مهار جانبی

مهار جانبی ( به انگلیسی: Lateral inhibition ) در علوم اعصاب، ظرفیت یک نورون هیجان زده برای کاهش فعالیت همسایگان است. مهار جانبی باعث افزایش پتانسیل عمل از سلولهای عصبی برانگیخته به نورونهای همسایه در جهت جانبی نمی شود. این مهار جانبی یک تضاد تحریکی ایجاد می کند که باعث افزایش ادراک حسی می شود که به آن آنتاگونیسم جانبی نیز گفته می شود و در درجه اول در فرایندهای بینایی ، بلکه در پردازش لمسی ، شنوایی و حتی بویایی اتفاق می افتد. [ ۱] سلولهایی که از مهار جانبی استفاده می کنند ، در درجه اول در قشر مغز و تالاموس ظاهر می شوند و شبکه های بازدارنده جانبی ( LIN ها ) را تشکیل می دهند. [ ۲] مهار جانبی مصنوعی در سیستم های حسی مصنوعی مانند تراشه های بینایی ، [ ۳] سیستم شنوایی ، [ ۴] و موش های نوری گنجانیده شده است. [ ۵] [ ۶] نکته قابل توجه اغلب این است که اگرچه مهار جانبی به معنای مکانی تجسم می شود ، اما تصور می شود که در آنچه که به عنوان "مهار جانبی در ابعاد انتزاعی" شناخته می شود نیز وجود دارد. این به مهار جانبی بین نورون ها که به معنای مکانی همجوار نیستند ، اشاره دارد ، اما از لحاظ مدول محرک است. تصور می شود این پدیده به تبعیض رنگ کمک می کند. [ ۷]
مفهوم مهار عصبی ( در سیستم های حرکتی ) برای دکارت و معاصرانش به خوبی شناخته شده بود. [ ۸] مهار حسی در بینایی توسط ارنست ماخ در سال 1865 استناد به استنباط شده است؛ همان طور که در نوار ماش به تصویر کشیده شده است . [ ۹] [ ۱۰] مهار در سلولهای عصبی حسی منفرد در سال 1949 توسط Haldan K. Hartline ، هنگامی که وی از لگاریتم ها برای بیان اثر زمینه های گیرنده گانگلیون استفاده می کرد ، کشف و مورد بررسی قرار گرفت. الگوریتم های وی همچنین به توضیح آزمایش انجام شده توسط دیوید اچ هابل و تورستن ویزل که بیانگر تنوع پردازش حسی ، از جمله مهار جانبی ، در گونه های مختلف است ، کمک می کند. [ ۱۱]
در سال 1956 ، هارتلین طی آزمایشگاهی که با کمک هنری ج واگنر و فلوید راتلیف انجام شد ، این مفهوم از مهار جانبی در را در چشمخرچنگ نعل اسبی ( Limulus polyphemus ) مجدداً مورد بررسی قرار داد. هارتلین به دلیل عملکرد مشابه و آناتومی فیزیولوژیکی خرچنگ نعل اسبی با نورهای گیرنده در چشم انسان ، آناتومی اوماتیدیوم را در آنها جستجو کرد. همچنین ، گیرنده های نوری آنها بسیار بزرگتر از گیرنده های نوری در انسان هستند ، که این امر مشاهده و ضبط آنها را آسان تر می کند. هارتلین پاسخ سیگنال اوماتیدیوم را زمانی که یک پرتوی متمرکز سه واحد از اطراف هدایت شد ، مقایسه کرد . [ ۱۲] وی همچنین از نظریه خود در مورد مهار جانبی حمایت کرد زیرا سیگنال پاسخ یک واحد زمانی که واحدهای اطراف در معرض نور قرار نبودند قوی تر بود. [ ۱۳]