این مقاله به مناقشه های سرزمینی میان کشورهای پیرامون خلیج فارس در جنوب غربی آسیا می پردازد. این کشورها شامل ایران، عراق، کویت، عربستان سعودی، بحرین، قطر، امارات متحده عربی و عمان هستند.
قبل از دوران نفت، کشورهای حوزه خلیج فارس تلاش چندانی برای تعیین قلمروهای خود انجام نمی دادند. اعضای قبایل عرب نسبت به قبیله یا شیخ خود احساس وفاداری می کردند و بر اساس نیاز گله خود در صحرای عربستان پرسه می زدند. مرزهای رسمی معنای کمی داشت و مفهوم وفاداری به یک واحد سیاسی مجزا وجود نداشت. اقتدار سازمان یافته محدود به بنادر و واحه ها بود. با نظارت دولت بریتانیا، مرزهای کویت، عراق و استان الحسا در عقیر در سال ۱۹۲۲ مشخص شد. امضای اولین امتیازات نفتی در دهه ۱۹۳۰ انگیزه جدیدی به این روند داد. مرزهای داخلی هرگز به درستی مشخص نشدند و فرصت هایی را برای مناقشه به ویژه در مناطقی با ارزشمندترین ذخایر نفتی ایجاد کردند. تا سال ۱۹۷۱، نیروهای تحت رهبری بریتانیا صلح و نظم را در خلیج فارس حفظ کردند و مقامات بریتانیایی در منازعات محلی داوری کردند. پس از عقب نشینی این نیروها و مقامات، ادعاهای قدیمی ارضی و خصومت های سرکوب شده قبیله ای مجدداً مطرح شد. مفهوم دولت مدرن - که توسط قدرت های اروپایی وارد منطقه خلیج فارس شد - و اهمیت ناگهانی مرزها برای تعیین مالکیت ذخایر نفتی، اختلافات حاد ارضی را برانگیخت. [ ۱]
ایران اغلب ادعای مالکیت بحرین را بر اساس تاریخ که این جزیره بخشی برجسته از امپراتوری ایران بوده و اشغال چند قرن پیش آن توسط پرتغالی ها مطرح کرده است. طایفه عرب آل خلیفه که از قرن هجدهم خاندان حاکم بر بحرین بوده اند، بارها وفاداری خود را به ایران نشان داده اند که با برافراشتن پرچم ایران بر روی ساختمان های رسمی در سال های پایانی قرن ۱۹ در زمان اختلاف با انگلیسی ها مطرح شده است. ایران در عوض دو کرسی برای بحرین در مجلس خود از سال ۱۹۰۶ تا ۱۹۷۱ به عنوان «استان چهاردهم» خود اختصاص داد. آخرین شاه ایران، محمدرضا پهلوی، با عقب نشینی انگلیسی ها از مناطق شرقی کانال سوئز در سال ۱۹۷۱، موضوع بحرین را با بریتانیا در میان گذاشت. ایران یک رفراندوم محدود و تحت حمایت سازمان ملل را برای تصمیم گیری دربارهٔ سرنوشت بحرین پیشنهاد داد. سازمان ملل اعلام کرد که افکار عمومی محدود ( که تحت محدودیت های جدی که شامل تعداد کمی از نخبگان قبیله ای و سیاسی بود ) طرفدار استقلال هستند. ایران نتیجه را به رسمیت شناخت و بحرین رسماً مستقل اعلام شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقبل از دوران نفت، کشورهای حوزه خلیج فارس تلاش چندانی برای تعیین قلمروهای خود انجام نمی دادند. اعضای قبایل عرب نسبت به قبیله یا شیخ خود احساس وفاداری می کردند و بر اساس نیاز گله خود در صحرای عربستان پرسه می زدند. مرزهای رسمی معنای کمی داشت و مفهوم وفاداری به یک واحد سیاسی مجزا وجود نداشت. اقتدار سازمان یافته محدود به بنادر و واحه ها بود. با نظارت دولت بریتانیا، مرزهای کویت، عراق و استان الحسا در عقیر در سال ۱۹۲۲ مشخص شد. امضای اولین امتیازات نفتی در دهه ۱۹۳۰ انگیزه جدیدی به این روند داد. مرزهای داخلی هرگز به درستی مشخص نشدند و فرصت هایی را برای مناقشه به ویژه در مناطقی با ارزشمندترین ذخایر نفتی ایجاد کردند. تا سال ۱۹۷۱، نیروهای تحت رهبری بریتانیا صلح و نظم را در خلیج فارس حفظ کردند و مقامات بریتانیایی در منازعات محلی داوری کردند. پس از عقب نشینی این نیروها و مقامات، ادعاهای قدیمی ارضی و خصومت های سرکوب شده قبیله ای مجدداً مطرح شد. مفهوم دولت مدرن - که توسط قدرت های اروپایی وارد منطقه خلیج فارس شد - و اهمیت ناگهانی مرزها برای تعیین مالکیت ذخایر نفتی، اختلافات حاد ارضی را برانگیخت. [ ۱]
ایران اغلب ادعای مالکیت بحرین را بر اساس تاریخ که این جزیره بخشی برجسته از امپراتوری ایران بوده و اشغال چند قرن پیش آن توسط پرتغالی ها مطرح کرده است. طایفه عرب آل خلیفه که از قرن هجدهم خاندان حاکم بر بحرین بوده اند، بارها وفاداری خود را به ایران نشان داده اند که با برافراشتن پرچم ایران بر روی ساختمان های رسمی در سال های پایانی قرن ۱۹ در زمان اختلاف با انگلیسی ها مطرح شده است. ایران در عوض دو کرسی برای بحرین در مجلس خود از سال ۱۹۰۶ تا ۱۹۷۱ به عنوان «استان چهاردهم» خود اختصاص داد. آخرین شاه ایران، محمدرضا پهلوی، با عقب نشینی انگلیسی ها از مناطق شرقی کانال سوئز در سال ۱۹۷۱، موضوع بحرین را با بریتانیا در میان گذاشت. ایران یک رفراندوم محدود و تحت حمایت سازمان ملل را برای تصمیم گیری دربارهٔ سرنوشت بحرین پیشنهاد داد. سازمان ملل اعلام کرد که افکار عمومی محدود ( که تحت محدودیت های جدی که شامل تعداد کمی از نخبگان قبیله ای و سیاسی بود ) طرفدار استقلال هستند. ایران نتیجه را به رسمیت شناخت و بحرین رسماً مستقل اعلام شد.
