منابع فقهی قاعده وزر

[ویکی فقه] وزر به معنی سنگین ؛پناهگاه و کوههاست، و گاه به معنی مسئولیت نیز آمده است، چنانکه وزیر را از این نظر وزیر می گویند که بار مسئولیت سنگینی بر دوش میکشد وزر در اصطلاح فقهی بمعنای لغوی آن بکار رفته، ؛ و عبارتست از شخصی بودن مسئولیتهای هر فرد در جامعه؛ بنابراین در جبران خسارت هم، هر شخص مسئول جبران خسارت های خود است، شخصی بودن کیفر به این معناست که کیفر باید فقط در مورد مجرم به مورد اجرا درآید و کسی را نباید به جرم دیگری مجازات کرد و کیفر داد؛ ریشه اصلی این قاعده فقهی عبارت (الا تزر وازره وزر اخری) است، که در پنج آیه از قرآن کریم تکرار شده است.
مستندات فقهی یعنی امور مورد مراجعه مجتهد برای استنباطحکم شرعی؛ فقهای مذاهب اسلامی درباره منابع اجتهاد، دیدگاه های گوناگونی دارند؛ بیشتر فقهای امامیه، کتاب، سنت، اجماع و عقل را منابع اجتهاد می دانند، اما اخباری ها، از علمای شیعه، تنها کتاب و سنت را پذیرفته اند و بعضی از آنها «سنت» را تنها منبع می دانند. فقهای حنفی منابع اجتهاد را شامل، کتاب،سنت متواتر، اقوال صحابه، اجماع صحابه،قیاس، استحسان و نظر عرف می دانند. بنابراین برای اثبات قاعده وزر به چهار دلیل باید استدلال شود؛ ۱- کتاب ۲- سنت ۳- اجماع ۴- حکم عقل.
کتاب
...