منجیک ترمذی

در باره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو سوزنی سمرقندی شاعر سده ششم هجری او را برترین نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را با او چنین سنجیده است:
من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای هزار منجیک اندر برم ندارد پای
دیوان منجیک در سده پنجم هجری در ایران شناخته شده بوده است آنچنانکه قطران تبریزی در دیدار با ناصر خسرو در تبریز مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده است. اشعار منجیک در جُنگ ها و تذکره ها و کتب لغت پراکنده است . از اوست:
نیکو گل دورنگ را نگه کن دُرّ است به زیر عقیق ساده
یا عاشق و معشوق روزِ خلوت رخساره به رخساره برنهاده
در باره نام مُنجیک [ویرایش]
منجیک نام راستین این شاعر نبوده است و برای اندام ریز و زبان نیش دارش بدو لقب منچیک داده اند؛ مُنج در پارسی معنای زنبور عسل را می دهد با پسوند ـیک به معنای زنبوری و به مانند زنبور می باشد. خود منجیک در این باره می گوید:
هرچند حقیرم، سخنم عالی و شیرین آری عسل شیرین ناید مگر از مُنج
منابع [ویرایش]
محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، انتشارات علمی و فرهنگی
لغت نامه دهخدا: منجیک
[نمایش]
ن • ب • و
ادبیات فارسی
رده ها: شاعران اهل ایرانشاعران پارسی گوی سده چهارم قمری