشن بیرونی و روش های نوین دیگر. علاوه بر این منشا و مبانی و اصول مهندسی سطح را باید در تکنولوژی های سنتی عملیات حرارتی سطحی نظیر تبرید سریع بمنظور سخت کردن، کربن دهی و نیتروژن دهی آلیاژ های آهن جستجو کرد. ده ها سال است که طراحان قطعات مهندسی در تمام بخش های تولیدی صنایع با استفاده از فرایند کنترل شده تبدیل آستنیت به مارتنزیت به طور موضعی بر روی سطح قطعات توانسته اند آلیاژهای آهنی مرکب تهیه کنند به نحوی که مجموعه ساخته شده به دلیل خواص ویژه و منحصر بفرد آن در هیچ یک از نواحی سطحی یا حجمی به تنهایی قابل حصول نمی باشد. ظهور تکنولوژی های نوین سطحی برای اولین بار این فرصت استثنایی را برای مهندسان فراهم کرد که بتوانند قطعات ساخته شده از آلیاژهای غیر آهنی و حتی مواد غیرفلزی را نیز تحت عملیات سطحی قرار دهند. بدین ترتیب دامنه کاربرد مهندسی سطح گسترش یافته و نه تنها آلیاژهای آهنی بلکه آلیاژهای غیر آهنی و حتی در مواردی مواد غیرفلزی و پلیمر ها را نیز در برگرفته است. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمهندسی سطح شامل کاربرد تکنولوژی های سنتی یا نوین عملیات حرارتی یا دیگر عملیات سطحی نظیر انواع روش های پوشش دهی بر روی مواد و قطعات حساس مهندسی به منظور دستیابی به بک ماده مرکب با خواصی است که در هیچ یک از مواد تشکیل دهنده مغز یا سطح قطعه به تنهایی وجود ندارد. اغلب دیده شده که تکنولوژی های مختلف سطحی را بر روی قطعات مهندسی از پیش طراحی و ساخته شده اعمال می کنند. مهندسی سطح عبارت است از طراحی و ساخت قطعه با علم به اینکه چه نوع عملیات سطحی یا عملیات حرارتی سطحی قرار است بر روی آن انجام گیرد. اصطلاح مهندسی سطح ( Surface Engineering ) از اوایل دهه ۱۹۸۰ متداول گردید و به عنوان پایه مشخصی که بسیاری از میدان های مهندسی، فیزیک و علم مواد را در خصوص قطعات صنعتی پوشش می دهد، در نظر گرفته شد. زمان کوتینگ ( شناوری ) : مدت زمانی که طول می کشد تا سطح یک قطعه فلزی توسط یک ماده شیمیایی پوشش داده شود را زمان کوتینگ گویند. ( min ) سطح قطعات صنعتی، مهم ترین بخش آن است، زیرا بسیاری از شکست ها، از سطح شروع می شود. لذا، حفاظت و مقاوم سازی سطح از مسائل بسیار حساس و تعیین کننده کیفیت و عمر قطعات و در نهایت، کارآیی یک واحد تولیدی و بهای تمام شده محصول می باشد. انگیزه برای توسعه و گسترش عملیات حرارتی سطحی و مهندسی سطح تا حدودی بر می گردد به پیشرفت های سریع و وسیع در تکنولوژی هایی نظیر لیزر، پرتو الکترونی، عملیات حرارتی شیمیایی، تولید و بکارگیری پدال ها، انواع روش های لایه نشانی، نوآوری در رابطه با پوشش های مهندسی و هچنین کاشن بیرونی و روش های نوین دیگر. علاوه بر این منشا و مبانی و اصول مهندسی سطح را باید در تکنولوژی های سنتی عملیات حرارتی سطحی نظیر تبرید سریع بمنظور سخت کردن، کربن دهی و نیتروژن دهی آلیاژ های آهن جستجو کرد. ده ها سال است که طراحان قطعات مهندسی در تمام بخش های تولیدی صنایع با استفاده از فرایند کنترل شده تبدیل آستنیت به مارتنزیت به طور موضعی بر روی سطح قطعات توانسته اند آلیاژهای آهنی مرکب تهیه کنند به نحوی که مجموعه ساخته شده به دلیل خواص ویژه و منحصر بفرد آن در هیچ یک از نواحی سطحی یا حجمی به تنهایی قابل حصول نمی باشد. ظهور تکنولوژی های نوین سطحی برای اولین بار این فرصت استثنایی را برای مهندسان فراهم کرد که بتوانند قطعات ساخته شده از آلیاژهای غیر آهنی و حتی مواد غیرفلزی را نیز تحت عملیات سطحی قرار دهند. بدین ترتیب دامنه کاربرد مهندسی سطح گسترش یافته و نه تنها آلیاژهای آهنی بلکه آلیاژهای غیر آهنی و حتی در مواردی مواد غیرفلزی و پلیمر ها را نیز در برگرفته است. [ ۲]
wiki: مهندسی سطح