مهندس پرواز

یک مهندس پرواز ( FE ) ، عضوی از خدمه پرواز هواپیما است که سیستم های پیچیدهٔ هواپیما را نظارت و اجرا می کند. در دوران اولیهٔ هوانوردی، گاهی از این موقعیت با عنوان «مکانیک هوایی» یاد می شد. هنوز هم می توان مهندسان پرواز را در برخی از هواپیماهای ثابت بال و هلیکوپترهای بزرگ تر یافت. موقعیت خدمهٔ مشابهی نیز در برخی از فضاپیماها وجود دارد. در اکثر هواپیماهای مدرن، سیستم های پیچیدهٔ آن ها توسط ریزپردازنده های الکترونیکی و رایانه ها نظارت و تنظیم می شوند و در نتیجه موقعیت مهندس پرواز حذف می شود.
در گذشته، بیشتر هواپیماهای بزرگ، با محلی برای استقرار مهندس پرواز طراحی و ساخته می شدند. برای هواپیماهای غیرنظامی چهار موتوره مانند بوئینگ ۳۰۷ استراتولاینر، بویینگ ۳۷۷، داگلاس دی سی - ۴ و داگلاس دی سی - ۶ و مدل های قدیمی جت های سه و چهارموتورهٔ لاکهید ال - ۱۰۱۱ تری استار، بوئینگ ۷۰۷، ۷۲۷، ۷۴۷، دی سی - ۸ و دی سی - ۱۰ به مهندسان پرواز نیاز بود. جت دوموتوره کوچک تر دی سی - ۹ و بوئینگ ۷۳۷، چندان پیچیده نبودند که به یک مهندس پرواز نیاز داشته باشند، بعدها جت های بزرگ دو، سه و چهارموتورهٔ ایرباس ای۳۰۰، مک دانل داگلاس ام دی - ۱۱، بوئینگ ۷۴۷–۴۰۰ و انواع جدیدتر به گونه ای طراحی شدند که دیگر نیازی به مهندس پرواز، نداشتند.
به منظور اختصاص فردی برای نظارت بر موتورهای هواپیما و سایر سیستم های حیاتی پروازی، موقعیت «مهندس پرواز» ( FE ) ایجاد شد. مهندس پرواز در واقع پرواز هواپیما را مستقیماً کنترل و هدایت نمی کند اما دارای یک پانل کنترل تخصصی است که امکان نظارت و کنترل سیستم های مختلف هواپیما را فراهم می کند؛ بنابراین مهندس پرواز عضوی ثابت از خدمه پرواز است که در تمام مراحل پرواز، با دو خلبان همکاری می کند.
به طور سنتی، موقعیت مهندس پرواز معمولاً در کابین اصلی پرواز در هواپیماهای قدیمی و درست پشت خلبان و کمک خلبان و نزدیک به ناوبر قرار می گرفت. نخستین هواپیمای نظامی ایالات متحده دارای مهندس پرواز، کانسولیدیتد پی بی وای بود که در سال ۱۹۳۶ به خدمت نیروی دریایی معرفی شد. [ ۱]
نخستین هواپیمای تجاری که شامل جایگاه مهندسی پرواز بود، بوئینگ ۳۰۷ استراتولاینر بود، اما تنها ۱۰ فروند هواپیما از آن نوع، تا پیش از شروع جنگ جهانی دوم ساخته شد. در طول جنگ، بمب افکن های آورو لانکاستر و هندلی پیج هالیفاکس، از مهندس پرواز استفاده می کردند، زیرا این هواپیماهای بزرگ، تنها یک خلبان داشتند. نخستین عملیات نظامی متفقین در طول جنگ جهانی دوم، با حضور مهندسین پرواز، در فوریهٔ ۱۹۴۱ با بمب افکن شورت استرلینگ انجام شد. این هواپیما، نخستین بمب افکن چهارموتورهٔ مورد استفاده نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا در این جنگ بود. [ ۲]