ملینه مانوشیان ( ارمنی: Մելինէ Մանուշեան؛ ۱۹۱۳ – درگذشته ۶ دسامبر ۱۹۸۹ ) منشی، نویسنده و آموزگار ارمنی تبار اهل فرانسه بود. وی عضو نهضت مقاومت فرانسه بود. مانوشیان از نجات یافتگان نسل کشی ارمنی ها بود.
وی با نام اصلی ملینه آساتوریان فرانسوی: Mélinée Assadourian در ۱۹۱۳ در قسطنطنیه به دنیا آمد. [ ۱] در جریان نسل کشی ارمنی ها، او والدین خود را از دست داد و به همراه خواهر بزرگترش به یتیم خانه در ازمیر منتقل شد. سپس به کورینس یونان نقل مکان کرد. [ ۲]
پس از سال ۱۹۲۶ در مارسی فرانسه زندگی کرد و در آنجا زبان فرانسه را آموخت و حسابداری خواند. او در سال ۱۹۳۴ با همسر آینده خود میساک مانوشیان آشنا شد. در سال ۱۹۳۵ دبیر کمیته امداد ارمنستان شد. او در تماس نزدیک با خانواده شارل آزناوور بود. به گفته آیدا آزناوور، مانوشیان «در سال های طولانی - و چه سال هایی! - نقش برجسته ای در زندگی خانواده ما داشتند». [ ۳] در طول مقاومت فرانسه، او یک همراه قهرمان برای همسرش شد. او «در صحنه حمله چریکی به صورت ناشناس حضور داشت تا حرکات هر یک از افراد گروه را با دقت مشاهده کند و نتایج عملیات و واکنش مردم را یادداشت کند». [ ۴] از اوایل دهه ۱۹۴۰ او مرتباً ادبیات ممنوعه ضد فاشیستی را تولید، کپی و توزیع می کرد. [ ۵] هنگامی که میساک برای اولین بار دستگیر شد، از میکا آزناووریان خواست تا او را با دوچرخه خود به اردوگاه کومپین ببرد. او موفق شد مقداری غذا به میساک ( زندانی شماره ۳۵۱ ) بدهد و حتی برای لحظه ای به ملاقات او رفت.
پس از آخرین دستگیری میساک، او غیابی به اعدام محکوم شد، اما توسط آزناووریان مخفی و نجات یافت. پس از جنگ جهانی دوم در ایروان زندگی و کار کرد، سپس در دهه ۱۹۶۰ به پاریس بازگشت. در سال ۱۹۵۴ او خاطرات خود را در مورد میساک نوشت.
ملینه در ۶ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۷۶ سالگی در پاریس درگذشت.
ملینه مانوشیان و همسرش میساک در ۲۱ فوریه ۲۰۲۴ برای بزرگداشت هشتادمین سالگرد اعدام میساک در پانتئون به خاک سپرده شدند. [ ۶] [ ۷] او اولین مبارز خارجی مقاومت و اولین کمونیست بود که وارد پانتئون شد. [ ۸] [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوی با نام اصلی ملینه آساتوریان فرانسوی: Mélinée Assadourian در ۱۹۱۳ در قسطنطنیه به دنیا آمد. [ ۱] در جریان نسل کشی ارمنی ها، او والدین خود را از دست داد و به همراه خواهر بزرگترش به یتیم خانه در ازمیر منتقل شد. سپس به کورینس یونان نقل مکان کرد. [ ۲]
پس از سال ۱۹۲۶ در مارسی فرانسه زندگی کرد و در آنجا زبان فرانسه را آموخت و حسابداری خواند. او در سال ۱۹۳۴ با همسر آینده خود میساک مانوشیان آشنا شد. در سال ۱۹۳۵ دبیر کمیته امداد ارمنستان شد. او در تماس نزدیک با خانواده شارل آزناوور بود. به گفته آیدا آزناوور، مانوشیان «در سال های طولانی - و چه سال هایی! - نقش برجسته ای در زندگی خانواده ما داشتند». [ ۳] در طول مقاومت فرانسه، او یک همراه قهرمان برای همسرش شد. او «در صحنه حمله چریکی به صورت ناشناس حضور داشت تا حرکات هر یک از افراد گروه را با دقت مشاهده کند و نتایج عملیات و واکنش مردم را یادداشت کند». [ ۴] از اوایل دهه ۱۹۴۰ او مرتباً ادبیات ممنوعه ضد فاشیستی را تولید، کپی و توزیع می کرد. [ ۵] هنگامی که میساک برای اولین بار دستگیر شد، از میکا آزناووریان خواست تا او را با دوچرخه خود به اردوگاه کومپین ببرد. او موفق شد مقداری غذا به میساک ( زندانی شماره ۳۵۱ ) بدهد و حتی برای لحظه ای به ملاقات او رفت.
پس از آخرین دستگیری میساک، او غیابی به اعدام محکوم شد، اما توسط آزناووریان مخفی و نجات یافت. پس از جنگ جهانی دوم در ایروان زندگی و کار کرد، سپس در دهه ۱۹۶۰ به پاریس بازگشت. در سال ۱۹۵۴ او خاطرات خود را در مورد میساک نوشت.
ملینه در ۶ دسامبر ۱۹۸۹ در سن ۷۶ سالگی در پاریس درگذشت.
ملینه مانوشیان و همسرش میساک در ۲۱ فوریه ۲۰۲۴ برای بزرگداشت هشتادمین سالگرد اعدام میساک در پانتئون به خاک سپرده شدند. [ ۶] [ ۷] او اولین مبارز خارجی مقاومت و اولین کمونیست بود که وارد پانتئون شد. [ ۸] [ ۹]
wiki: ملینه مانوشیان