مهتدی عباسی

دانشنامه آزاد فارسی

مُهتَدی عباسی (۲۲۲ـ۲۵۶ق)
(شهرت اَبواسحاق محمّد، ملقب به اَلْمُهْتَدی بالله) چهاردهمین خلیفۀ عباسی (حک: ۲۵۵ـ۲۵۶ق). مهتدی پسر واثق بود و درپی خلع مُعْتَزّ، به خلافت رسید و کوشید تا فساد حاکم بر دارالحکومۀ بغداد را اصلاح کند اما در این کار ناکام ماند. وی رفتاری نیک و روشی پسندیده در حکومت داشت و خود به دادرسی می نشست و به کارها رسیدگی و شکایات را به خط خویش توشیح می کرد، لهو و لعب را از بین برد و علما را مقدّم داشت . از این رو، مهتدی را از نظر سیره به عُمَر بن عَبْدُالْعزیز، خوش نام ترین خلیفۀ اموی، تشبیه کرده اند. مهتدی از ترکان بیم داشت و درصدد بود ایرانیان را به جای آنان بگمارد، اما چون ترکان آگاه شدند، بر او شوریدند. او هم جان و مال ترکان و غارت اموال آن ها را مباح اعلام کرد و مردم را برضد آنان بسیج کرد، اما ترکان بر او غلبه کردند و مردم از گردش پراکنده شدند. ترکان از او خواستند خود را از خلافت خلع کند، اما مهتدی امتناع کرد. و سرانجام به طرز فجیع به دست ترکان کشته شد. از حوادث مهم دوران خلافت مهتدی باید به آغاز قیام زنگیان به رهبری علی بن محمد صاحب الزّنج اشاره کرد که در شوّال ۲۵۵ق روی داد.

پیشنهاد کاربران

بپرس