در الکترونیک منطق سه حالته ( به انگلیسی: three - state logic ) به خروجی اجازه می دهد که علاوه بر سطوح منطقی ۰ و ۱ حالتی به نام امپدانس بالا نیز بتواند داشته باشد، که در واقع در این حالت تأثیر خروجی را از بقیهٔ مدار حذف می کند.
این به دستگاه ها اجازه می دهد که از یک خط خروجی برای چند دستگاه به صورت مشترک استفاده کنند. ( مانند گذرگاه ها که به صورت هم زمان به خروجی بیشتر از یک دستگاه نمی توانند "گوش بدهند". )
منطق سه حالته در خیلی از رجیسترها، درایورهای گذرگاه و فلیپ فلاپ ها در سری ۷۴۰۰ و ۴۰۰۰ علاوه بر بقیهٔ مدل ها، و هم چنین در درون خیلی از آی سی ها استفاده می شود. دیگر استفاده های این منطق در گذرگاه های داخلی و خارجی ریز پردازنده ها، حافظه رایانه و دستگاه های جانبی است. خیلی از دستگاه ها توسط یک ورودی فعال Low به نام OE ( مخفف Output Enable ) که مشخص می کند که خروجی دستگاه فعال باشد یا روی حالت ایمپدانس بالا باشد کنترل می شوند.
منطق سه حالته را نباید با منطق سه ارزشی اشتباه گرفت. [ ۱]
همان طور که گفتیم، کاربرد کلی حالت ایمپدانس بالا از بین بردن تأثیر خروجی از بقیهٔ مدار است، اگر بیش از یک دستگاه به هم متصل بودند، بردن به حالت ایمپدانس بالا برای جلوگیری از اتصال کوتاه مناسب است، یا اگر یکی از دستگاه ها از لحاظ منطقی ۱ بود و دیگری ۰، مشکلی رخ ندهد.
بافرهای ۳ حالته می توانند در تسهیم کننده ها استفاده شوند، مخصوصاً اگر تعداد ورودی ها زیاد باشد. [ ۲]
بافرهای ۳ حالته هم چنین در گذرگاه ها استفاده می شوند.
منطق سه حالته هم چنین می تواند تعداد سیم های مورد نیاز برای راه اندازی یک سری ال ای دی را کاهش بدهند.
در خیلی از دستگاه هایی که برای اتصال به گذرگاه طراحی شده اند ( مانند قطعه های رَم و رام ) هم پایهٔ CS مخفف Chip Select به معنای انتخاب قطعه، و هم پایهٔ OE مخفف Output Enable به معنای فعال سازی خروجی وجود دارند که به نظر می آید هردو یک کار را انجام دهند.
تا زمانی که پایهٔ CS روشن نشود، خروجی ها روی حالت امپدانس بالا خواهند بود.
تفاوت این دو در مدت زمان مورد نیاز برای فرستادن سیگنال است. تا هنگامی که سیگنال انتخاب قطعه ارسال نشود، قطعه از درون فعالیتی ندارد، و میان فرستادن آدرس قطعه و گرفتن داده از قطعه مدت زمان قابل توجهی وقفه وجود دارد. ( البته این یک نقطه قوت به شمار می آید، زیرا در این موقع انرژی کمی مصرف می شود. )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین به دستگاه ها اجازه می دهد که از یک خط خروجی برای چند دستگاه به صورت مشترک استفاده کنند. ( مانند گذرگاه ها که به صورت هم زمان به خروجی بیشتر از یک دستگاه نمی توانند "گوش بدهند". )
منطق سه حالته در خیلی از رجیسترها، درایورهای گذرگاه و فلیپ فلاپ ها در سری ۷۴۰۰ و ۴۰۰۰ علاوه بر بقیهٔ مدل ها، و هم چنین در درون خیلی از آی سی ها استفاده می شود. دیگر استفاده های این منطق در گذرگاه های داخلی و خارجی ریز پردازنده ها، حافظه رایانه و دستگاه های جانبی است. خیلی از دستگاه ها توسط یک ورودی فعال Low به نام OE ( مخفف Output Enable ) که مشخص می کند که خروجی دستگاه فعال باشد یا روی حالت ایمپدانس بالا باشد کنترل می شوند.
منطق سه حالته را نباید با منطق سه ارزشی اشتباه گرفت. [ ۱]
همان طور که گفتیم، کاربرد کلی حالت ایمپدانس بالا از بین بردن تأثیر خروجی از بقیهٔ مدار است، اگر بیش از یک دستگاه به هم متصل بودند، بردن به حالت ایمپدانس بالا برای جلوگیری از اتصال کوتاه مناسب است، یا اگر یکی از دستگاه ها از لحاظ منطقی ۱ بود و دیگری ۰، مشکلی رخ ندهد.
بافرهای ۳ حالته می توانند در تسهیم کننده ها استفاده شوند، مخصوصاً اگر تعداد ورودی ها زیاد باشد. [ ۲]
بافرهای ۳ حالته هم چنین در گذرگاه ها استفاده می شوند.
منطق سه حالته هم چنین می تواند تعداد سیم های مورد نیاز برای راه اندازی یک سری ال ای دی را کاهش بدهند.
در خیلی از دستگاه هایی که برای اتصال به گذرگاه طراحی شده اند ( مانند قطعه های رَم و رام ) هم پایهٔ CS مخفف Chip Select به معنای انتخاب قطعه، و هم پایهٔ OE مخفف Output Enable به معنای فعال سازی خروجی وجود دارند که به نظر می آید هردو یک کار را انجام دهند.
تا زمانی که پایهٔ CS روشن نشود، خروجی ها روی حالت امپدانس بالا خواهند بود.
تفاوت این دو در مدت زمان مورد نیاز برای فرستادن سیگنال است. تا هنگامی که سیگنال انتخاب قطعه ارسال نشود، قطعه از درون فعالیتی ندارد، و میان فرستادن آدرس قطعه و گرفتن داده از قطعه مدت زمان قابل توجهی وقفه وجود دارد. ( البته این یک نقطه قوت به شمار می آید، زیرا در این موقع انرژی کمی مصرف می شود. )
wiki: منطق سه حالته