ملیکه

قال بشر بن سلیمان النخاس فامتثلت جمیع ماحده لی مولای أبو الحسن ع فی أمر الجاریة فلما نظرت فی الکتاب بکت بکاء شدیدا وقالت لعمر بن یزید النخاس بعنی من صاحب هذاالکتاب وحلفت بالمحرجة المغلظة إنه متی امتنع من بیعها منه قتلت نفسها فما زلت أشاحه فی ثمنها حتی استقر الأمر فیه علی مقدار ما کان أصحبنیه مولای ع من الدنانیر فی الشستقة الصفراء فاستوفاه منی وتسلمت منه الجاریة ضاحکة مستبشرة وانصرفت بها إلی حجرتی التی کنت آوی إلیها ببغداد فما أخذها القرار حتی أخرجت کتاب مولاها ع من جیبها وهی تلثمه وتضعه علی خدها وتطبقه علی جفنها وتمسحه علی بدنها فقلت تعجبا منها أتلثمین کتابا و لاتعرفین صاحبه قالت أیها العاجز الضعیف المعرفة بمحل أولاد الأنبیاء أعرنی سمعک وفرغ لی قلبک أناملیکة بنت یشوعا بن قیصر ملک الروم وأمی من ولد الحواریین تنسب إلی وصی المسیح شمعون أنبئک العجب العجیب إن جدی قیصر. . . .
ترجمه متن
بشر بن سلیمان گوید: همه دستورات مولاى خود امام هادى علیه السّلام را در باره خرید آن کنیز بجاى آوردم و چون در نامه نگریست به سختى گریست و به عمر ابن یزید گفت: مرا به صاحب این نامه بفروش! و سوگند اکید بر زبان جارى کرد که اگر او را به صاحب نامه نفروشد خود را خواهد کشت، و در بهاى آن گفتگو کردم تا آنکه بر همان مقدارى که مولایم در دستمال زرد رنگ همراهم کرده بود توافق کردیم و دینارها را از من گرفت و من هم کنیز را خندان و شادان تحویل گرفتم و به حجره اى که در بغداد داشتم آمدیم و چون به حجره درآمد نامه مولایم
ترجمه کمال الدین، ج ۲، ص: ۱۳۷
را از جیب خود درآورده ( ۱ ) و
آن را مى بوسید و به گونه ها و چشمان و بدن خود مى نهاد و من از روى تعجّب به او گفتم: آیا نامه کسى را مى بوسى که او را نمى شناسى؟ گفت: اى درمانده و اى کسى که به مقام اولاد انبیاء معرفت کمى دارى! به سخن من گوش فرادار و دل به من بسپار که من ملیکه دختر یشوعا �۱� فرزند قیصر روم هستم و مادرم از فرزندان حواریون یعنى شمعون وصىّ مسیح است و براى تو داستان شگفتى نقل مى کنم، جدّم قیصر روم مى