مهره های نیایش یا مهره های نماز توسط پیروان دین های مختلف مانند دین زرتشتی، هندوئیسم، بودیسم، مسیحیت، اسلام، سیکیسم و آیین بهائیت استفاده می شود تا تکرارهای نیایش ها و مناجات را علامت گذاری کند، مانند دعای مریم باکره در مذهب کاتولیک، ذکر ( یاد خدا ) در اسلام و جاپ در هندوئیسم.
مهره ها از ابتدایی ترین زیور آلات انسانی هستند و قدمت اولین نمونه های آنها به دانه هایی از پوسته شتر مرغ در آفریقا و به ۱۰٬۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می رسد. [ ۱] در طول قرن ها، فرهنگ های مختلفی از انواع مختلفی از سنگ و پوسته گرفته تا خشت، مهره ساخته اند.
تعداد دانه ها بر اساس مذهب یا استفاده متفاوت است. مهره های نیایش اسلامی، به نام مسبح یا تسبیح، معمولاً دارای ۱۰۰ مهره هستند ( در کل ۹۹ دانه ۹۹ + ۱ یا ۳۳ مهره سه بار و ۳+ می خوانند ) . بودایی ها و هندوها از جاپ مالا استفاده می کنند، که معمولاً ۱۰۸ مهره دارد، یا ۲۷ مورد که چهار بار شمارش می شوند. مهره های نیایش بهائی از ۹۵ مهره یا ۱۹ مهره تشکیل شده است که با اضافه کردن پنج مهره در زیر آن رشته می شوند. سیک مالا نیز دارای ۱۰۸ مهره است.
از آنجایی که مهره ها با انگشت شمرده می شوند، به کاربردن آنها این امکان را می دهند که تعداد دعاها را با حداقل تلاش آگاهانه به یاد داشته باشند، که به نوبه خود باعث می شود توجه بیشتری به خود نماز صورت گیرد.
تصویری از نقاشی که از ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، که اخیراً در آکروتیری سانتورینی ( ثیره باستان ) کشف شده است، نشانگر زنانی است که یک ریسمان دعا از مهره ها دارند.
تصاویری از کرتیر در کتیبه ها موجود است که مهره هایی از مروارید یا فیروزه را به صورت گردنبند استفاده کرده است. زمزمه کردن سرود هایی از اوستا با آهنگ وشمارگانی ویژه، از دیر باز برای ایرانیان گونه ای از نیایش بوده و باور داشتند آنان را به آرامش فرامی خواند. بنابراین به ابزاری برای یادداشت کردن شماره سرود ها نیاز داشتند، بیگمان از همان زمان دانه هایی از سنگ های زیبا مانند عقیق، لعل و دیگر مهره های زینتی را برای شمارش در اختیار گرفتند. بعد ها این مهره ها را سوراخ کرده و با ریسمان به هم پیوست دادند تا در نیایش ها از آن بهره بگیرند . سرودهای کوتاه اوستایی که به تعداد خوانده می شوند: «اشم وهو»، « یتا اهو»، «ینگهه هاتام» و گزیده ای از یشت ها است. شماره های سپندینه ( مقدس ) نیز در باور سنتی زرتشتیان ۱ - ۳ - ۷ - ۱۳ - ۲۱ - ۳۳ - ۷۲ - و ۱۰۱ می باشند. شاید در آن زمان که اعراب به ایران تاختند و به غارت فرهنگ و دارایی ایرانیان پرداختند ابزار شمارش دانه دار را نیز به یادگار بردند ونام آن را تسبیح گذاشتند. گفتنی است که تسبیح کنونی از «۳» گروه با «۳۳» مهره پیوسته شده که با دومهره پیوند دهنده بین گروه ها باهم «۱۰۱» دانه را تشکیل داده اند که همگی از شماره های سپند باور ایرانیان است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمهره ها از ابتدایی ترین زیور آلات انسانی هستند و قدمت اولین نمونه های آنها به دانه هایی از پوسته شتر مرغ در آفریقا و به ۱۰٬۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح می رسد. [ ۱] در طول قرن ها، فرهنگ های مختلفی از انواع مختلفی از سنگ و پوسته گرفته تا خشت، مهره ساخته اند.
تعداد دانه ها بر اساس مذهب یا استفاده متفاوت است. مهره های نیایش اسلامی، به نام مسبح یا تسبیح، معمولاً دارای ۱۰۰ مهره هستند ( در کل ۹۹ دانه ۹۹ + ۱ یا ۳۳ مهره سه بار و ۳+ می خوانند ) . بودایی ها و هندوها از جاپ مالا استفاده می کنند، که معمولاً ۱۰۸ مهره دارد، یا ۲۷ مورد که چهار بار شمارش می شوند. مهره های نیایش بهائی از ۹۵ مهره یا ۱۹ مهره تشکیل شده است که با اضافه کردن پنج مهره در زیر آن رشته می شوند. سیک مالا نیز دارای ۱۰۸ مهره است.
از آنجایی که مهره ها با انگشت شمرده می شوند، به کاربردن آنها این امکان را می دهند که تعداد دعاها را با حداقل تلاش آگاهانه به یاد داشته باشند، که به نوبه خود باعث می شود توجه بیشتری به خود نماز صورت گیرد.
تصویری از نقاشی که از ۱۶۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، که اخیراً در آکروتیری سانتورینی ( ثیره باستان ) کشف شده است، نشانگر زنانی است که یک ریسمان دعا از مهره ها دارند.
تصاویری از کرتیر در کتیبه ها موجود است که مهره هایی از مروارید یا فیروزه را به صورت گردنبند استفاده کرده است. زمزمه کردن سرود هایی از اوستا با آهنگ وشمارگانی ویژه، از دیر باز برای ایرانیان گونه ای از نیایش بوده و باور داشتند آنان را به آرامش فرامی خواند. بنابراین به ابزاری برای یادداشت کردن شماره سرود ها نیاز داشتند، بیگمان از همان زمان دانه هایی از سنگ های زیبا مانند عقیق، لعل و دیگر مهره های زینتی را برای شمارش در اختیار گرفتند. بعد ها این مهره ها را سوراخ کرده و با ریسمان به هم پیوست دادند تا در نیایش ها از آن بهره بگیرند . سرودهای کوتاه اوستایی که به تعداد خوانده می شوند: «اشم وهو»، « یتا اهو»، «ینگهه هاتام» و گزیده ای از یشت ها است. شماره های سپندینه ( مقدس ) نیز در باور سنتی زرتشتیان ۱ - ۳ - ۷ - ۱۳ - ۲۱ - ۳۳ - ۷۲ - و ۱۰۱ می باشند. شاید در آن زمان که اعراب به ایران تاختند و به غارت فرهنگ و دارایی ایرانیان پرداختند ابزار شمارش دانه دار را نیز به یادگار بردند ونام آن را تسبیح گذاشتند. گفتنی است که تسبیح کنونی از «۳» گروه با «۳۳» مهره پیوسته شده که با دومهره پیوند دهنده بین گروه ها باهم «۱۰۱» دانه را تشکیل داده اند که همگی از شماره های سپند باور ایرانیان است.
wiki: مهره های نیایش