منیسک داخلی ( به انگلیسی: Medial meniscus ) یک ساختمان غضروفی رشته ای ( فیبروکارتیلاژ ) محکمی است که در سمت داخل زانو، بالای لقمه ( کوندیل ) استخوان درشت نی ( تیبیا ) قرار داشته و باعث تطابق سطح مفصلی طبق درشت نی ( پلاتوی تیبیا[ ۱] ) با سطح مفصلی استخوان ران در سمت داخل زانو می گردد. علاوه بر منیسک داخلی، یک منیسک در خارج زانو به نام منیسک خارجی نیز وجود داشته که عامل تطابق سطح مفصلی در سمت خارج زانو است. منیسک داخلی به شکل C انگلیسی است که با عمیق تر کردن سطح مفصلی درشت نی در سمت داخل زانو، باعث تطابق بیشتر این قسمت از درشت نی با لقمه داخلی[ ۲] استخوان ران می گردد.
بخش محیطی منیسک ها حاوی عروق خونی بوده که از طریق کپسول مفصلی و سینوویوم صورت می گیرد. این نواحی به هنگام آسیب قدرت ترمیم دارند. پارگی های بخش محیطی، همارتروز ( تجمع خون در مفصل ) را به همراه دارد. تغذیه خونی بخش مرکزی منیسک به وسیلهٔ غشای سینوویال و انتقال مواد از قسمت محیطی به بخش مرکزی صورت می گیرد. منیسک داخلی بیشتر در پایداری و ثبات مفصل زانو نقش دارد و این در حالی است که اهمیت اصلی منیسک خارجی را در انتقال نیرو می دانند. در صورت پارگی رباط متقاطع جلویی ( ACL ) و عدم درمان آن به هر دلیلی، برداشتن منیسک داخلی آسیب دیده، به میزان زیادی بی ثباتی مفصل زانو را تشدید می کند.
منیسک ها در مقطع، مثلثی شکل بوده و در حاشیه ها ضخیم تر هستند. منیسک داخلی، اتصالات محکم تری نسبت به منیسک خارجی داشته، بنابراین از تحرک کمتری برخوردار است. این منیسک به علت تحرک کمتر در ناحیه مفصلی، مستعد آسیب بیشتری در مقایسه با منیسک خارجی است.
مهمترین اتصالات منیسک داخلی شامل موارد ذیل است:
• اتصال به رباط متقاطع جلویی ( ACL )
• اتصال به رباط طرفی داخلی ( MCL )
• اتصال شاخ جلویی ( قدامی ) دو منیسک به یکدیگر توسط رباط عرضی زانو
• اتصال به لقمه درشت نی از طریق رباط شعاعی ( لیگامان کروناری )
• اتصال به استخوان کشکک از طریق دو رباط به نام های رباط کشککی درشت نی ( لیگامان پاتلوتیبیال ) و رباط کشککی منیسک ( لیگامان پاتلومنیسکال )
• اتصال به عضله نیم غشائی ( سمی ممبرانوسوس[ ۳] )
• منیسک داخلی در تمامی طولش در حاشیه ها به جزء شاخ های جلویی و پشتی، به کپسول مفصلی چسبندگی دارد. [ ۴] این اتصال توسط دو رباط شعاعی ( کروناری ) و رباط کپسولی منیسک رانی[ ۵] صورت می گیرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبخش محیطی منیسک ها حاوی عروق خونی بوده که از طریق کپسول مفصلی و سینوویوم صورت می گیرد. این نواحی به هنگام آسیب قدرت ترمیم دارند. پارگی های بخش محیطی، همارتروز ( تجمع خون در مفصل ) را به همراه دارد. تغذیه خونی بخش مرکزی منیسک به وسیلهٔ غشای سینوویال و انتقال مواد از قسمت محیطی به بخش مرکزی صورت می گیرد. منیسک داخلی بیشتر در پایداری و ثبات مفصل زانو نقش دارد و این در حالی است که اهمیت اصلی منیسک خارجی را در انتقال نیرو می دانند. در صورت پارگی رباط متقاطع جلویی ( ACL ) و عدم درمان آن به هر دلیلی، برداشتن منیسک داخلی آسیب دیده، به میزان زیادی بی ثباتی مفصل زانو را تشدید می کند.
منیسک ها در مقطع، مثلثی شکل بوده و در حاشیه ها ضخیم تر هستند. منیسک داخلی، اتصالات محکم تری نسبت به منیسک خارجی داشته، بنابراین از تحرک کمتری برخوردار است. این منیسک به علت تحرک کمتر در ناحیه مفصلی، مستعد آسیب بیشتری در مقایسه با منیسک خارجی است.
مهمترین اتصالات منیسک داخلی شامل موارد ذیل است:
• اتصال به رباط متقاطع جلویی ( ACL )
• اتصال به رباط طرفی داخلی ( MCL )
• اتصال شاخ جلویی ( قدامی ) دو منیسک به یکدیگر توسط رباط عرضی زانو
• اتصال به لقمه درشت نی از طریق رباط شعاعی ( لیگامان کروناری )
• اتصال به استخوان کشکک از طریق دو رباط به نام های رباط کشککی درشت نی ( لیگامان پاتلوتیبیال ) و رباط کشککی منیسک ( لیگامان پاتلومنیسکال )
• اتصال به عضله نیم غشائی ( سمی ممبرانوسوس[ ۳] )
• منیسک داخلی در تمامی طولش در حاشیه ها به جزء شاخ های جلویی و پشتی، به کپسول مفصلی چسبندگی دارد. [ ۴] این اتصال توسط دو رباط شعاعی ( کروناری ) و رباط کپسولی منیسک رانی[ ۵] صورت می گیرد.
wiki: منیسک داخلی